Робинзон Крузо - Даниэль Дефо

Таңертең ұйқым қанып, бойым сергіп ояндым, теңіз дертінен айыққандаймын. Көңілім жадырап, теңізге қайта-қайта қарай беремін. Кеше ғана долданып, аласұрып, ақ көбігін шашып жатқан теңіздің жайбарақат қалпына таңырқай қарадым. Осы сәтте мені сапарға ертіп шыққан танысым ойымды білгісі келгендей қасыма келіп, арқамнан қағып: “Қалайсың, Боб? Кешегіден кейінгі көңіл күйің қалай? Қатты қорықтың-ау, шыныңды айтшы!” – деді. “Кешегі дауыл… иә, сұрапыл дауыл. Мен мұндай қорқынышты дауыл болады деп ойламаппын!”– дедім. “Е-е-е, мұны да дауыл деп тұрмысың? Далбаса! Бізге мықты кеме, айдынды кеңістік бер, біз бұндай дауылсымақты көзге де ілмейтін боламыз. Сен әлі тәжірибелі теңізші емессің ғой, Боб! Әйда, жүр, пунш дайындайық та бәрін ұмытайық.

Қарашы, күн қандай керемет!” – деді танысым. Әңгімемнің көңілсіз тұстарын қысқартып, бұдан әрі не болғанын сіздерге төтесінен баяндап берейін. Кәдімгі қарапайым теңізшілер өміріндей: пунш қайнаттық, мен мас болдым, өкініштің бәрі артта қалды, мақтауға тұрарлық әдеттерімді, болашақта жасар игі істерімді – бәрін ұмыттым. Дауылдан кейінгі теңіздей сөзбен дүниенің бәрін тегістегендей болдық, үрейім де басылды, қорқынышым да сейілді, ойларым да жүлгеленіп, қауіп-қатерлі сәттегі айтқан уәде, берген серт жайына қалды. Егер шынын айтсам, менің санамда әлі де үйге ораламын деген сәулелі ойлар салтанат құрып тұр еді, бірақ аурумен күрескен адамдай, мен де ол ойларды қуумен болдым, мастықтың және көңілді ортаның әсерімен оны да өшірдім, масаң күйде бес-алты күн өзімнің ар-ұятымның алдында жеңіске жеткендей болдым. Бірақ мені алдымда тағы бір сынақ күтіп тұрды: жазмыш осындай жағдайдағы ежелгі әдетімен менің соңғы ақталар таянышымды тартып алғысы келді; шынында да, егер мен осы жолы оның мені құтқарып қалғанын түсінбесем де, келесі сынақтың күштілгі сондай, тіпті біздің экипаждағы ең оңбаған жексұрынның өзі қауіп-қатерді сезініп, одан ғажайыппен ғана аман қалғанымызды мойындамауға еш амалы болмас еді. Теңізге шыққанымызға алтыншы күн дегенде Ярмут рейдіне келдік. Дауылдан кейін жел қарсы алдымыздан тұрып, кеме жай жүрді. Ярмутта кеменің зәкірін түсіріп, жеті-сегіз күндей тұрып қалдық, себебі жел аумастан алдымыздан соқты да тұрды. Сол жеті-сегіз күннің ішінде біз аялдаған жерге Ньюкастильден де көптеген кемелер келіп тоқтады (Ярмут рейді – кемелердің келіп тоқтайтын орны, себебі бұл жерде кемелер Темзаға өту үшін желдің арт жақтан

соққанын күтіп тұрады).

Егер салқын жел соғып, бес күннен кейін ол тіпті үдей түспегенде, біз су көтерілсімен-ақ өзенге түсіп кетер едік. Ярмут рейді – айлақ сықылды кеме аялдауға қолайлы орынның бірі, біздің кемеміздің зәкірі мен зәкір арқандары мықты еді, біз қауіптене қойған жоқпыз, қауіп бар-ау деп ойлаған да жоқпыз, кәдімгі теңізшілердің дағдысы бойынша ойын-күлкімен уақытымызды өткіздік. Жетінші күннен өтіп, сегізінші күнге жеткенде жел одан сайын салқындай түсті, кеменің орнықтылығын қамтамасыз ету мақсатында стеньгаларды алып тастап, қажетті нәрселердің бәрін тығыз бекіту үшін жұмыс күші керек болды. Түске таяу толқын екпіндей түсіп, кеме қозғалып – ойнақшып қатты теңселе бастады, кеме бірнеше рет олай-бұлай шайқалып еді, зәкір жұлынып кеткендей болды, сол кезде капитан айлаққа байланған арқанды шешіңдер деп бұйырды, біз зәкірдің екеуін де суға тастап, арқандарын барынша тартып, желге қарсы тұрдық.