Кровь и пот. Книга I. Сумерки / Қан мен тер. I кітап. Ымырт - Абдижамил Нурпеисов / Әбдіжәміл Нұрпейісов

─ Кәпірдің әкесінен аумай қалғанын қараш,- деді Тәңірберген.

─ Апыр - ай де!.. Иттің сідігі қандай асыл еді!- деп қоштады Құдайменде,- жүр, жақынырақ барайық!

Тәңірберген қозғалмады. Басқалардай ол көзге түсуге тырысқан жоқ. Иіліп - бүгілген де жо. Қайта мына көп шуылдақтың қылығы бұның өзіне де ерсі көрінгендей, бетіне мысқыл шауып, мұртынан күліп, бір шетте жалғыз өзі оқшау тұрып қалған-ды. Жас Федоров шуылдаған шұбар ала жиынға тек әншейін жай ғана, немқұрайды көз салып келе жатып, кенет Тәңірбергенге көзі түсті. Қайта қарады. Жалбақтаған қазақ байлары мен татар, орыс көпестерінің ішінде сұлу бойы иілмей, жалғыз өзі оқшау тұрған тәкаппар, паң жігітке қызықтап қарап қалғанын өзі де байқамап еді. «Ишь ты, как степной принц!»

─ Как зовут?- деді Федоров.

Тәңірберген түсінбеді. Соны байқай қойған Темірке елп етіп жетіп барды.

─ Есімің нешік деп сұрайды.

─ Тәңірберген.

─ Қалай? Тан... Тяни...

─ Ваше высокородие... бұл аса бай жігіт. Тәңірберген деген мырза,- деді Темірке.

─ Тян... Тяни-бр-р...

Федоров тілі келмесін білді де, қабағын шытып тоқтап қалды. Жас мырзаға әлгіден артық көз салмай, өзіне күні бұрын алдын ала даярлап қойған үйге барды. Жуынды. Қырынды. Киімін алмастырды. Сол үстіне қасына еріп келген қосшысы - жылпос жігіт кірді.

─ Ваше высокородие, қалай, ұнады ма?

─ А а?..

─ Амал қайсы, Азияның аты Азия. Әсіресе, алғашқы кезде қиын. Кейін бірақ үйреніп кетесің. Сізді бүгін күтіп алған кісілер... Бұлардың бәрі кезінде сіздің әкеңізбен істес болған кісілер. Ептеп тілдескеніңде болатын еді...

─ Ну их!..

Федоров ас - суланып, біразырақ тынышқасын сыртқа шықты. Жылпос жігіт ере шықты.

─ Марқұм әкеңізден қалған... промсол осы,- деді ол теңіз жағалауындағы екі - үш үй мен лабазды көрсетіп.

Федоров төбеге ұрғандай тоқтай қалды:

─ Ты что?.. Шутить изволишь?

─ Не дегеніңіз, мырза?! Промсолдың кемі жоқ.- Федоров сенген жоқ. Сосын қасына Курнос Иванды ертіп, промсолды армансыз аралап шықты. Курнос Иванда ес - түс жоқ. Жас Федоровқа тіл қатқалы оқтала береді де тоқтап қалады. Аузын ашса болды өкпесі аузына тығылады да, демі жетпей бара жатқасын тұтығып, қақалып - шашалып қала береді. Аралға келгелі ішпей - жемей жиған азын - аулақ ақшасы барды. Федоровтан кейін ешкімнің қосын жеккісі келмеген жігіт бес жүз құлаш қара торды сатып алып, ендігі жерге, не көрсе де, өз бетімен жеке талап қылуды арман етіп жүр еді.

─ Қадірлі мырза... Ғұмыр бойы ұмытпайын. Дұғама кіргізіп, құлық боп өтейін...

─ Что - о?

─ Құлың боп өтейін, маған әкеңнен қалған...

─ Не - е?..

─ Әкеңнен қалған ескі қара тор...

─ Тор - р?

─ Иә, тор... невод...

─ Поверенныйға бар! Соған айт!