Сборник стихов Мукагали Макатаева / Мұқағали Мақатаев өлеңдер жинағы - Мукагали Макатаев / Мұқағали Мақатаев

Әдемі боп кетіпсің ғой әрқайсың.

Біреу жеріп тұрса-дағы қалмайсың,

Біреу сүйіп тұрса-дағы бармайсың.

Әйелдер-ай!

Әйелдер-ай, қандайсың?!

Әйелдер-ай!

Әйелдер-ай, қулар-ай,

Жанарлардың жауып алып тұрғаны-ай!

Біле тұра бүйректерің бүлк етіп,

Кетесіңдер тыңдай тұра, тыңдамай.

Әйелдер-ай!

Әйелдер-ай, қулар-ай!

...Әйелдерді еркектерден көп дейді.

Ойбай,

Ойбай!..

Бола берсін көп мейлі!

Әйел деген әдемі ғой, әдемі,

Әдемілік бізге көптік етпейді...

ЕЙ, АҚЬІНДАРДЫҢ ЖАРЛАРЫ!

Ей, ақындардың жарлары!

Ақын деген табиғат қой,

Қысы, күзі, жазы бар,

Көктемі бар шуақты,

Аймала да, ақыныңды жазып ал,

Кеше біреу жылатты.

Ақындарын бұлттанғанда сөкпендер,

Нөсерлетсін бір керім.

Ақын жасын абайландар, төкпендер,

Көзелерге құйындар да,

Сіміріңдер, күндерім!

Ақындардың жалғыз тамшы жасынан,

Жанға шипа табылар.

Себебі онда адам ұлы бас ұрған,

Адалдықтың нәрі бар,

Ей, ақындардың жарлары!

Бақыт деген қастарыңнан кете алмай жүр айналып,

Кете алмай жүр, қона алмай жүр бастарына байланып

Әне, ақының келе жатыр ұлан-ғайыр пайда алып.

Ұлан-асыр ойланып, ұлан-асыр қайғы алып,

Кешіріңдер, ақын деген, міне, осындай бай халық.

БАЛАЛАРЫНА

МАЙГҮЛІМЕ

Бірінші өлең

Ол өмірге келгенде көктем еді,

Жер гүлін, көк те нұрын төккен еді.

Саялатып сал самал өпкен еді,

Сол өмірге несіне өкпеледі?!

Сол өмірге несіне өкпеледі?!

Ал өмір оны сыртқа теппеп еді.

Қайғырмаймын, жырым ғой жазылмаған,

Күрсінткені болмаса текке мені.

Күрсіндіріп кетті ғой текке мені...

Дей алмаймын өмірге ол өкпеледі.

Қойшы, тәйірі, осынау ит өмірге

Текке келіп, адамдар текке өледі.

Жер астына жем керек түзден кейде,

Жүздер өтіп өмірден, жүз келмей ме?

Қойшы, тәйірі, даланың раушаны

Көктемде өсіп, осылай күзде өлмей ме?!

Екінші өлең

Түсіме енді ап-арық қызым бүгін,

Қызым бүгін... Жұлынған қызыл гүлім.

Бақшамдағы балбырап пісіп тұрған

Үзіп кетті, апыр-ай, жүзімді кім?...

Түсімде қызым мені шақырады,

Өзеннің ар жағында отыр, әні...

Ғафу, балам, ғафу ет, бара алмаймын,

Мен деген - жер бетінің «ақымағы».

Мен деген — жер бетінің «ақымағы»,

Алдымда асқар асу жатыр әлі.

Сабыр, балам, қай жаққа қашар дейсін

Сені жапқан қара жер топырағы...

Дей көрме әзір маған «жаныма кел»,

Тағдырдың дегеніне бағына бер.

Түбінде бір жол бізді табыстырар,

Қайтейін, сағына бер, сағына бер...

Бұлданба, жүрек, бұлданба!

Жиылып досың тұрғанда,

Жиырып сені жентектер,

Жымысқы қайғы-мұң бар ма,

Бұлданба, жүрек, бұлданба!

Қызығы тайып, қызы өлген,

Жалғыз-ақ сен бе бұл маңда?!

Қыс қайтып, жасыл көктемде, —

Қызғалдақ өсер қырларда.

Өкініш айтып өткенге,

Бұлданба, жүрек, бұлданба!

Сары алтын дейді сабыр іс,

Тепкілей берме, өкпемді.

Қыз деген құрғыр сағыныш,

Сағынту үшін кеткен-ді.

Бұлданба, жүрек, бұлданба!

МАЙГҮЛГЕ

Қалақтай едің,

Қабіріңде қалақ тұр.

Туғаныңды, өлгеніңді санап құр.

Сенін аңқау құлағындай қалқиып,

Қыр басынан қала жаққа қарап тұр.

Қызым менің,

Гүлім менің,

Аяулым!

Жатыр молаң жотасындай қоянның.

Құлпытастың кұны маған бес тиын,

Бірақ таспен қалай жаншып қоярмын?!

Қойман, ботам.

Керегі не көк тастың.

Қыста ақ қар, жазда шалғын шөп бассын.

Өзің келген май айында ақ нөсер,

Ағыл-тегіл бізбен бірге жоқтассын.