Буря / Боран - Тахауи Ахтанов

Жаңылдың онымен ісі болған жоқ, ондай жігіт жетім қызды қайтсін. Тек өзенге су ала барғанда кездесіп қалып, жөн сұрасты. Түрі анандай болғанмен өзінің тіпті өңі жылы екен. Әсіресе ұясынан томпайып шығып тұрған дөңгелек қой көзі — адалдық пен мейірімге толы. Ар жағында бүкпесі жоқ, бір көргеннен-ақ жатырқатпай жақын тартып кететін адамның кескіні. Содан ба, Жаңыл да тілге келіп, жөн-жосығын айтты. Бірақ іші бөтен көрмесе де ұзақ сөйлесуге ұялды.

Жігіт абайсызда Жаңылмен кездесіп қала беретін болды. Қадалып жабыспағанмен жанаса келіп, тіл тартып сөзге айналдырады. Бірақ Жаңыл үндей қоймаған соң өзінен өзі қысылып кібіртіктеп қалады. Әй, ауыл қызының ұяңдығы-ай! Жігіттің мейірімді көзқарасынан бойы жылып қоя берсе де Жаңыл тілге келе алмай бетіне қаны теуіп бұрылып кетеді. Бірақ әйтеуір осы ауылға сәуірдің лебі келгендей кеудесін бұлдыр үміт пен қиял биледі.

Жаңыл шырт оянды. Үлкен жылы қол шашынан сипайды. Соған бала сияқты елігіп, көзін ашпай біраз жатты. Қарауытқан ірі тұлғаны бірден таныды. Сол... Кенет «сенің де тілегенің осы ма еді!» деп зәбірленіп, көрпесін тас бүркеніп алды. Бірақ әлгі жігіт кетер емес. Енді қол да қатпады. Бір бүйірін жылытып тек отыр.

— Жаңыл, тілге келші,— деді аздан кейін.

Қыз жауап қатпады. Бірақ ашуы да тарқап барады. «Тіпті кісіге қиянат жасайтын түрі жоқ қой өзінің. Бетінен иманы тамып тұрған жігіт» деп ойлады ішінен. Жаман ниетпен келмеген шығар. Қазір осы жігіт тұрып кетсе Жаңылдың тәтті үміті, жүрегіне кірген жылуы бірге кетеді.

Үңірейіп қалған көңілді толтыратын Торсан ба?.. Ища... Жаңыл дөңбекшіп аунап түсті.

Жігіт мойнынан орай құшақтап, қыздың басын кеудесіне қысып алды. Жас домалаған көзінен сүйіп ыстық ықыласымен еліктіріп барады. Ешкім маңдайынан сипамаған мұңлықтың тұла бойы елжіреп кетті. Жібіген көңілімен қоса алғаш әйелдік сезімі тұтанып, жігіт кеудесіне қысқан сайын бойына рақат кіріп, құшырлана түседі. Бұрын көрмеген, білмеген ыстық толқын бірден лап беріп, бар денесін діріл билеп, басы айналды. Енді осы жігіттің құшағында өліп кетсе арманы жоқ.

Қоспан нағашысының бір құнанын әперіп, Байсеркенің көмейін бітеді де Жаңылды алып кетті. Анасынан қайта туғандай Жаңылдың жаңа өмірі басталды. Біраз уақытқа дейін аяқ астынан тап болған бақытын, жарқын тұрмысын «осы рас па?» деген ой тосырқап жүрді. Кешке қарай есіктің алдында шай қойып жатып, жұмыстан қайтқан Қоспанды көргенде алдынан қарсы жүгіргісі келіп, ұялғанынан өзін әрең тоқтататын. Қоспан бірден үйге кірмей, әйелінің қолынан балтасын алып, ағаш жарып, айналсоқтай береді. Оқта-текте терісі жұқа томпақ көзі мейірленіп Жаңылға қарап қояды. Осы көзқарастан Жаңылдың тұла бойына жылу тарап, самайына лүпілдеп қан жүгіреді. Жаңыл сонау алғашқы күні өзін кішкентайдан булықтырып жүрген мұң-зарын, қасіретін көз жасымен ақтарып салды да, «енді итке тастасаң да өзің біл» деп бар еркін Қоспанға берді. Сол жігіт қарулы қолымен мұны жетімдік, кемдік өмірден суырып алып, жайнаған жарқын дүниеге әкеле жатты. Жаңылдың да Қоспанды жақсы көруінің шегі жоқ. Күйеуінің түр-келбетіне, жүріс-тұрысына, мінезіне сүйсінеді. Өзге жұрттың ешқайсысына теңгермейді. Дүниедегі кісіге бақыт боларлық адам осы Қоспан сияқты да, соған өзі ғана ие болғанына шексіз қуанады. Көкірегіне мақтаныш кіріп, еңсесі көтеріліп, ажарлана түседі. Өңінде ұдайы өшпей, бір рақат күлкінің ізі тұратын болды...