Меня зовут Ходжа / Менің атым Қожа - Бердыбек Сокпакбаев / Бердібек Соқпақбаев

Ақыры айланқастап жүріп, бір ыңғайлы кілтеңі кел­генде, шап беріп, жирен аттың жалына жармаса кеттім. Қорс етіп, үркіп ала жөнелді. Аяғым анда бір тиіп, мында бір тиіп, дөңгелек ұшып келем. Сонда да айырылар емеспін. Мұндай да жауыз мал болады екен, тоқтамайды. Ақыры бір кезде саусағым салдырап талып, жазылып кеп кетті. Анадай жерге ұшып түстім. Жирен ат жалт беріп кеп, қосаяқтап бірді тепті. Мына оң жақ саныма сақ ете түсті тұяғы. Шоқ басқан күшіктей қаң­сылап, дөңгелендім де қалдым (Құдай сақтағанда, қаға тиіпті. Егер дөп тигенде, жілігімнің күлпаршасын шығарар ма еді, қайтер еді).

Бір уақытта дәл қасымнан:

– Бұл кім ей? Кім бұл? – деген дауыс естілді.

Селк етіп, бебеулеуімді дереу қоя қойдым. Қолында­ жүгені бар кепкалы біреу төніп келеді. Тани кеттім – Сұлтан. Ол маған еңкейіп, үңіліп қарады да:

– Өй, Қара Көжемісің? Не болды? Неғып дөңгелеп жатырсың?

– Ат теуіп жіберді.

– Қай ат?

– Анау, – деп мен жирен атты нұсқадым.

– Қай жеріңді тепті? Сүйегің сау ма сынғаннан?

– Сау ғой деймін, – дедім мен аяғымды созып байқап.­

– Кәне, мен көрейін, – деп, Сұлтан қолындағы жү­генін жерге қоя салды да, менің аяғыма жармасты.

– Ойбай ақырын! – деп, шыңғырып жібердім.

– Әй, су жүрек неме, жанының тәттісін қарай гөр. Тоқтай тұр. Өлмейсің. Сынған түгіл дәнеңе де етпеген. Тек көк еті ауырып қалған қой. Қазір барысымен дереу­ сужапырақ тартсаң, ештеңе етпейді, басылып кетеді. Мен жылан шағып алған біреу ме деп қалсам. Бұл сұм­пайы жиреннің сырын білмеуші ме едің. Оған неғып ұрынып жүрсің?

– Қасынан өтіп бара жатыр едім, теуіп жіберді.

– Өй, қара бассын сені, – деп, Сұлтан мені мазақтай бастады. – Қара басқыр-ау, алдыңдағы таудай атты көрмей не қара басты сені.

Мен бұл сөзге жауап таба алмағандықтан аяғымның ауырғанымен әлек болғансып, одан бетер ойбайлап, қинала түстім.

– Түрегел, бір мүшең қирап қалған немедей шо­йырылмай, – деп, Сұлтан мені ойбайлағаныма қарамас­тан сүйрелеп тұрғызды. – Кәне, басып көрші аяғыңды. Тағы да бір атта. Айттым ғой, қирамақ түгіл дәнеңе де болмаған. Ат тепкенге де аяқ сынушы ма еді. Өлмейсің. Жүр кеттік. Шойнаңдамай түзу бас.

Сұлтанның жасы менен екі-үш жас үлкен. Әкесі Сү­гір жылқы бағады. Өзі осыдан біраз жыл бұрын оқу­ды тастап кеткен. Содан бері бұрынғының серілері құсап, әкесінің арқасында сәйгүліктен сәйгүлікті таңдап мініп, ылғи жортуылдайды да жүреді. Кейде айлар бойына зым-зия көрінбей кетеді, сонан соң қайтадан пайда болады. Не істеп, не тындырып жүргенін бір құ­дайым өзі білсін. Сұлтаннан:

– Қайдан келдің? – деп сұрап едім.

– Жайлаудан келдім, – деді.

– Жайлау қандай екен?

– Айтпа. Тамаша. Шөптің биылғы шығымын көр­сең, белуардан келеді.

– Барайын десем, көлік жоқ, – дедім Сұлтанға.

– Мен алып кетейін. Ертең таңертең қайта жүремін.

– Қалай алып кетесің? Басы артық көлігің бар ма?

– Онда жұмысың болмасын. Таңертең дайындалып, күтіп отыр. Ер-тоқымың бар ғой?

– Бар.

– Ендеше бітті. Келістік.

Сұлтан мені есік алдына дейін сүйреп әкелді де:

– Қара Көже, сені бір жерге ертіп барсам, серік болуға жарайсың ба? – деп сұрады.

– Қайда?

– Жоқ, сен шойнақты жолдас етемін деп, басыма пәле тауып алармын. Хош. Мен кеттім. Ал таңертең да­йындалып тұр.

– Мақұл.

ЖЕТІНШІ ТАРАУДА

Сұлтан екеуіміздің бір атқа екі ер ерттеп мінуіміз, Сұлтанның мені шылым тартуға баулуы, оның аяғы немен тынғаны сөз болады

Ертеңгі шайды ішіп бола бергенде, есік алдына салт атпен тасырлатып Сұлтан жетіп келді.

– Қара Көже, бармысың?

– Бармын.

– Дайынбысың?