Ворон / Қарғын - Дулат Исабеков

Көз алдынан студенттер тізімінің түбінде ебіл-дебіл жылап тұрған қыз елестеді. "Ауылға қайтып бармақпын!Бармаймын! Ешқашан да!"- деген сөзі ап-анық естілді. Студент болғанына қуанып, секіре жөнелген тәмпіш мұрын қара қыз да, әні, сумкасын бұлғақтатып жүгіріп барады. Ол бұрын бұрынғы емтиханда құлап қалғанын тіпті де ойлайтын емес. Сонан соң көз алдына кенет, осыдан бір жарым ай бұрынғы поезд елестеді. Ойда жоқта, табан астында поезд еске түсуі мұң екен, бейтаныс жігіттің бұлыңғыр тұлғасы көрінді. Бағила оның түрін де анық елестете алмады, тек салқын жанарын, салқын жүзін ғана ұмытпапты. Сол бейне елестеген тұста өз жүрегінің қайта лүп ете түскенін сезді. Көңіліне там-тұмдап ене бастаған белгісіз мұң мен жалғыздық сезімі күн шыққан шақтағы тұмандай ыдырап сала берген тәрізді. "Шынымен бе,-деді ол өзіне-өзі,- мен шынымен сол бейнені ұмыта алмай жүрмін бе? Неге?"- Ол бұл сұраққа да жауап таба алмады және көңіл түбін ақтарып жауап іздегісі де келмеді, іздей қалса өзі-өзінен айтылар бөлекше батыл жауапқа тап болармын деп қорықты. Осы сезімдердің құрсауында отырып ол жан-жағына қарағанын да аңғармай қалды, неге қарағанын да білмеді. Осы бір жарым ай бойы ол бейтаныс жігіт жайлы ойласа, әлденеге сабыры мен шыдамы қашатынын, өз бойынан өзіне жат бөтен бір қимыл пайда болатынын, бұған шындап таңырқаса да жан түбінде өзінен де жасырынып оған деген ерекше бір ықылас сақталып қалғанын соңғы кезде анық сезіне бастады. "Ми клеткалары кей кезде өз бетінше, автономиялы тұрде жұмыс істей береді". Өз сөзі, өз тұжырымы. Оның рас екеніне ол тағы таң қалды. Дәл бүгін, осы отырыста ол жігіт жайлы ойламаған да, олай етуге мүмкіндігі де болмаған. Бірақ, санасының алыс бір нүктесі ол жайлы ылғи да бір күтпеген жаңа, тосын тұжырымдар дайындап қоятын секілді.

Тап қазір ол бір жарым ай бойы бейтаныс бейнені іштей іздеп келгенін, сапырылысқан адамдардың арасынан оған кездесе кетуді тілегенін мойындады. Сәргел мен Мәлике өз ойларымен әлек. Мұны тіпті бала санайды, сырт көзден баладай қорғайды. Несі бар, бұл да жаман емес. Бірақ, мұның осы сәтте не ойлап отырғанын олар білсе ғой...

Жарты сағаттан соң олар даяшымен есеп айрысып шығуға беттеді. Мәлике есік жақта өздерінен әлі назар адастырмай отырған жігіт столының жанына жақындағанда Бағиланы сол жағына, сұғанақ көзден таса жаққа алып өте берді. Сәргел кез-келген күтпеген жағдайға дайын екенін танытып, олардың соңынан батыл да нық қадаммен қаздаңдап жүріп отырды.

Жігіт бұлар жақындаған кезде алдынан шығып, көлденеңдеп тұра қалды.

- Кешіріңіз,- деді ол әуелі Мәликеге, сонан соң Бағилаға қарап.

- Жігіт, жолды босатыңызшы, өтінем,- деді Мәлике мұндай көргенсіздікке төзе алмай ызаға булығып.

- Кешіріңіз, мен сіздерге сый жіберіп, ағаттық жасаған шығармын.

- Азамат, милиция шақырсын демесеңіз, орныңызға отырыңыз,- деді олардың жанына жеткен Сәргел.- Бұл неткен ұятсыздық!

- Мен... Сіздерден кешірім өтініп тұрмын ғой.

- Көрінген адамның кешірім сұрағанын кешіре алмаймын,- деді Сәргел шыға беріс есіктің маңдайшасынан көз алмай.- Сонда да... кешірдік. Енді жолдан былай тұрыңыз!