Ворон / Қарғын - Дулат Исабеков

Бағила оған мән-жайды түгел түсіндіріп шықты.

- Демек, сен оған ғашық екенсің,- деді Мәлике ұзақ үнсіздіктен соң қорытындыға келіп.- Болады. Әсіресе,сенің жасыңда бұл жайт жиі кездеседі.

- Лике, бұл жасқа байланысты емес сияқты. Менің оған деген ықыласым ұнату деген ұғымнан терең ғой деймін.

- О, бейшара, болған Су-ур!- деді Мәлике әзілдей күрсініп.- Сен бұл жаққа жетпей жатып-ақ, жолда ғашық боп біткен екенсің ғой... Ал, мен болсам... Ол тағы күлді.- Бә-әрі алда деп жүрмін...

- Енді қалай, көбісі өтіп кетті деп ойлайсыз ба?

- Тең жартысы. Өйткені, мен осынша жасқа келіп, бір жарым ай бойы біреуді ұмыта алмастай ғашық болған емеспін. Бәлкім, кездеспеген шығар, ал, сен... Кәдімгідей аурусың. Махаббат та ауру ғой. Ауру сияқты оның да көп белгілері бар, әсері бар, күшейіп, әлсірейтін кезеңдері бар және ең бастысы - емі бары мен емі жоғы тағы бар. Ой, суретім-ай менің, сен ұмыта алмай жатқан жігіт неткен бақытты еді десеңші! Оның орнында мен болсам...жүрегім жарылып кететін шығар. Ал, енді не істейміз?

- Білмеймін.

- Ғашық болуды білесің, ал не істеу керек екенін білмейсің, ә!- Ол жас баладай еркелетіп оның мұрнынан қысты.

Мәлике орнынан көтеріліп, есікті ашты да "Сэр!"-деп дауыстады. Бағила шошынғаннан ұшып тұрып, оған жетіп келді.

- Лике, мұныңыз не? Оған не айтпақсыз?!

- Тыныш тұр, ғашық болған сурет,- деді ол аздап бері қарай мойнын бұрып.- Қазір Сэрдің білімін тексереміз.- Сэр!

Сәргел дәретханаға кіріп кеткен екен. Бірдеңе боп қалды деп үрейленді ме қарлығыңқы дауыспен "Не!"-деп оқыс үн қатты.

- Сен асықпай отыра бер, Сурдың халі жақсы! Айтшы, жаңа телевизордан сөйлеген кім?

Бағила Мәликені енді тоқтата алмасын біліп, креслоға бетін басып отыра кетті.

- Оны қайтесің?

- Сол, керек. Мен бір жерде көрген сияқтымын.

- Қайдан көрдің?

- Білсем сенен сұраймын ба? Қымыранның ақшасын төлемей кеткен сияқты.

- Шыққасын айтайын да...

- Жоқ, қазір айт.

- Жасын Мәдиев.

- Талантты ма?

- Бұл күнде одан асқан белгілі ешкім жоқ. Өте талантты.

- Ол саған ұнай ма? Шығармаларын айтам.

- Мен оны оқыған жоқпын. Газеттер солай деп шулап жатады.

- Сэр, құттықтаймын! Емтиханнан жақсы деген баға алдыңыз!- Ол есікті жапты да бері қарап,-Шығармаларын білмегендігі үшін жаман деген баға қоюға да болады, бірақ, бізге керегі әзірге ол емес,- деді.- Ал, аты-жөнін есіттің бе?

- Туһ, неткен масқара! Мен ол кісі бар жерге енді қалай кірмекпін!

- Ештеңе емес. Сэр оны неге сұрап тұрғанымды қайдан білсін! Ал, дерегі шықты. Енді іздеп табу оңай. Жазушылар Одағына телефон соқсақ, адресін алуымызға, телефон номерін білуімізге болады. Іздейміз бе?

- Құдай үшін, атамаңыз! Керегі жоқ!

- Рас-ау! Оны сен іздеп барсаң не болмақ?

Мәлике ойға шомып үнсіз қалды. Сәлден соң:"Көрерміз,- деді сергіп.- Уақыт көрсетер. Алда әлі күндер көп. Ойласармыз. Жүр, менің сүйікті хабарымды көрейік".

- Жоқ, мен осында бола тұрайын. Сәргел ағадан ұяламын.

- Мейлің. "Сүйіктіңмен" бір сағаттай оңаша қала тұр.

- Ли-ке!

- Чау!- Ол сүйріктей саусақтарымен еркелете қоштасып шыға берді.- Ал, мен өз сүйіктімнің жанына барайын!

Соңғы сөзді күліп айтса да, Бағила оның астарынан ащы мысқыл байқап қалғандай болды.