Ворон / Қарғын - Дулат Исабеков

Жасынның үйінде әкесінен басқа ешкім жоқ екен. Әйелі жұмысынан төрт-бес күнге сұранып балаларымен қысқы каникулдың кезінде ауылға кетіпті. Түпкі бөлмеде жасы жетпістен асқан дімкәстау әкесі жатыр. Өз кілтімен есікті ашқан бойда Жасын "Осында шешіне бер",- дегендей саусағымен киім ілгіштерді нұсқады да, әкесі жатқан бөлмеге қарай кетті. Сәлден соң оның даусы естілді.

- Иә, жігіт, қал қалай?- деді Жасын әкесінің жайын сұрап.

- Рақмет, ақсақал, жаман емес,- деген әкесінің жауабы естілді.

- Софи Лореннен хат жоқ па әлі?

- Жоқ қой қызталақ.

Бағила киім ілгішке тонын іліп, етігін шешті де қалай қарап жүрерін білмей тұрып қалды. Жасын мен әкесінің даусы әлі естіліп тұр.

- Барып келмейсің бе?

-"Командировочный" төлесең барып келейік.

Жасын саңқ етіп бір күлді де, Бағила жаққа қарай қолын оң жақтағы бөлмеге қарай сілтеді. Бағила солай қарай жүрді де, бөлмеге кірді.

- Вот хитрец!- деген Жасынның күлкі аралас даусы Бағилаға бұрынғыдан көмескілеу естілді.- Сонда мен сенің махаббатыңа "командировочный" төлеуім керек пе?

- Е, төле,- деді әкесі бір жөтеліп алып.- Сол болмақ түгіл Баян болса да ақшама баратын жайым жоқ.

- Ал жарайды, жат онда. Мүмкін Софи Лореннің өзі кеп қалар. Шай ішесің бе?

- Жоқ. Кейінірек.

- Кофе ше?

- Оны қайтпекпін. Түнімен үкі боп шықсын дейсің бе?

Жасын тағы саңқылдай күлді де, "Жарайды, керек болсам шақырарсың",- деп, бері қарай жүрді.

Бағила әке мен баланың арасындағы қалыптан тыс әңгімеге жымия күліп отырып, Жасынның коридорда сырт киімі мен бәтеңкесін шешіп жатқанын естіді. Ол жан-жағына назар сап қарағанда үш қабырға толы кітаптарды көріп, басы айналып кетті. Бір сәтке өзін тым кішкентай,елеусіз жандай сезінді. "Мынау - өзгелерді қорлау ғой.

Осынша көп оқуға бола ма екен?"- деді ол іштей өз-өзінен намыстанып. Ойын жинап алғанша ішке Жасын да кіріп келді. Келген бетте төбедегі шақырайған жарықты өшірді де, жазу столының жанында тұрған сарғыш торшерді жақты.

- Кешіріңіз,- деді ол Бағилаға күлімсірей қарап.-Әкейдің жайын біліп жатқаным ғой. Түстен бері үйде болған жоқ едім.

- Солай ма? Мен жездеңіз екен деп қалсам.- Бағила әзілдеген болса да ыңғайсыздау шығып қалмады ма деп қызара езу тартты.

- Екеуміз ежелден әзілдесеміз. Әлгі жатқан "жігіттік" тұңғышымын. Тұңғыш бала ата тірі тұрғанда әкеге бұйырмайды ғой. Мен атамның қолында өстім. Сонда ержеттім. Бірақ, әлгі "жігітіміздің" менен кейінгі екі қызы тұрмысқа шығып кетті де, Софи Лорен басқа бала көтермеді. Атай өлген соң әлгі қу "жігіт" мені алдап-сулап, қайта-қайта келгіштеп жүріп өзіне икемдеп алды. Жезде мен қайындай әзілдестігіміз содан.

- Ал, Софи Лорен деген кім?

- Кім болушы еді, әйгілі киноактриса. Әлгі "жігіттің" кемпірі.- Ол рақаттана күлді.- Менің әйел, балаларыммен бірге елге кеткен. Жалғыз жүре алмайды, бірге барып кеп алайын, енді қашан қол тиеді деп олардан қалмай қойды.

- Ол кісіні неге бұлай атайсыздар?

- Баяғыда Софи Лорен Москваға келген. "Күнбағыс"деген фильмде ойнаған. Сонда Москваға менімен бірге әкем де барған еді. Қонақ үйде бірнеше жазушылар боп актрисамен танысқанбыз. Әкем де көрген. Бәріміз күнге табынған күнбағыстай жапырылып, Софи Лореннің даусын естіп қалуға ынтық боп, жан-жағынан кеу-кеулеп жатырмыз. Номерге келген соң әкемнен: "Қалай, ұнады ма?"-десем: "Есектің миын жепсіңдер!"- деп қолын бір-ақ сілтеді. "Үйдегі кемпірімнен асып бара жатқан түгі жоқ.