Ворон / Қарғын - Дулат Исабеков

- Мен оны сізден сұрамаймын. Сонан соң "сіз" деген сөзді қойыңызшы. Соңғы кезде жыныма тиетін боп жүр.Бұл сөзді естіген сайын ашуланса әйеліне де "сіз" деп сөйлейтін Сәргел ағай елестейді.

- Жарайды. Содан төбең көкке жетсе "сен" дейін. Ал, өзің ше?

- Мен қоя алмаймын.

- Екеуміз үйленсек те ме?

Бағиланың бетіне қызыл бояу ойнап шыға келді. Сәл үнсіздіктен соң барып:

- Иә, үйленсек те,- деді қабағын шытып.- Бірақ біз ешқашан ерлі-зайыпты бола алмаймыз. Мен "сіз" деген бойымша өтем.

Жасын орнынан тұрды да асықпай басып оның қасына барды, қолынан асықпаған күйі фужерін алып, стол үстіне қойды. Оның бұл қимылына таңданып, өзіне қарай берген қыздың ернінен сүйіп алды. Қыз бұлқынып, қарсылық білдірем дегенше ол басын қайта көтеріп орнына барып отырды.

Бағила жыларман халде булығып, иегін ұстап үнсіз отырып қалды.

- Мұныңыз әділдік емес,- деді ол әлден соң әрең тілге кеп.

- Білемін,- деді Жасын жайбарақат.- Үш жылдан бері сенің ерніңнен сүймеу де әділдік емес қой. Тіпті ұят.

- Мұндай әрекет барлық, адамның қолынан келеді.

- Мен неге олардан ерекше болам?

- Жоқ, мен үшін сіз басқашасыз. Ешкімге ұқсамайсыз. Ұқсағыңыз келсе... білмеймін, оны өзіңіз біліңіз. Бас салып сүюге қабілеті бар адам маған барлық жерден табылады.- Ол сөзінің соңғы жағын сыбырлай сөйлеп, көзіне жас алды.

"Иә, бүгін бастан-аяқ сәтсіз күн болған екен,- деді Жасын іштей.- Енді кешке дейін тағы қандай қолайсыз жағдай кездесер екен?"

Жасын Бағиланың арына тигенін, өзі жайлы биік ойын аласартқанын, оның таза көңіліне дақ түсіргенін түсінді.

- Кешір,- деді ол қыздың қасына қайта жақындап.- Мен сені сүйген жоқпын. Сүйгенімді қайтып алдым.

Бағила оған бір қарады да, иегін екі алақанына қайта қойды. Жасын оның көзінен жылт еткен ыза отын байқап қалды, ол ызаны тудырған өзінің соңғы сөзі екенін де білді.

- Сіз осы сөзді тауып айттым деп тұрсыз ба?- деді қыз Жасынның әлгі ойын растай түсіп.- Бүгін үндемей-ақ қойынызшы. Сізге бүгін сөз өнері жат секілді.

Жасын не ары, не бері қозғаларын білмей, сол орнында тұрып қалды. Қыздың мына сөзі өз көкейіндегі ойларына дәл тигендей болды.

- Иә,- деді ол бір жолата ес жиған адамдай сергек үнмен.- Бүгін сәтсіз күн екенін жаңа ғана ойлап өтіп едім.- Ол столға жақындап, коньяктан бірнеше тамшы құйып ішті де, рюмкасын қолына ұстаған бойы сөзін жалғастырды.- Бірақ, сәтті күн деген не? Ол - ойлаған ойыңның түгелдей жүзеге асуы, сенің жаза баспауың ғой?Солай ма? Кейде ол да жалықтырады, оның да адам жанын байытары шамалы. Біле білсең, осының бәріне сен кінәлісің. Неге қарайсың? Иә, сен кінәлісің. Менің ойым көп еді, бүгін соның бәрін ақтармақ едім. Шықпады.Шықпағаны да дұрыс болған шығар. Егер бәрін айтып қойсам, қалған тіршіліктің мәні азаятын секілді. Әйтсе де, өміріме сен көп араласқалы бері мен бостандық дегеннен айрылдым.

- Міне, міне! Сіз өзіңізге енді ғана оралдыңыз,- деді қыз күліп.- Сіз маған осындай сәтте ғажап ұнайсыз.

Жасын стол мен лоджияның екі ортасында тұрып оған қадала қарады.

- Сонда немене, саған ұнау үшін ылғи осылай сөйлеп тұруым керек пе? Сен өзін сөзге тоймайтын мешкей қыз екенсің!

- Мен бұл сөзге бәрібір ашуланбаймын.

- Өйткені саған сөздің аштығы әбден өтіп кеткен. Ал мен сөзден қашам, әбден тойынғамын.

- Бәрібір сөйлеп тұрсыз ғой.