Ворон / Қарғын - Дулат Исабеков

- Мені сізбен таныстырған қай тағдыр!- деді ол ашулы дауысына болмашы наз араластырып.- Екі сөзіңіздің бірі қорлау, кемсіту, намысқа тию, ақырында міне, жылату. Сіз менен он екі жас үлкенсіз. Менімен қатарыңыздай, жауыңыздай сөйлейсіз. Он екі жас үлкен,үйленген, бала-шағасы бар, өмірдің ащы-тұщысын талай татқан! Енді кеп, мен сол адаммен!..- Ол ар жағын айтқысы келмей, көз жасына тығылған адамша мұрнын жиірек тартып, тоқтап қалды.

- Сен қайтқалы тұрсың ба?

- Иә... Кетуден басқа ештеңе қалған жоқ.- Ол орамалын орнына мұқият салып, сумкасының аузын қаттырақ басып шырт еткізіп жапты да, үстіне кофтасын киді. Оны да қасақана асығыс киді. Ол Жасынның әлдене деуін күтіп, түймелерін баяу қадады. Бірақ, Жасын көңіл жұбатып, оны кідірте тұратын сөз айтудың орнына:

- Сау болыңыз,- деді де сигарет тұтатып, ашық терезе алдына барып, сыртқа бетін бұрды.

- Біз енді кездеспейміз бе?

- Мүмкін. Қажет болса жер асты арқылы сөйлесеміз ғой. Телефонмен кабельдері арқылы.

-Осымен бәрінің біткені ма? Осылайша оп-оңай!Және не үшін? Жоқ, мені бір желімдей жабысып тұр екен деп ойлап қалмаңыз. Мен үш жылға созылған ойларым мен шартарапқа шарпыған қиялдарымды, ұмытылмас сәттерім мен азапқа да түскен шақтарымды қия алмай тұрмын. Маған сол қымбат, сол өкінішті. Сізге бәрібір...сіз,- оның даусы тағы үзіліп шықты,- Сіз тағы басқа қызбен кездесесіз. Оның бойынан менде кездеспеген жаңа қасиет табасыз...

Жасын жалт қарады. Жүзі қуарып, көздері ызғар шашып тұр екен.

- Иә, табамын!- деді бұрынғысынша сабырлылық сақтап, бірақ, даусында жүрек шымырлатар салқын ыза бары байқалады.- Менің одан басқа шаруам жоқ! Өмірге қыздардың қасиетін зерттеуге ғана келгенмін. Егер үш жылдық ойларың мен қиялдарыңды қия алмай тұрсаң, тезірек кеткенің дұрыс. Алты жылға айналғаннан кейін мүлде ауыр болады, тіпті, өкінудің өзі кем болуы мүмкін. Маған да. Ол қайтадан теріс айналып, терезе алдына барып тұрды.

Бағила есік алдына барып аз-кем аялдады да, Жасын тарапынан жылы рай байқалмаған соң мұнда қалудың ретін де, сылтауын да таппай, ақырын басып шығып кетті.Үйіне жетіп, өз бөлмесіне енген бойда ебіл-дебіл боп жылады. Кеудесіндегі ызасы жылаған сайын тасқындай түсетін сияқты. Бұл жылаудың түп төркіні неде - өзіне-өзінің ыза боп қорлануынан ба, әлде Жасынды кінәлаудан ба, ол жағын өзі де анық білмеді, әйтеуір ішкі дүниесін ащы бір өксік кеулеп, өзегін әлдене өртеп бара жатқан секілденді.

Мәлике де жылады. Ол мән-жайды білмей тұрып-ақ, Бағила төсегіне кеп құлағанда жылай бастаған. Сауысқандай сақ, үкідей ұйқысыз Сәргел бірдеңені сезіп қалар деп, ол бәрін ертеңге қалдырып, жүрегі сыздаған бойы Бағиланы жұбатуға да шамасы келмей, өз бөлмесіне кетіп қалды.

Арада бірер сағат өткен соң ащы ызаның уыты тарқап, оның орнына салқын да сабырлы ой шым-шымдап ене бастады. Сол шым-шымдап енген сабырлы ой оның көз алдына Жасынды әкелді.

"Ол жалғыз қалды,- деп ойлады Бағила.- Жападан-жалғыз. Бәлкім ол қонақ үйде ғана емес, өмірде де жалғыз шығар? "Көп білсең достарыңнан да айрылып қаласың". Бұл сөзді неге айтты? Ол маған арнап айтылған сөз бе? Өзіне арналған сөз шығар? Бәлкім, ашуы келген кезде өзіне айтатын сөзді өзгеге айтатын шығар, маған - сенетін, жақын адамына? Әйткенмен, онымен дос болу, онымен қатар жүру қандай қиын! Ал, оны ұмыту... одан да қиын!