– Базаралы Қауменов жұмысы туралы сiздiң маған сөйлесетiнiңiздi бiлiп едiм де, тосып едiм. Андреев қалада сiздiң атыңызды да атап кеп, менен Қауменов iсiнiң жөнiн сұраған-ды. Бiрақ мен ол iстен сыртқары қалдым. Қауменов жұмысы Семипалатинский уезiнiң қарамағынан шықты. Семиреченский, Семипалатинский облыстар арасындағы бүлiк болған Оралбай қашқынның iсiне тiркелдi. Қарқаралы уезiнен де ауыр iс боп, қылмыстар қосылды. Анығын, шынын Андреев досыңыз менен де толықтап айтып берер. Бұл жұмыстың кесiмi, байлауы ертеде әзiрленiп, даяр тұрған-ды. Тек қашқын боп жүрген Қауменовтердiң қолға түсуiн күтiп жүрген өкiм болатын. Ол турасындағы бiрiншi кесiмдi губернатор кеңсесi бекiттi. Екiншi, Омскiде корпус кеңсесi тағы бекiтiптi деп естiдiм. Сондықтан, Қауменов Семипалатинскийге жетiсiмен, бiз шығарда, әтаппен Омскiге кеттi. Он бес жыл каторга ол адамның ендiгi тағдыры боп, шешiлiп қойды, – дедi.

Абай Базаралы iсiнiң мұншалық тұңғиыққа кеткенiн қатты жабыққан жүзбен естiдi. Бұл жолы, өңi бұзылған қалпында, Лосовскийдiң үйiнен қоштаспай шығып кеттi.

Базаралыны ұстап берiп, рақымсыз пiргауар жаламен матап берген Тәкежан, Ысқақтарға Абайдың iшi мұздай суып, зығыры қайнап.шықты.

Далада қайда барарын, кiмдi iздерiн бiлмегендей. Тек Базаралының отты, нұрлы жүзiн еске алады. Қолында шылдыраған кiсен-колеткi. Аяғын қоса буған темiр тұсау көз алдына келедi. Ол жөнiн бiлмес, тiлiн ұқпас, қасиетiн танымас жат жендеттер арасында. Арестант шекпенiн қайғылы денесiне лыпа қып кетiп бара жатқан жалғыз азамат Абай көзiнен қимас жас шығарды. Соққы жегендей сенделген денемен көзiн төмен салып, жұрттың дырду шуынан оқшау кетiп бара жатыр едi. Артынан iлесе шұбырған дабыр естiп, ендi ғана есiн жиса, бағанағы топ атынан Абайдың хабарын бiле келген Жиренше, Күнтулар екен.

Абай басын көтерiп, бойын шыратып алып, Күнтуға қарады.

– Асыл ағаң төбе би болды, қайырлы болсын! Өзiне де, халыққа да хабар айт! – дедi.

– Әдiлетiңе ризамын, әмiсе жолың болсын! Ата ұлы ғана болмадың. Өзiң айтқандай. Соны бiр айта берушi ең ғой! – деп, көзiн қысып, мәздене күлiп Жиренше: – өзiң айтқандай, адам ұлы болдың, Абай. Тәуекел, бiрақ өзiң төбе би болмасаң да, төрт арыстың төбе биiн сен сайлап бердiң. Ой мен қырға сенiң өз айдын, абыройың да аз жайылмас. Ырғызбайдың өзге көп тоғышары саған өкпелемесе, ома қапсын .. Сен, сен болмасаң, осылай өзiнiң кiм боларын, қайдан бiлер едi! Асылбек үшiн Күнту қуанса, мен тап сенiң өзiң үшiн қуандым! – деп, Абайды ерiксiз күлдiрiп тұрып, қолын сiлiктi.

Абай күлгенмен, өз қабағының кейiсiн әлi түгел жадырата алмай тұр едi.

– Әй, Жиренше-ай, оның бәрiн қайтейiн. Тiрлiкте ерiктi жүрген адам:" бiр күн мал, бiр күн бақ, абырой, атақ! деп сандала бередi ғой. Мен осы Ояздың үйiнен кеудеме оқ тигендей боп шығып тұрмын. Базаралы, қайран Базаралы қайда десеңшi! Лосовский арқылы бiр үмiт бола ма деп келiп ем. Қорлық хабарды естiп шықтым ғой. Ояз қолынан кетiп қапты. Тiптi Семей жандаралынан да iс өтiп корпусқа кетiптi. Өзiн әтаппен Омбыға, одан ары каторгiге қаарай алып кетiптi" деп, дiңкенi құртып тұрған жоқ па? – дедi.

Жиренше үнсiз жүдеп тұрып қалды. Ол да Базаралыны қимайды екен. Абай екеуi, бiрiне-бiрi жасаураған көз тастасты да, екi айрылысып кеттi.

Дәл осындай жүдеу көңiл күйiнде келе жатқан Абайға, бүйiр жағынан дабдырлап сөйлеп:

– Абай ғой!

– Осы Абайдың өзi ғой!

– Е, бәсе, кешеден осында деп iздемеппеек?

– Қарағым Абай, қайдасың бұ?! – десiп үн қатқандарға Абай ендi бұрылған. Қараса, Абайдың жатақ достары Дәркембай мен Дәндiбай қалбалақтап, ентелеп келiп қапты. Көп бөтен жұрт арасында iздеген Абайларын жаңа тапқан екi қарт шын қуанышты сияқты.