Путь Абая. Книга II / Абай жолы. II кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

Керiмбала бұл күнде осы үйдегi Тобықты қызының iшiнде, оң жақта ең көп отырғаны. Бiрақ ауылдың, ата-ананың, өзiнiң де қадiр-қасиетiн кетiрер жаманаты шықпаған. Сүгiрдiң ұзатпай сақтауына мұның осы ерекше мiнездiлiгi де себеп болған. Шошақтау боп бiткен үлкен қой көздi, ақ қызыл жүздi, қалың шашты Керiмбалада саналы қайрат бар, ұстамды, сырлы салмақ бар. Сонысымен ол әрi сәндi, әрi өзгеше бiткен сұлу.

Керiмбала да Бiржаннан өзi сүйiп ұққан әнiн айтты. Ол да Тобықты iшiне Бiржан әкеп үйреткен бұрынғы бiр ән. Бiржандай көп әншi, ақынның айтуынан өтiп, сырланып жеткен, атсыз бiр әншi шығарған – "Қарға" деп сөзi кеттi. Бүгiнгi әншi, өнерлi жастардың бiрiне бiрi көрсетiп жатқан құрмет, ғиззат, сый-сұхбат арасындағы нәзiк жарастық күйi болды. Бiржан мен Абай үлкен iлтипатпен тыңдасып едi.

Керiмбаланың осы әнiне орай қып, Оралбай да бiр кербез әнге шырқай жөнелдi. Оның әнi – "Гауhартас". Ән зор дауысты, сұлу пiшiндi, ақ құба жiгiт айтқанда, жаңа сыр тапқандай. Әсiресе Оралбайдың айтуында сол өзi суреттеп отырған "шолпылы" сұлуды нағыз ынтығындай сезiну бар. Жан тартып, демiн, лебiн сезiп отырған ыстық жалын бiлiнедi. Жұрт Оралбай әнiне қатты сүйсiнiп, аласұрып, тоя алмай қапты. Бiржаннан бұрын Керiмбала бұрыла қарап, сүйсiне күлдi.

Көп сақиналы, үлкен бiлезiктi аппақ қолын сәл көтере түсiп, жiгiтке сыпайы тiлек еттi. Тағы бiр ауыз! – деп едi. Оралбайға: – тағы! Тағы! – деп Бiржан да ықласпен айтты. Әншi алғашқы қайырмасының аяғын үзбестен iлгерi өрлеп, тағы да сәндi үнмен шабыттанып, толқытып кеттi. Жiгiт ерке тiлек айтады. Дос жүрегiне сенедi. Ынтыға тұрып еркелейдi. Күн көзiнде керiлiп еркеленген жас тағыдай өз отына, оның отына да қуанып сенедi. Онсыз жас жiгiттiң қуанышы қуаныш па? Еркелет те еркеле. Жалынмен жалын ойнап, жарасып қосылсын.

Бар жиын, әсiресе Базаралы, Жиренше, Абайдай аға жастар шiмiркене түседi. Ақ қызғылт рең Керiмбаланың да жүзiне бiр толқын соғады. Ақырын ғана көркем сыңқыл әсем үнмен Әйгерiм күлiп, қызарады. Аппақ, кесек ақ тiстерiн сұлу қызыл ерiндерi аша түсiп, қайта жасарып, Балбала езу тартады. Өз қасында отырған шабытты әншi, көрiктi құрбысы – Әмiр жасқа көз алмай Үмiтей қарайды.

"Осы жас-ау! Сондай еркелiктi батыл айтатын, жарастыра айтатын жас, осы Әмiр-ау!" дейдi iшiнен. Тоңазыта дiрiл қақтырған бiр толқынға бой бергендей. Ақша маңдайлы, кең сұлу жүздi Үмiтей, ашық үнмен сыңқ-сыңқ етiп, үй iшiне естiрте күледi. Ән, домбыра кезегi қыдыра жағалап осы Үмiтейдiң өзiне келгенде, о да iркiлмей "Баян-аулыны" бастады.

Әмiрдiң домбырасы қостай ередi. Қоңыр ғана, ақырын ғана тартса да, шынында, бүлiне бебеулеген, тiлеулес, үндес бiр күй бұралады. Үмiтей бұл әннiң сөзiн арманды күдiкпен, аса бiр құпия сыр етiп айтады. Сондықтан осынау сөз, саз бұрын емес, дәл осы арада ең алғаш айтылғандай болады. Бiр туған айдай, қылдай нәзiк, бiрақ емеурiндей анық сыры бар. Дәл көңiлдiң өз үнi боп шықты.

Соны кәмшат бөрiк, алтын сырғалы, ең сәндi киiмдi сұлу қыз айтты да, жүзiндегi әншейiндегi жұқалау қызылынан айрылып аппақ тартты. Оң жақ бетiндегi әдемi қап-қара меңi айқындап барып тоқтады. Мұны да үй жиыны үнсiз мейiрленiп тыңдап едi. Үмiтей үзiлiп, ақырындап, бәсеңдетiп кеп, "ендi осымен тоқтадым" дегендей етiп, бетiн жарқ еткiздi. Есiктен төрге дейiн ентелеп отырған, тұрған жиынға қарап, тағы да ашық үнмен сыпайы күлiп жiбердi.

Ол осылай өзi айтып тоқтасымен, дәл қасында оң жағында отырған жас келiн Әйгерiмге бұрылып:

– Ән жағалап әншiсiне де кеп қалыпты-ау! Сонымен, кәнi, ендi өзiң айт! – дедi. Үй iшi осы әзiлмен iлес тегiс Әйгерiмге қарады. Есiк жаққа бағана кеп орналасқан шеткi үйлердiң қартаң әйелдерi де ентелей түстi:

– Келiн, келiн айтады! – десiп, күбiрлесiп үн қатысты, Әйгерiм әнiне де Әмiр домбырасы жетекшi боп, төменгi пернелерден безек қағып, "жүр-жүрлеп" тұр. Әйгерiм Үмiтейге қарап, қысыла қызарып: