Путь Абая. Книга IV / Абай жолы. IV кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

Солардың сыртында, ығы мен тасасында жүріп, Абайға ататын оғын кезеп отырады. Сондай есебінде біресе Оразбайды, бірде Тәкежан және бірде Әзімбайды алдына салып жүреді. Кейде Жиренше, Әбділдә сияқты аталас елдердің айлалы жуан содырларын да ақырындап түрткі салып, алға шығарып, өзі сырттарынан далдалап, тасаға түсіп кетіп жүреді. Қаладағы киізші Сейсеке, Қасен, Жақып сияқты байларды, мешіт-медреседегі хазірет-халфелерді де ақырын тамызықтатып, Абайға жау ете түсетін сөздер айта біледі.

Олармен кездескенде бұл өзінің мұсылманша көп оқығанын және мұсылман ғұламаларының кітаптарынан қол үзбей жүретін молдалығын да іске жаратады. Әзімбай, Оразбай, Тәкежан тәрізді ел жуандарына араласқанда ол бұл топтан және де жүйрік боп шығады. Себебі жасынан болыстыққа, әкімдікке іліне жүргендіктен Шұбар өз бетімен орысшаны да қарастыратын.

Барып тұрған күншілдік, қара ниет қызғанышпен Абайды қастай көріп жүрсе де, ол Абайдың өзі істегенді, оның қасындағы Мағаш, Кәкітай, Дәрмен сияқты жастардың істегенін, іздегенін қоса істеп, қатар іздеп жүрген кісі бола біледі. Бұл Абай өлеңінің бәрін біледі. Жатқа айту керек болса, Абай отырған жерлерде ағызып, судыратып айтып та бере алады.

Әзімбай, Тәкежандар болса, әрине, "Абайдың сөзі" деген жалғыз ауыз сөзді жаттап көрген емес. Оразбай, Жиреншелер де Абаймен қас, бәсеке болғандықтан, Абай сөзін әсте ауызға алыспайды. Ал Шұбар болса, Абайдың бар қоймасын білетін, ол көргенді қоса көріп, ол білгенді бірге біліп, одан "қалыспай жүріп қарасамын" дейтін адам. Анық "ішті-тысты", "кіресілі-шығасылы" дейтін, "Бүгінгі дос – ертең жау" деп, Абай өзі болжау аралас сын айтып жүретін ағайын-туыстың бірі.

"Өзі көрген қоймасын жауына барып өзі ашып беретін" – кісі болады деп те Абай өлеңінде өз ортасының талай атқамінер сойқанды қуларын атап жүрсе, соның да сан қылығы бір Шұбардың басынан табылатын.

Енді міне, сол Шұбар да Оразбай, Әзімбайлар хан көтеріп жатқан қазақ төресіне амандаса келіп, танысып табысқан-ды. Бүгін жұмыстан қолы босаған кешкі отырысында Әзімқан төре Оразбай бастаған үй толы жиынға бейіл берді. Өзіне тігілген бес үйлі орданың тап ортасында үш-төрт ақ жастыққа шынтақтай сүйеніп, әр жайдан сөз бастап отыр. Кешкі шайдан бұрын ол бұл отырған Тобықты жуандарын, ру басыларын, ата-текті жақсы білеміз дейтін қазақтарды таң қалдырды. Кітаптың айтқаны ма, өзінің хан баласы болған тегінен, жастайынан естігені ме, әйтеуір қазақ деген елдің арғы-бергісін бұл өңірде бұл отырған қазақтар айтып та, естіп те көрмеген түрде баяндайды. Сондай бір шағында Әзімқан қазақ даласының Ресей патшалығына қараған жайын сөйлей жөнелді.

– Кіші жүз қазағы Ресей патшалығына осыдан жүз алпыс жеті жыл бұрын қарады! Оған қаратқан Әбілқайыр хан дейді. Орта жүзді қаратқан Абылай десе де, Жекей хандай біздің аталарымыз да қатынасқан! – деді.

Айнала қамап отырған Оразбай, Есентай, Жиреншелер мына сөзді құптай түсіп, таңдай қағысты. Жиренше күбірлеп:

– Бәрекелді, арғы атасы ақ патшамен келіскен, өзі мынау! Шынжыр қатар осындағы! Қайт дейсің, ерім-ақ-ау! – деп, төреге соңғы сөздерін естірте тамсанады.

Төре одан сайын дәуірлей түсті.

– Ұлы жүз қарағалы қырық шамалы жыл болды. Бұны қаратқан да біздің төре, Абылай баласы Сок, Әділ дегендер болады! – дейді.

Енді бір орайда: "Кеше Құнанбайды аға сұлтандықтан түсіріп, орнын тартып алған менің туған ағаларым Құспек, Жамантайлар!" – деп те есіп соқты.