Улпан / Ұлпан - Ғабит Мүсірепов / Габит Мусрепов

— Қанықпыз жеңгеміздің мән-жайына, Білеміз мырзалығы қандайын да. Құдайдың бере салған бір жаны ғой Сибанның кедейінің маңдайына!..

— Осы айтқаның әбден дұрыс, Шәрке сал!—деді Есеней.— Мен өзім Сибан деген елді малшы-сауыншыма айналдырып алып, енді болмағанда қайыршы ете жаздаған екемін. Қазір құдайға шүкір, алдында малы бар, үстінде үйі бар елге айналды. Обалы менің мойнымда еді, сауабы сол жеңгелеріңдікі.

Ақындар Есенейден лұқсат алып, Шынарға келіп құттықтау айтысты. Бұлар Мүсіреппен қадірлес құрбы, Шынармен де достасып кеткен адамдар еді.

— Сибанның Ақнар, Шынар ай мен күні, Көктемде жұпар атқан екі гүлі. Көркіңе жүрегің сай кең дүниедей,

Бар ма екен Мүсірептің тағы мұңы. Балаңның бауы берік болсын, Шынар, Қайғысыз, мұңсыз етсін бар өмірі.

— Тоғжан аға,— деді Шынар ұяла жауап қайтарып.— Тоғжан аға, менің үстімде бір ішік жатыр, соны өзіңіз алып иығыңызға жамылыңызшы. Өзім жабар едім, әзір тұруға болмай жатыр.— Әлгінде ғана Есеней әкеліп жапқан ішікті өз үстінен азырақ ысырып қойды.

Тоғжан ішікті алып арқасына жамылып тұрды да:

— Осы бір тұста Атығайдың ақыны болғанша Сибанның кедейі болмаған екемін... Тым болмаса, өз үйімнен екі кісіге екі тостаған қымыз бере алатын болар едім-ау!— деді. Ақынның бір кедейленіп қалған кезі болса керек, налып-мұңайып айтты. Содан соң аз тоқталып тұрып тағы сөйлеп кетті:

— Жоқ, Шынар қалқам, арық атқа жібек жабу жараспас болар. Сен бердің, мен алдым. Болды сонымен. Игілік-қуанышыңа өзің ки!— деп ішікті Шынардың үстіне қайта жапты.

Мүсіреп үйіне қайтып келгенде Тоғжан ақын әндетіп, Сегіз-сері жырлаған «Қыз Жібекті» айтып отыр екен. Мүсіреп Есенейден бастап ақындардың бәрімен қол алысып амандасты да: «Айдай бер, Тоғжан, айдай бер!» — деп Шынар жатқан бөлмеге асығыстау шығып кетті.

— Бірдеме ілікті ме қолыңа?— деп сұрады Шынар.

— Қысылмай жата бер, кемпірім! Ақындардың аузы неге салымсыз болсын!

Мүсіреп төр үйге екі пышақ алып қайта келді:

— Аштан өлгілерің келмесе бір-екеуің қолдарыңа пышақ алып далаға шығыңдар,— деді.— Міне пышақтарың... Әсіреп есік алдында жүр. Барыңдар.

Ақыннан ақынға, ауыздан ауызға кешіп келе жатқалы жарты ғасыр болған «Қыз Жібек» Керей топырағында Сегіз-сері нұсқасында тұрақтап қалып еді. Осы келген ақындардың ішінде Сегіз-серінің баласы, әрі ақын, әрі балуан Мұстапа да бар. Мұстапа Тоғжан ақынның жаңылыс айтқан жерлерін түзеп беріп отыр еді, қазір ол пышақ алып далаға шығып кетті де Тоғжан да тоқтап қалды.

Есеней әр кездегі әдеті бойынша Мүсірепке соқтықты:

— Келе сала қонақтарыңды далаға қуып жатырсың... Қысылысың бар ма, немене өзі? Балаңның бауы берік болсын деуге де шамамызды келтірмедің ғой!

— Сол баланың өзі ұнаңқырамай тұр...

— Неменесі ұнамайды?

— Басы бақыр қазандай. Саған тартқан ба деген күдигім бар. Шынар екеуің жайдан-жай әмпей болып жүрдіңдер ме екен деген күдік қысталап жүр...

— Отта, шіркін!

— Шын айтам... Әйтпесе қысылыс маған қайдам келсін! Жайлауда жылқым, қыстауда қойым жұтап жатқан жоқ қой...

— Осындай адаммен де жолдас болып жүресіңдер,ә?— деп Есеней ақындарға қарады. Ақындар күлісті де қойды, Ағайын арасының ойын-қалжыңына араласқан жоқ.

— Маған айтқан құтты болсының осы ма?—деді Мүсіреп.

— Ендеше...

Балаңның басы үлкен болса милы болсын,

Алыс-жақын елдерге сыйлы болсын.

Есенейдей бай болмасын.

Іздегені дау болмасын, өнер болсын Сегіз-серідей ойынан өлеңі, қолынан өнері төгілген шебер болсын! Алла акбар!..—Есеней иегін сипады.

— Айтқаның келсін. Енді сегіз айда Ақнар аман босанып, бір қазан бас ұл тауып берсін! Шілдеханасында осы ақындар түгел болсын!