Улпан / Ұлпан - Ғабит Мүсірепов / Габит Мусрепов

Әлдеқандай сезімнің, сезім емес сезінудің ойыңа орала беруі, қытықтай беруі тіпті жай болмайды. Ұлпанның екі-үш күннен бергі ішкі толқынысы әлдененің алдамас хабаршысы екен. Ұлпан сол күні түнде оянып кетті де, жалаң аяқ жүгіріп келіп, Есеней жатқан бөлмеге кірді. Жанып тұрған шамды үрлеп сендіріп, Салбырға үйіңе жүре бер деуге әрең шамасы келді. Есенейдің қойнына кіріп кетті. Жұлмалай бастады, аймалай бастады.

— Тұр, Есеней, тұр! Екі күн еркелеп жаттың, жетері Ендігіңді қоя тұр. Мен жерік болып қалдым! —деді.

— Жерік дедің бе, Ақнар?

— Тап соның өзі!

Есеней Ұлпанды бір қолымен құшақтай көтеріп, өзінің кеудесіне жатқызды.

— Шын ба, Ақнарым?—даусы қалтырап, дірілдеп әрең естілді.

— Шын болғанда қандай Аузымнан сілекейім шұбырып барады!

— Енді Есеней өлсе де болады! Жалғыз арманы осы болатын.— Бұл жолы даусы қалтырамай өз қалпында шықты.

— Есенейдей еркекке жүз жасамаса, несімен Есеней болғаны! Айтпа жоқты!

Жас дене бар жылуын кәрі кеудеге айқара жауып жабыса түсті...

— Ақнар-ау, неменеге жеріксің? Түйенің алаботасы мен көкпектің бірі емес пе?

— Жоқ, құдай... Менің жерігім қай бір оңған болады дейсің... Шынардың шешесі күлге көміп пісірген нанға жерікпін... Ағаштың қара көмірі мейіздей жабысып-жабысып тұрған нанды көріп едің ғой ана жылы? Соған... Сілекейімді жия алмай қойдым...

Заты жоқтың, аты да жоқ болады. Жерік деген аты болған соң оның өзі де бар нәрсе еді. Жүкті болған әйел денесінде қай текті заттар жетіспесе, соның орнын толтыру керек. Соның аты — жерік. Жерік — жүкті болғандықтың бірінші белгісі. Алдамайтын белгі.

Есеней сырқатынан құлан-таза жазылып кеткендей болды. Тұра келіп киініп, Кенжетайды таң атпай Мүсірептің үйіне жұмсады.

— Жылдам күлге көміп нан пісірсін... Ақнар қазір келеді деп айт! — деді.

— Нанға жабысқан көмірін алып тастамасын. Кемірі кеп болса тіпті жақсы. Ана жылғыдай тұзды майға бұлғасын,— деп Ұлпан өз ойындағысын қосты.— Ыстық болсын!

Кенжетай кеткен соң Есеней Ұлпанға:

— Қыз болса өзіңе тартсын. Ұл болса маған тартса да мейлі,— деді.

— Жоқ, жоқ... Ұл болсын және саған тартсын —Ұлпан күлге кеміп пісірген жерігін жеуге жүріп кетті.

Ол күлді-көмеш жеуге келдің бе, талғамын. Дүние дегенім есіңде ме? — деп қарсы алды Шынар.

Кезегіңді ала бер... Өлтірмесең тезірек наныңды — деді Ұлпан...

Ұлпан күлге көміп пісіріп тұзды майға бұлғаған нанды ашыққан адамдай күйсей бастады. Жер төсекте жатқан Шынарға бір қырын отырып алды да жей берді. Нанға жабысқан қайың көмірі тісіне тиіп кетсе «ым-м-м!» деп қыңсылап қояды. Құмартқан жерігі нан емес, тұз бен кемір сияқты. Көмірдің дастарқанға ұшып түскен қиқымдарын қолымен теріп алып аузына қағып жібереді—«ым-ым-м!»

Ұлпан төр үйге бармай үй ішінің өздері тұратын қазір онда Шынар жалғыз жатқан бөлмеге отыра кеткен.

— Нан жеуіңе қарағанда, сен біреу емес, екі ұл табатын боларсың! — деді Шынар.

— Менен ақ бота бұрын боталап қала ма деп қорқып жүр едім... Ол биыл дөнежін шығады ғой. Ант ұрған сипақтап жүр дейді... Әй, сен неменеге жерік едің?

— Құдай, менде қай бір оңған жерік болды дейсің!.. Қара бураның, шудасын шайнауға жерік болғанмын...

— Бәсе, балаңның басы қара қазандай, бураға тартқан екен ғой! Беторамалыңды бері тасташы, терлеп кеттім.

— Ар жағыңда тазасы тұр ғой, ала қойсайшы өзің.

— Жоқ, қозғалғым келмейді. Денем қара тырнағыма дейін балқып отыр. Ым-мм!..

— Мә, ендеше...