Ұдайы үш күн ойланып-толғанғаннан кейін Блефуску патшасы өте сыпайылықпен кешірім сұрап, Лиллипутия патшасына жауап қайырды. "Көп кешікпей екі мемлекет те кеудесін керіп дем алар. Өйткені Алып Адам теңізде жүзу үшін өзіне лайық керемет кеме тауып алды. Ол кемені жабдықтауға көмектесу үшін қол астымдағы халыққа әмір бердім. Бірнеше жұмадан соң екі мемлекеттің екеуі де масыл жүктен арылса керек", — деп хатты аяқтады Блефуску патшасы.

Бұл жағдайдың нәтижесінде ол елден өзім мөлшерлеген уақыттан бұрынырақ кетуіме мүмкіндік болды. Елінен тезірек кеткенімді тәуір көріп, сарай адамдары мейлінше жәрдем етті. Менің нұсқауыммен бес жүз адам жабылып, ең қалың маталардың он үш тобын қабаттап сырып, екі желкен жасады. Олардың ең жуан арқандарының оның,

жиырмасын, отызын қабаттап есіп керекті арқандарды өзім дайындап алдым. Зәкірге жарарлық тасты ұзақ уақыт іздеп әрең таптым. Қайықты және жабдықтарды майлау үшін үш жүз сиырдың майын берді. Ең биік деген құрылыс ағаштарының бірнешеуін кесіп алып, желкен көтеретін діңгек және ескек жасадым. Кеме құрылысындағы ағаш ұсталары менің жоба-мүсінін келтірген ағаштарымды жонып, көп жәрдем етті.

Бір ай ішінде қайықты оңдау ісін аяқтап, сапарға шығуыма ұлы мәртебелі тақсырдан рұқсат алып, ақырғы рет жүз көрісіп, қоштасу үшін астанаға келдім. Патша қасына өзінің жанұясын ертіп сарайдан шықты. Мен жерге жатып, оның құрметпен созған қолынан сүйдім. Одан соң отбасы мүшелерінің қолдарынан сүйдім.

Маған жол азыққа деп берген бір жүз өгіз еті мен үш жүз қой етін, жетерлік мөлшерде нан мен ішімдігін және төрт жүз аспаздың майға қуырған қуырдағын қайыққа тиедім. Мұның үстіне тірілей алты сиыр, екі бұқа, екі қошқар мен алты қой алдым. Ол малдарға жол азыққа деп бір арқа пішен және бір қап жем салдым. Ондағы мақсатым, осы малдарды тірілей өз еліме апарып өсіру еді.

Жол жабдығын әбден дайындап болған соң, 1701 жылдың 24 қыркүйегі күні ертеңгі сағат алтыда желкен көтеріп, сапарға шықтым. Оңтүстік-шығыстан соққан желді пайдаланып, солтүстікке қарай бет алдым.

Бұл күні айта қаларлықтай ешнәрсе кездеспеді, келесі күні түстен кейін сағат үштің шамасында, оңтүстік-шығысқа қарай бет алып келе жатқан кеме желкені көрінді. Мен де шығысқа қарай жүзіп келе жатыр едім. Корабльдегілерге дауыстасам, олардан ешқандай жауап қайтпады. Осы арада жел де бәсеңдей түсті, енді кемені қуып жететініме көзім жетті. Желкенді барынша желге кернетіп, жарты лиг жүргеннен кейін кемедегілер мені көріп, жалау көтерді және зеңбірек атты.

Сол арада кеме де жүрісін бәсеңдете түсті. 26 қыркүйек күні кешкі сағат алтының шамасында корабльге іліндім. Кеме діңгегінде көтерулі ағылшын туын көргенімде, қуанғаным сонша, тіпті жүрегім жарылып кете жаздады. Сиырлар мен қойларымды қалтама салып, өзімнің азын-аулақ жүктерімді ала, кемеге көтерілдім. Бұл Жапониядан қайтып келе жатқан ағылшын саудагерлерінің кемесі екен. Кеме капитаны дептфордтық Джон Бидль деген мырза, аса қайырымды және көпті көрген тәжірибелі теңізші еді. Капитан мені құрметтеп қабылдады және менің қайдан келе жатқанымды, қайда баратынымды сұрады. Капитанға өз басымнан кешкен уақиғаларды айтып өттім. Бірақ ол мені ауыр жағдайға ұшыраудың салдарынан ақылынан алжасып, сандырақтап отыр-ау деп шамалады. Оның ойына түсіне қойдым да, қалтамдағы сиырлар мен қойларды шығарып көрсеттім. Капитан ол малдарды көріп қатты қайран қалды.

Менің Англияға қайту сапарым өте сәтті болды. 1702 жылдың 13 сәуірі күні Даунске жеттік. Оған шейін кеме үстінде жалғыз-ақ үлкен шығынға ұшырадым: кеме егеуқұйрығы бір қойымды жеп кетті. Кеме қуысынан оның саудыраған сүйектерін ғана тауып алдым. Басқа малдарды Гринвич портында аман-есен жағаға шығарып, бой жаздыру үшін жайылымға жібердім. Англияға келген соң ол малдарды атақты адамдарға және жай халықтарға көрсетіп, аз уақыттың ішінде көп ақша жинап алдым.