Сборник стихов Мукагали Макатаева / Мұқағали Мақатаев өлеңдер жинағы - Мукагали Макатаев / Мұқағали Мақатаев

Іздеймін жоқтарымды таба алмаған,

Аңсаймын жерлерімді бара алмаған.

Алдандырып, әлдилеп кеше-бүгін,

Неше жылым өтті екен, неше күнім?

Қаншама ойлар қалды екен қаза болып

Жастығымның астында, төсегімнің?

Түкілдірігі түсімнен сиқыр ашқан,

Қаншама ойлар қалды екен ұйқы басқан?

Қанша сәттер ғажайып Ғайып болды

Оянғанда сүренсіз сиқы қашқан?

Түн маған ұйықтау үшін берілмеген,

Ұйқы тен шала-жансар өлімменен.

Қанша менін өлді екен уақытым

Ақ төсек, ала жастық кебіндеген?!

ЖЕР БАСЫП ЖҮРГЕНІҢДЕ...

Құрып кетпей, жер басып тұрғаныңда

Қалай ғана жағарсың бұл қауымға?

Талай рет мойныма арқан салып,

Талай рет шақ қалдым жындануға.

Біле тұра бірісі білмегендей,

Теріс қарап кетеді, тілге келмей.

Жабыла кеп жармасып, олжалайды,

Жаудан түскен түйені жүндегендей.

Түйткіл ой жүр түнерген көкейімде,

Қайтсем екен!

Жоқ болып кетейін бе?!

Сырымды да жырымды ашпай барып,

Қалсам ба екен қап-қара тасқа айналып!

Қалай ғана жағармын бұл қауымға,

Бірдемесін бүлдіріп, ұрладым ба?

...Қандай еді серінің салған әні —

«... Бектергінін қор болған тырнағында»...

Жиылып ой қазағы, қыр қазағы,

Ақын боп Алматыда жыр жазады.

Біреулер жырыменен сарай салып,

Біреулер жырыменен ін қазады.

Әйтеуір бір келер деп дүр етер күн,

Алданып мен де босқа жүр екенмін.

Атаққа алан болған, тиынға күл,

Өзім де ақымақтың бірі екенмін.

Қалай да қатарымнан озамын деп,

Қатындай күндестігім қозады кеп.

Сабылтып, сайқал үміт қолын бермей,

Көзін қысып, саусағын сөзады тек!

Несіне?

Несіне мен? Несіне мен?

Жазды екем, жанды қинап, несіне өлең?!

Жүрегіме жүк арттым несіне мен,

Жүре бермей өмірдің кешіменен?!

Соры қалың жан екем, соры қалың,

Сірә да, көп кешікпей, торығармын.

Несіне жолды қумай, сөзді қудым?

Сірә, мен бір пәлеге жолығармын!

Егін салдым,

Мал бақтым,

Тас қаладым,

Сағынам да,

Жұртты да басқарамын.

Жалығам да,

Жабырқап, пәс қаламын.

Жырды бірақ,

Жырды мен тастадым,

Жырдан бөлек қалмады басқа амалым.

Аласартты тағдырым, биіктетті - Бәрі өткінші.

Қуаныш, күйік те өтті.

Екіталай кезеңде еңсем бұққан

Күйсандыққа саусағым тиіп кетті.

Күйсандықтан күңіреніп үн шығады,

Күй аңсаған қу көңіл тыншығады.

Қарғып шығып кетердей аласұрып,

Тұтқын жүрек кеудемде тұншығады!

Кең дүние, төсіңді аш, мен келемін,

Алынбаған ақым бар сенде менің.

Бұйрат құмдар — бұйығып шөлдегенім,

Бура бұлттар — бусанып терлегенім.

Аспанындай кей сәтте күрсінемін,

Жас талындай жауқазын бүршік едім.

Кең дүние, керемет қалпыңменен,

Жүрек болып кеудеме кірші менің.

Байтақ ел, балауса тау, бозаң далам,

Секілді бөрі менен көз алмаған,

Кең дүние кенде етсең сыбағамнан,

Шырылдаған сәбидей мазаңды алам.

Кем болып жаралғам жоқ мен ешкімнен,

Кейбіреуге қарыздар емеспін мен.

Пейілімді теңізбен таластырып,

Тереземді аспанмен теңестірем.

Досқа сыйын, заһарын шашар жауға,

Қарыздармен халқыма қашаннан да.

Қабырғасы қайысып қарт әжемнің,

Қалай тұрам, көзіне жас алғанда.

Қайғы түссе басына бір ағаның,

Қалай ғана шыдап мен тұра аламын.

Жасын сүртіп солардың, бірге жылап,

Бірге күліп солармен, жұбанамын.

Ести тұра шырылын жас баланың,

Қалай ғана алшандап, мастанамын.

...Тік көтеріп сәбиді уатпасам,

Сәби-халқым, саған мен масқарамын.

Сәби-халқым, сарыла сыр ақтарам,