Сборник стихов Мукагали Макатаева / Мұқағали Мақатаев өлеңдер жинағы - Мукагали Макатаев / Мұқағали Мақатаев

Гаваньға құлап түскен ақ шағала —

Жарымды тірілтем деп әурелендім,

Мастанбай ақын деген атқа ғана.

О, Муза!

Тағдырыма иемісің?!

Күрсініп көкірегім, күйеді ішім.

Мен сені жаңартам деп келгенім жоқ,

Сен мені жаралғансың сүйеу үшін.

АРЫЗ ЖАЗЫП КЕТЕИІН

Бүгін менің туған күнім.

Ой, бәле-ай!

Мына адамдар неге жатыр тойламай?!

Банкет жасап берер едім өзім-ақ,

Тәңірдің бір жарытпай-ақ қойғаны-ай.

Мына дүние неге жатыр үндемей?!

Алаулатып тойдың шоғын үрлемей.

Құшақ-құшақ гүл шоқтарын лақтырып,

«Мынау - шапан,

Мынау - атың, мін» демей.

Мына жұртқа жақпады ма әлденем?!

Бекер өмір сүргемін бе, әлде мен?

Халқым,

Сенің қасиетіңді білем деп,

Босқа өмірім өтті ме екен әуремен?!

Айтамын деп қуанышың, мұңынды,

Басқа арнаға бұрдым ба әлде жырымды?!

Мен, бәрібір, өзіңменен бір болам,

Өзегіне тепсең-дағы ұлыңды.

...Тойланбаса тойланбасын,

Не етейін.

Той кермей-ақ, сый кермей-ақ етейін.

Қаламымды берші маған, бәйбіше,

Болашаққа арыз жазып кетейін...

МЕНІҢ МАҚСАТЫМ

Мен жырламаймын,

Сырласамын.

Сыры бар замандаспен мұңдасамын.

Асыққан уақытпен,

Адымымды

Абайлап, анда-санда бір басамын.

Көгендеп жыр қосағын,

Келмейді жыр жасағым.

Бөгендеп бетонменен қоя алмаймын,

Өзінше емін-еркін туласа ағын.

Ғайыптан пайда болған сайтандайын.

Жыр туса, қайтармаймын.

Улатып май тандайын,

Ащы тіл ақиқатын айтар дейім.

Жаныңнан жалындаған өрт кетпеген,

Жалықпай өзімді-өзім зерттеп келем.

О, жүрегім!

Орныңнан қобалжыма,

Жарамсақ жалғандыққа беттетпеген!

Тіптен де мен емес-ті,

«Мен» дегенім,

Сендірмеймін,

Сенбеңдер сенбегенің.

Басқаның жаны-сырын ұғу үшін,

Өзімді зерттегенді жөн көремін.

Мендегі бар,

Сенде бар, онда да бар.

Демек, сенің,

«Менің» де сонда қалар...

Өз жаныңды алдымен жайып таста,

Жақсылықтың көкесі сонда болар.

Не шығады бәрін де сүйем деуден?

Бәрін де сүйемін деп, иемденген.

Бәрін де мен де сүйем,

Айтпан бірақ,

Отырып оңашада күйер кеудем...

Күйер кеудем...

Сондықтан күйінемін.

Жасырман, жырым да сол жиі менің,

Жыр жазу, кім біледі, ермек шығар?!

Ақын болу —

Неғылған қиын едің!!!

Жырым көп әлі менің жазылмаған.

Кенім көп әлі менің қазылмаған.

Қалдырып болар-болмас қазынамды,

Неліктен бір күні мен жазым болам?!

Қуалап тіршіліктің көбелегін,

Қап қойды қапелімде көп өлеңім.

Жалғызым, жаным менің — жырым менің,

Қалдырып сені артыма неге өлемін.

Жазайын, жалықпаймын, жасырмаймын,

Қашан қалғып кеткенше басылмаймын.

Ая деп ажалға мен бас ұрмаймын,

Шоқ шайнап, от бүріккен Қасымдайын!

ҚИЬІН НЕ БАР?..

Мың құбылған қуаныштан, дерттерден,

Қиын не бар, адам жанын зерттеуден?

Мен келемін өз жанымды зерттеумен,

Бірде аяз, бірде жалын, өрт кеудем.

Арзан не бар ойнау менен күлуден,

Қымбат не бар, адам сырын білуден?

Мен әуремін, өз сырымды білумен,

Кеше бұзып, өкінемін бүгін мен,

Жылдарымды еске аламын бүлінген.

Адамдардың жаны менен жүрегін,

Ойлайтын ем, бір кісідей білемін...

Ажырата алмай шуақ, түнегін,

Танығанға мәз болыппын іреңін.

Ертең басқа, бүгін жақсы көргенім,

Өз көзіме өзім,

Ғажап!

Сенбедім.

Кесірткедей ауыстырған өңдерін,

Түсінбеймін қылығына пенденің.

Жылдар бойы бірге жүріп, бір күлген,