Жауымнан жасыра алмай қастығымды.

Жанымды аямаған жауларымнан,

Ала жатар едім ғой жастығымды.

Өкінбен, мұңайман да, өксімеймін,

Өмірім, осылай-ақ өтші мейлің.

Алайда, аласапыран тіршіліктің,

Алдында күресе алмай тек сілейдім!

Күнін көріп жүргем жоқ жетім құлдың,

Бірақ та не бітірдім, не тындырдым.

Шөп жинаған ініне суырдайын,

Әйтеуір тіршілікке бетім бұрдым.

Қара саз, қара шалғын өлеңде өстім,

Қырға шығып ырысқа кенелмеспін...

Өлсе өлер Мұкағали Мақатаев,

Өлтіре алмас, алайда өлеңді ешкім!

Жазылар естеліктер мен туралы,

Біреулер жан еді дер өр тұлғалы.

Біреулер тұлпар еді дер де мүмкін,

Бүтінделмей кеткен бір ер-тұрманы.

Аңыз ғып айтар мүмкін қылығымды,

Қылығымды ұнатқан жұлынуды.

Жақсы көрген дер мүмкін «жылынуды»

Әйтеуір қазбас былық-шылығымды.

Жоқ жанды қиған емес жамандауға,

(Сол үшін рақмет адамдарға!!!)

Білемін, әйтеуір бір замандарда,

Жүреді жүз жыл жасап жаман қарға...

Жазылар естеліктер нешелеген,

Көрерміз оның бәрін пешенеден.

Әйтеуір, білетінім бір-ақ нәрсе -

Кешеді өлең немесе өшеді өлең!

...Қулары, таудың қызыл түлкісі дер,

Момындар, біздің үйдің кірпіші дер.

Мәңгілікке өзіммен ала кеткен,

Менің нәзік жанымды кім түсінер!?

Өзгеден емес,

Өзімнен қорқам,

Сезем мен.

Көзімнен қорқам,

Ернімнен қорқам кезерген.

Мінерге көлік, ұшарға қанат жоқ менде,

Дариға-ай, шіркін!

Қалдырып бәрін безер ме ем...

Басым бір шойын, аяғым менің қорғасын,

Мерзімі толмай ілгері кетті он жасым.

Неге сезбесін?!

Сезеді жаным, сезеді,

Баяғы жылдар қайтадан енді болмасын.

Тұйыққа келіп,

Тіреліп тұрмын бір түрлі.

Көзімнің нұры — көңілімде қалды іркулі.

Жылай да алмаймын, күле де алмаймын,

О, досым!

Тауып әкелші ұмыт қалдырған күлкімді.

Өзімнен қорқам,

Өлтірген өзімді өзім ғой...

Басымда ми жоқ,

Тиянақ таппай кезуде ой.

О, досым менің!

Күлкімді тауып әкелші,

Сүретін өмір, күлетін нағыз кезім ғой...

ЖҮРЕК АРЫЗЫ

Оу, ием менің,

Өзіңнен бұрын жаралғам.

Алдымен — менмін,

Сонан соң — сенсің жаралған.

Басың мен миың, ақылың, есің, кимылың,

Аяқ пен қолың —

Барлығы менен нәр алған.

Балғын шағында, өмірге жаңа аттанған,

Бағыңа бастар адамдық жолға ап барғам.

Кезім де болды қайғырған әрі шаттанған,

Кезің де болды, қайтейін, маған дақ салған.

Келеді сенің кей-кейде мені мұз еткің,

Бәріне көндім,

Қателігіңді түзеттім.

Төсек тартқызып, төнгенде қатер басыңа,

Айнымай соқтым, аялап сені күзеттім.

Жалындым саған жақыны бол деп баршаның,

Жан-ием, сенің жақсылығынды аңсадым,

Өткіздім сені қаншама қауіп-қатерден

Ал енді, маған, демалыс берші, шаршадым!..

...Қақың жоқ сенің дем алуға да соқпауға,

Қарсы барамыз оқтарға, әлі оттарға.

Қақым жоқ менің демалыс саған беруге,

Қақың жоқ сенің қалдырып мені тоқтауға!!!

СЫР

Күрсініп көкірегім, жылайды ішім,

Өсем бе, өшемін бе құдай білсін.

Қанды дағын жүректің қалдырайын,

Қаласа біреу-міреу сұрай жүрсін.

Көрсін де жүрегімнің, аққан қанын,

Ақ қағазда жол-жол боп жатқан дағын,

Байқап бір қарасын да, іздегендер,

Жаудырсын мақтауларын, даттауларын.

Еркелеп мен өмірді кешіп жүрем,

Шаттығым, мұңым да бар,

Несін бүгем.

Кей-кейде сүріндім де, түңілдім де,

Алайда, жоғалтпадым есімді мен.

Жақпадым жауыздықпен аққа қара,

Жатсынып жапқаным жоқ жатқа нала.