Бүгiнгi ұшуы Тұрғанбай көңiлiне қонбаған бүркiт кемдiгiн ендi анық көрсеттi қиядағы түлкiге екпiндеп ұшып, iлiп түсудiң орнына, төменнен жер бауырлап келедi. Қос қанатымен тас соға жаздап, ауыр салмақпен салпылдап ұшып, сабаланып келе жатыр. Бұл ұшуда, ол ж-жанбауыр емес, күйi қайтқан көп сабалақ қыранның бiрiндей. Үш аңының арасында арқан бойындай-ақ жерде әлi қашпай, қия таста бүркiттiң тақағанын тосып тұрған ақшулан, ендi әлсiреп, жаяулап, тақап қалған бүркiттi артына тастап, шәршi өрге қарай иреңдеп, ытқып жөнелдi. Бұл уақытқа шейiн титықтап, жаяулап келген Қарашолақ, ендi түлкiнi қуа алмады. Жаңа түлкi қашқан тасқа зорға жетiп, жалп етiп қона кеттi. Түлкi құтылып кеттi.

Тұрғанбайдың Қарашолақтан алғаш опық жегенi осы едi. Аттан түсе қала, ери жауып тұрған күпсек қарды қолымен сығымдап, бiр кесек құрттай көк соқта жасады. Соны Қарашолақтың көмейiне ерiксiз жұтқызып жiбердi. Қыранның жемсауынан ұзақ сығымдап, жаңағы көк соқтаны сыртынан мытығандай боп отырып, түгел езiп сiңiрттi де Абай мен Ерболға үн қатпай, жөн айтпай, атына мiнiп алып жүрiп кеттi.

Қолдарында бүркiтi жоқ екi қызылшы, Тұрғанбайды өздерiнiң ашуландырып алғанын үндемей бiлiсiп, кiнәларын мойындарына алды. Жортып келе жатқан аңшының артынан қоса сөлектеп келедi.. Бiр тұрғыдан Тұрғанбай келiп тағы томаға тартты. Етектегi Баймағамбетке сол қолымен көлбей сiлтеп, "алдағы қорым тасты қақ!" деген белгi жасап едi. Бұл жолы арт жағынан тақап қалған Абай мен Ерболға, сол қолын сiлкiп, ұрсып тұр.

– Тоқта! Тапжылма! Сөлектеп, алдымды орап, екеуiң бiр болмайсың. Осы түлкiнi алатын бүркiт пе, сен екеуiң бе? Немене өңмендеп қоймайсың!? Қал солай! – дедi.

Абай мен Ербол бiрiне бiрi жымия қарасты да, молдасы ұрысқан шәкiрттей, жым болысты. Тұрғанбай бұйырған жерде қыбыр ете алмай, қатып тұрысып қалды.

Сәл уақытта тағы да Баймағамбеттiң "кеу!" деген жиңiшке, қысқа белгiсi, тас арасында жаңғыра шықты. Қарашолақ ытқи жөнелдi. Бұл жолы ызалы ынтамен, қос қанатын ширақ сермедi. Шапшаң оралып, аз аяда ширақ айналып қос қанатын қыса сермеп, екi- үш дөңгеленiп, биiктеп алды. Ендi Тұрғанбайдың алдындағы құздың бауырына қарай, қос қанатты аспанда бiр қайшыландырып жiберiп, топшысын үшкiрлеп лезде құдия жөнелдi. Тұрғанбай үн қатқан жоқ едi.

Алда не болғанын көрмесе де, Ербол мен Абай артта тұрып: "Түстi, түстi, түстi!", "не болса да бiр жұмыс болды!", "Я, сәт!" дестi. Тағы да сабыр тақат таба алмай, Тұрғанбай айдың қасынан аттарын борбайлап, ағызып өттi. Құс түскен тұстан, олар да асыға тебiнiп, ыра төмен кетiп барады. Бұл жолы Қарашолақ тайқыған жоқ. Абай астындағы құла жирен аттың ерi мойнына кетiп, шоқтығынан асып, құларман болған қалпына қарамады. Әлi де етпеттеп, асығып келе жатқанда, дәл көз алдында, оқ бойындай-ақ жерде Қарашолақ, бағана құтылып кеткен ақшуланмен жұлысып жатыр екен. Абай ендi бiр басса, ермерiмен аттың мойнынан асып құлайтындай. Сол кезде қатты шегiнiп, аттың қыр арқасына жайдақ мiне сала, тағы тебiнiп құс пен түлкiнiң қасына келдi. Аппақ қар үстiнде қызыл түлкi, қара бүркiт, құйқылжыған алыс қимылдарымен Абай көзiне ерекше бiр, ойда жоқ, оқшау суреттi елестеттi. Аузында: "Я, Сәт! Бәсе! Сорлы Жанбауыр! Байқұның Қарашолақ!" деген неше түрлi, ойсыз туған, сүйсiну айғай бар. Және сол кезде, мынау көз алдындағы көрiнiстi, лезде көңiлiне келген бiр көркем суретпен теңейдi. Аппақ еттi, қызыл жүздi, қара шашты, қаса сұлу шомылып жатқан сәт пе? Абай аузында бiр жол өлең орала кеткендей:

«...Ұқсайды қаса сұлу шомылғанға», –

дейдi.

Алды-арты жоқ бiр ғана жол өлең, көңiлiне толқып келiп, iркiле бердi.

Бұл жеткен шақта Қарашолақ түлкiнi әбден мегдетiп, жұмарлап басып алған едi. Жуынған сұлудың қос шынтағы шашын көтерiп бүлкiлдегендей. Арқасын жапқан қалың қара шаштай боп, Қарашолақтың топшылары бүлкiлдейдi.