Путь Абая. Книга II / Абай жолы. II кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

Қарашолақты түлкi бiр шоқ талдың түбiнде тосып тұр екен. Құс ағындаған бойында түлкiге жарқ етiп, қатты түстi. Тегеурiнi, салмағы ауыр тигендiктен түлкi, белi қайысып, сылқ жата кеттi. Бiрақ бұл алғашқы сәттегi әрекет едi. "Алды, бүктедi" десiп, Абай мен Ербол құсқа қарай шаба жөнелдi. Сол уақытта бүркiттiң шеңгелiндегi түлкi жан дәрмен жұлқына тыпырлап, бүркiттi үстiнен аунатып жiберiп, қасындағы тал, бұталарға қарай тырмыса арпалысты. Шеңгел iшiне ұмтылып, тығыла бердi. Абайдың соңынан Тұрғанбай, Жиреншелер де ылдилап шауып келе жатқан.

Аңшылар тақай берген кезде Қарашолақ шеңгел алдында қияңшы тағыны ұстап қала алмай, қос аяғын шығарып алып, айрылып қала бердi.

Бүркiт тұяғынан ауырсынып қалған жон-жотасын иреңдетiп, түлкi шеңгелдiң ар жағына өттi де, ақырын қашып, сытылып жүре бердi. Абай мен Ербол бұл көрiнiске өкiнгеннен сандарын бiр-бiр салып, аттарын бұрып алып, аңырып тұрып қалды. Жиренше түк сөз айтпай, тек екi көзiн қысып, ат үстiнде iлгерi-кейiн құлай түсiп, тамаша сүйсiнiп күлiп тұр. Тұрғанбай өзiнiң қапысы болғанын әлi мойнына алатын емес. Кешегi Жабай құсап, бұ да шеңгелден болды деп тұр.

– Қарашолақ Жанбауыр Шөгелдiң тұқымы. Жанбауырдың тұқымын Уәли төреден артық бiлетiн кiм бар едi? Сол айтпап па едi:"Жанбауырдың тұяғынан түлкi кетпейдi, бiрақ бұталы жерде түспейдi!"– дедi.

Құсбегiнiң бұл сөзi өзiн қанша жұбатқанын кiм бiлсiн, бiрақ Абай мен Жиреншенi иландыра алған жоқ, үйткенi, Жиренше бүгiн бұларды мықтап жеңiп, табалап тұр. Бұл күн осымен өттi. Түлкi кезiкпей, аңшылар жолы болмай ., қосқа кеш қайтты.

Ендi бүгiнгi түннiң жемiн Тұрғанбай қалай бередi. Жиренше мен Абылғазы соны баққан.

Абылғазы құстың кешегi қапталынан бөлiнген майды бүгiн тағы тауып, кешегiден гөрi де айқынырақ бiлiнiп тұрғанын айырды.

Тұрғанбай болса, бүркiттiң бабын екi-үш күнге шейiн бiр жағына шығарып, анықтамақ болды. Егер етi көтерiңкi болса, осы бетпен жемдесе, екi-үш күннен соң анық айқын болады. Онда бұдан әрi не iстеудi, қалай төмендетудi оңай табады. Қазiргi екi аралықтағы дүдамал жаман.

Бұнымен бiр жұмадай, он күндей созып кетсе, құс тiптi айнып кетуi мүмкiн. Сол есеппен, ол бүгiн тағы да кешегi ойтамағын берiп жатыр.

Абылғазыдан алда не болатынды тағы да сұрап алған Жиренше Тұрғанбай құсты әбден жемдеп болған соң, тағы да кешегiдей балгерлiгiн жасап, болжалын айтты. Бүгiн тiптi сенiмдi айтты.

– Е, ертең Қарашолақ алып та соқпайды, тек түлкiнi жайқап өтедi де, кете барады! – дедi.

Абай бұны боқтап, қалжақ еттi.

– Ақ сөйле, құлағына ақмартуың сыбырлап кеттi ғой, ақ сөйле! Қырғыз-шатында жын қаққан, жаңа бақсы! Көрермiн әуселеңдi ертең! – дедi.

Жиренше тағы да кешегiсiндей Абайларға жотасын берiп, бүктүсiп iшiгiн бүркенiп жата бердi.

– Ендеше бұ құс жетi күнге шейiн түлкiге түспейдi! – дедi.

Осының ертеңiнде әншейiндегiден ерте аттанған аңшылар қатты егес, бәсекемен шығып едi. Бiрақ бүгiн де кешегiдей күнi бойы түлкi кездеспей, кешке жақын ғана көрiндi. Көрiнгенi болмаса, Қарашолаққа түлкi тағы да алғызбады. Жиреншенiң айтқаны кешегiден де бетер, дәл келдi. Айтқанындай Қарашолақ қатты ұшып, түлкiнiң үстiне екпiндеп барды да, бiрақ жайқап өте шығып, ар жағындағы биiк тастың басына барып қонды.

Ендi күлкi жоқ. Абай мен Тұрғанбай Жиреншеге тiл қата алмай, қатты жеңiлдi. Жиреншенiң iздегенi сол едi. Кеш батарда өзiнiң қағушы жiгiтiн қасына алып, бетiн Қазбаладағы өз қосына қарай бұрды да, борт-борт желiп, Абайларға қоштаспай-ақ тартып кеттi.

Ол Абылғазыны бiрге әкетпек едi. Бiрақ оның бүгiнге шейiн Абайларды қылжақ еткен мiнезiн бұдан әрi қостағысы келмеген Абылғазы, ендi Жиреншеге ермей, Абай қасында қалды. Тұрғанбайға:

– Қарашолақты қапыға салдың. Үш күнге өзiме бер, түзеп беремiн. Намыс-мамысты не қыласың! – дедi.