Бұл жиында бiр өзiнен басқа ешкiмге мәлiм емес, осы бүгiн туған өлеңiн оқыды. Арасында:

Адамның бір қызығы бала деген,

Баланы оқытуды жек өрмедім.

Баламды медресеге біл деп бердім,

Қызмет қылсын, шен алсын деп бермедім…–

деген жолдарын қайталап оқып берiп, балаларға қысқа ғана тiл қатты.

– Мiне, балаларым, iнiшектерiм. Бiз сияқты аға, әкелерiң мезгiлiнде өсе алмай, қылтанақ жарып, сарғайып қалған шөптеймiз. "Ғылымнан махрұм қалдық" деп, ендi өкiнемiз, опық жеймiз .. Сол бiздiң мұң. Ал, сендер үшiн тiлегiм, айтарым жаңағы. Бұл – аға батасы! Сендерден дәрмен күткен далаңның, елiңнiң тiлегi! Адам болам деп оқыңдар. Аймағыма жақсылығым жетедi. Адал азамат болам деп, халықтың қамқоры болам деп оқыңдар! – дедi.

"Осы отырған балалардан жаңа төл өсiрсем, жаңа буынның жаңа азаматын шығарар болсам, менiң ендiгi жұбанышым, көмектесiм де, үмiт етер қанатым да солар болмас па едi? Ендiгi етер еңбегiм мен көмегiм, айтар өсиет, ақылым болса – бәрi де қазақтың мешеу, қараңғы жұртынан жаңа қауым, көзi ашық, оқыған жаңа қауым туғызуға арналсын. Ел iшiн көгертетiн кез жеттi ғой" деп ойлады Абай.

Биылғы қыс кiтаппен қатар Абай қағаз-қарындашты жиi ұстап, өзi де көп өлеңдердi, құлақ күйдей, жан сазындай, күйлей толқып жүрген-дi. Сол өлеңдердегi ой өсиетiн арнайтыны, жаңағы – "жас төл". Бiрақ бұл сөздiң иесiнiң өзiнде де, әлi өзiне-өзi сенген ақын ат жоқ. Сыншыл жанның көмескiлеу айтылатын лақап аты бар-ды.

БИІКТЕ

Татьянаның сахарадағы әнi

Бiрнеше жылдар өттi. Абай үшiн бұл еңбек мезгiлi, өнер iздеу дәуренi болған. Оқу менен жазу оның ендiгi тiрлiк тынысы тәрiздi.

Бұл күндегi Абай, ақын атын анық алған. Сол ақындық еңбегiн ендi халыққа етер азамат қарызы деп бiледi.

Өмiрден, көп кiтаптан тапқан сан-салалы күйлер, ойлар ендiгi шақта өз өлшеуiн тауып, ақынның уәзiндi, соны жырларына араласқан-ды. Қыс пен жазды кiтап соңында, не жазу үстiнде өткiзген шақтарын Абай ең бiр бақытты кезiндей санайды. Бұл жылдарда ол ел бүлiгi атқамiнердi, жемiт болыс, ұлықсымақты сан рет, әдiл ашумен жазалаған-ды. "Ел мiнездерi" деген өлеңдерi сахара iшiндегi сотқар мен бұзардың талайын таңбалаған. Жазықсыз, момын көптiң жоқшысы болған арлы ақын бейнет елiнiң ауыр шерiн де шiмiркене шерткен-дi. Талай саналы жасқа ой саларлық шыншыл сезiмдi көркем сөздер сан рет осы Ақшоқыда туып, тарап кететiн.

Соның орайына қазiргi заманда Абай айналасына жиылған жас өнерпаздар да көп. Абай ендiгi шығарған жырларын әрдайым жазып айтады. Сол жазғандарын жаттаушы, әнге салып айтушы, жұртқа таратушы iнi-достары жаңағы жас серiктерiнiң арасынан шыға бастаған.

Осымен қатар Абай өзi тiлемесе де, ауыр көрiп бойын алып қашамын десе де, еркiне қоймай, бұған масыл болып, асыла жүретiн тағы бiр мiндет, бейнет бар. Ол ел iшiнiң дау-шары. Бiрақ бүгiн Абай өзiнiң сүйiп, сүйсiнiп берiлетiн еңбегiнiң соңында.

Таңертеңгi шайдан соң үй-iшi де, қонақ атаулы да тысқа шығып кеткен. Қыстың бiр ашық күнi екен. Абай үлкен бөлмеде оңаша отырып қапты. Алдында кең дөңгелек, аласа үстел тұр. Абай бiресе сол үстелге шынтақтап, бiресе алақанымен мықынын таянып үнсiз отыр.

Iшiнде ой шырағы жанғандай боп, салмақпен қараған көздерi анда-санда қарсыдағы терезеге қадалады. Күн түсiп тұрған қарлы адырға ұзақ-ұзақ қарай түседi. Өзiнше бiр мығым күщпен, ұғымсыз бiр мұңмен жұмырлана бүгiлген төбе-төбелер.