Путь Абая. Книга III / Абай жолы. ІІІ кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

Абайдың мына сөзі Дәрмендерге де өте айқын, ашық, тың өріс сияқты сезілді. Тәкежан болса, танданғаннан, ашудан сөз де таба алмай қалған еді. Шұбар Абайдың сөздерінен торығып, наразы боп отыр. Тәкежан булығып күйіп сөйледі:

— Онда «атаның ұлы емеспін, Құнанбай баласы емеспін, ел жақсысымен қаспын, елдің жаман-жәутігімен табыстым» десеңші!

— Тілегенің сол болса, айтқаным да сол екені рас!

— Аздым де! Ата жолынан аздырам деші! Оразбай, Жирен-шенің саған жапқан жаласын, «ата жолынан елді аздырды» деген айыбын ақтадым десейші! ?

— Ата жолы көпке зорлық, қастық болған соң, мен ата баласы болмай, халық досы боламын дегенмін. Азды десең, азғаным сол Құнанбайлықтан!..

— Өзің ғана емес, тамам жұртты да аздырарсың. Сол екен ғой балаң Ақылбайдың, менің жылқымды жау шапқанда қосымда қуырдақ жеп, қыбыр етпей, жауша «шоқ-шоқ!» деп қалғаны. Өзің де сөйдеп отырсың ғой!

—Иә, сөйтіп, өзіңнің зорлығыңа орай жылқынды алған Базаралыны және айыбынды айтқан мені «біріккен қастар» деп отырсыңғой. Мейлің!

— Ендеше, жауым өзің боп шықтың ба?

— Бар, ендеше, әуелі ана Базаралыдан есенді алып бол да, сонан соң мені жаула!

— Базаралыдан есемді де алармын, басын да жоярмын осыжолы!

— Басына тимейсің, ұлыққа көрсетіп ұстататын болсаң, мен Жігітектің кедейіне болысам, біліп қой. Тағалы тайын да алмайсың онда. Азаматының құнына кетеді бар жылқың.

— Не деп отырсың, ол менің малымды қырып, қиянат етіп отырған жоқ па? Не жаулықтан аяйтыны қалып еді?

— Жаулық — жаулыққа, қорлыққа, сен жасаған қаскөйлікке орай болған.

Бұл тұста Шұбар шыдай алмады.

— Абай аға-ау, біреудің ақ адал малын айдап алып, қырып салған қиянаткердің барып тұрғаны емес пе? Жаулық, қорлық осыдан зор бола ма? Бұны, тіті, мұсылман шариғаты да күнәнің зоры дейді ғой.

— Шариғат Тәкежанның жоқшысы болса, ол да адасқан жол.

Тәкежан күйіп кетіп, ұрыса жөнелді.

— Ата жолынан да, шариғат жолынан да, мұсылман қауымынан да бездім десеңші! Бүйткенше, айыпкерім, құныкерім неге болмадың, Абай!- деп, қамшының сабымен үстел үстінде, Абай алдында жатқан қалың кітапты салып қалды. Абай Тәкежанға қабағын түйе ашулана қарады да:

— Құныкер дейсің бе? Ендеше, жақсы айттың! Базаралыны ұлыкқа ұстатып беретін болсаң, мен сенен кешегі күнбосағанда өлген Исаның құнын даулатамын, білдің бе?

Бұл сөзге Абай жеткенде Тәкежан өте сескеніп қалды. Өз ішінен «кейбір жаулық ойлаған жандар осыны сөз қыла ма» деп қатты қыуіптенуші еді.

- Мен өлтіріп пе екем? Құдайдың ажалынан өлген Исада не ақың бар?— деп ақталған, танданған болды.

6

— Ажал емес, дауылды түнде, лыпасыз жалаңаш сабап айдаған сені мен анау жауыз балаң Әзімбай! Содан үшып, суық қармап жаурап өлді. Сенің малың үшін өлді. Ал сен керек десе, өлімші боп жатқанда қалжа да бермедің, қараспадың. Ол өлтірген төрт қасқырын өзің алып тұрып, орайына, тым құрыса, төрт ешкі бердің бе? Жоқ. Көк жасық лақта бермедің. Сен кісі өлгіріп келіп отырған жоқсың ба осы тұста?..— деп, Абай Исаның өлімі турасындағы барлық жайды білетінін аңғарты. Тәкежан жұрт көзінше бұдан әрмен сейлесуден мүлде үркіп қалды. Бұл үйде сөйленген осы сөз мынау отырғанның біреуінің аузынан шетке шығып кетсе, ойда жоқ мол пәлені бастап кетуі мүмкін.

Енді тез киініп, жүрмекке беттей берді. Абай Тәкежанның неден ыққанын біліп сөйлеп отыр.