Путь Абая. Книга IV / Абай жолы. IV кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

Алғашқы сот осылай еді. Құлайғыр енді өз тобын дауыс шығартпай, қайтадан алдыңғы ағындап бара жатқан жылқыға қоспақшы еді. Осы кезде арттарына түскен жосылған топтың қуғынын анық андаған Еңсебай мен Құлжатай "е" десіп алды. Бұлар бұрын Бостанмен келіскен сөзінде ауылды, елді босқа үркітпек емес. Анық бадырайған жауға бетпе-бет келісіп, көрісіп алған соң ғана атой салу керек дейтұғын. Енді бұлар шалғыншының ісін анық дәл күйінде ада қылды. Жауды тапты, қуғынды арттарына салды. Қазіргі бұлардың мақсаты өздері төбелес салу емес, бірақ жауды шұбыртып, жылқышы мен ел құлағына естіртпекші. Осы жайлар екеуінің бірдей көкірегінде сайрап келе жатқан Еңсебай мен Құлжатай енді қатарынан бұл түннің бірінші, ең алғашқы суық сүренін салып қоя берді. Бірнеше күннен бері үш-төрт жасар баладан бастап, кәрілігі әбден жеткен, алжып можа болған тоқсандағы шал-кемпірге шейін: "Жау келеді!", "Жылқыға тиеді!", "Ұры келеді, барымта алады!", "Төбелес болады!", "Қан төгіледі!" – деген сияқты суық хабарлар мен дақпырттарды әр дастарқан басында, әр ошақтың қасында, жатарда жыртық көрпе астында, мал шетінде, көген басында үзбестен сөз етісетін.

Бұрынғы момын тіршіліктерінде тыныштыққа үйреніп өскен, пәлені сүймейтін жуас елдің әрбір үйінің іші соңғы күндерді қарғап-сілегендей болатын. Міне, сондай көп үйлі, көп ауылдардың Тұщыкөл айналасына қоршай қонған топтарының барлығына Құлжатай мен Еңсебай ауыздарынан жаңа, қара түнді қақ жара, үркіте шыққан сұмдық айғай жеткен. Ол бір-ақ сөз – жалғыз-ақ өрттен де, дауылдан да, шатырлаған найзағай, күркіреген күннен де бетер ең бір суық сөздер.

– "Аттан!", "Аттан!"

Уәде бойынша Құлжатай мен Еңсебайдың үні шыға сала, ауылға жете бере суық хабарды жедел білдіру үшін Марқа да сүрен салмақ керек. Арттағы Құлжатайлардың алғашқы "аттанын" енді қалың ауыл үстіне қарай құйықтыра шауып, тақап қалған Марқа үдете жеткізді.

Ауылдардың бәрі от жақпағанмен, ұйқысыз ояу екен. Көп-көп үйлердің жанында айран-шалабын асықпай ішіп, белдеудегі аттарының қасында екіден-үштен әңгімелесіп отырған ер-азамат әзір еді. Үркусіз, әбігерсіз бәрі де белгілі жерлерде тұрған қамшы, сойылдарын алып, айбалта, найзаларын, кейбірі шоқпарларын көтеріп алысып, аттарына қона-қона берісті.

Күндер бойына құлақтарына жігер, қайрат сөздері әбден сіңген азамат санда бірі болмаса, жаңағы "аттаннан" да шошынып, сасқалақтап үріккен жоқ. Бұлар өздерінің жазықсыз әділдігіне сенеді. Және қалың ел жалғыз ниетке ала көңілсіз жұмылып отыр. Ол буынып, түйініп алған, кім келсе де жеңілеміз, аз боламыз деп отырған жоқ.

Бірақ осы күйді ат-сойылын қамдаған ер-азаматтан көргенмен, үйдегі кәрілер мен жас бала, жетпеген іні-бауыр, көпшілік жұртты жаңағы "аттандар" өрттен бетер шошытты. Жылағаны, дабыстап жалбарынғаны, әруақ, құдайға сиынғаны, аттанып шауып кетіп жатқан бала, бауыры, байлары туралы безек қағып, үрке шулаған үндер де аса мол.

Әр ауылдың тұс-тұсынан андыздап немесе қалың шоғыр боп "қайда-қайдалап!" шауып жөнеліп жатқан еркектерге ауылда қалған бала-шағаның шулары бөгет болған жоқ. Қайта солардың тыныштығын бұзып, жастарын төктірген, жүректерін түршіктірген жат дұшпанға ызалы өшігу де үдей түседі.

Ап-азғантай уақыт өткенде Марқа қояндай ақ боз бедеумен көл бойындағы жиырма-отыз ауылды үркіте хабарлап өтті. Даусы да зор, тамағы да берік екен. Тынбастан "аттан!" салумен болды.

Алғашқы ауылдан шыққан қалың шу мен айғай-ду әбігері аунап жөңкіліп, бір ауылдан бір ауылға лезде ауысып жатты.

Жаулар жылқыға жеткенше, Тұщыкөл айналасындағы бар ауылдардың шуы бұл түннің айсыз, жұлдызсыз бұлыңғыр қара барқын аспанына қаулай жеткен.