Путь Абая. Книга IV / Абай жолы. IV кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

Затонға Абай барғанда Сейіт пен Сәмен кешкі шақтарда бірге жүретін жолдас боп алған. Және де Затон еліне, жақындағы қалың жатақ – Байқадам-Сапақ елінен келген Дәулеткелді деген бір кедей, бірақ соншалық қызық думан адам кездескен. Әр үйге жиылған жұрттың аңысынан байқалғаны, Дәулеткелді қаланың бұл қауымының көптен білікті және сүйікті думаны екен. Оны көрген жұмысшылар, қартаң шал, жас келіншектер де қуанып күліп, бұның не сөзінен, не бір мінезінен әлдеқандай қызық күтеді. Дәулеткелді керек болса ақын да боп кетеді. Кейде кісі кейіпкер – артис те болады. Өзінің құрдым кедей қалпына қарамай бар жүрісі, мінезі үнемі кедей үйлер мен ауылдардың қызығына айналып кеткен.

Ақшолақ дейтін Сейітпен бірге пароходта жүк таситын кең жауырын, ақсары, қайқы танау, қонақдос бір грузчиктің үйінде Абайға ең алғаш сәлем бере келген Дәулеткелдінің пішіні оқшау көрінген. Екі ұрты суалған, бет сүйектері шодырая шыққан, орақ тұмсық, шүңірек көз Дәулеткелді, көселеу қалпымен еріксіз өз жүзіне көз тоқтаттыратын бөлек бейнелі адам. Бірақ сұлу болмаса да, жаңағы жүзінде, жар қабағының астында жылтырап көрінген кішкене шүңірек көздері сондай тартымды, сүйкімді. Көзінің құйрығындағы әжімдері шашыла тарапты. Бұның күлмей тұрған кескінінің өзі де бір уайымсыз күлкі тақау тұрғанын аңғартады.

Дәулеткелдінің өзінен бұрын Абайға жеткен бір әзіл өлеңі болатын. Ол шешесіне айтты деген өлеңі. Абай қазір Дәулеткелді қасына кеп отырып, шай ішіп болған соң-ақ, оған өтініш айтты.

– Өзіңнен бұрын сөзің жетіп еді. Әлі қоңыр тай жамандатып өлгенде шешеңе не деп ең, соны айтшы? – деді.

Дәулеткелді әңгімесін тостырмай іле айта жөнелді. Жүзінде күлкінің түк те елесі жоқ. Оның айтуынша, шыр бітпеген кедей Дәулеткелдінің жалғыз сиырынан туып өскен бір тәуір құнажыны бар екен. Сол былтыр қысыр қалып жүргенде, Дәулеткелдінің шешесі бұл жоқта бір көршілерінің алдауына түседі. "Балаң мініп жүретін бұтартар көлігі жоқ. Менің бір қоңыр тайым бар. Соны ал да, құнажыныңды, өзі қысыр екен, мен соғым етейін, маған бер" – дейді.

Кемпір алданады да, Дәулеткелді қалаға бау тасып, сатып жүргенде "жаяу жүр ғой, соны қуантайын" деп жаңағы тайды айырбастап алады. Арада бір жұма өткенде Дәулеткелді үйіне келсе, тай. жамандатып ауырып жатады. Сөйтеді де өледі. Титығы құрыған кемпір қамығып, үйіне кіре береді де, өзінің төрінің алдына өзі шығып ап, күрсінеді де отырады. Сонда Дәулеткелді бірдеме дейін десе, кемпір аузын аштырмай ақырып сөйлетпейді. Өзі де өкініштен жарылайын деп, дымы құрып отырған сорлы ғой. Дәулеткелді төмен, от басында отырып, шешесіне көзінің астымен қарап қойып, кекетеді. "Отырысын, құдағи боп!" – деп қалады. Шешесі бұның табалайтынын біліп, үндей алмай отырған. Енді мынау жыбыр еткенде, "әй, не оттап отырсың, сен?!" – дейді. Сонда Дәулеткелді шешесіне ежірейе қарай қалып, өлең шығара қоя береді.

Нең бар тайда,

Қылам деп пайда.

Мал жиям деп жия алмай,

Құдағи отыр ұялмай! –

деп сұңқ ете түседі.

Сонда өзі күйіп отырған шешесі от басында жатқан шымшуырды жұлып ала сала: "Жоғал, аузың ішіне... ит қуар!" деп тап бергенде, Дәулеткелді қаша жөнеледі. Қашып бара жатып: "Е, Абайдың "Сегіз аяғы" емес пе? Сегіз аяқтың өлшеуі емес пе!" – деп қоям, дейді Дәулеткелді.

Бұл әңгімені Дәулеткелдінің барынша салқын жүзбен томсарып алып айтып отырғанын аңдап, Абай Дәулеткелдінің өзгеше күлдіргі, өзі бір Алдаркөсе тәрізді тамаша адам екенін бағалады.