Узкая, скользкая дорога / Тар жол, тайғақ кешу - Сакен Сейфуллин / Сәкен Сейфуллин

Тек әредік-әредік жібек торғындай қақтап бедерлеген жұқа күмістей ақ шарбы бұлттар бар. Олар көкке жалатқан бедерлі күміс тәрізді. Ай көк шатырға асқан алтын табақтай. Жұлдыздар мен ай қара жерге жарық сәуле төгеді. Жазғытұрымғы кешпен буланған жер ұйқыға мас болып, қалғыған тәрізді. Жер үстін ұйқының жұмсақ, жеңіл мұнары басқан тәрізді. Буланған жердің жас иісі таза ауаға сіңіп толған. Төңірек жым-жырт. Қотандағы иірілген мал бырдай. Ауыл тым-тырыс. Маужырап қалғиды. Көкке тойған қотандағы малдар маужырап ұйықтайды. Тек анда-санда қотанның әр жерінен малдың ұйқысырап мекіренгені, ыңырсығаны, ішін тартқаны естіледі. Қозғалып, тұяқ серіпкені естіледі. Биік аспан, жер-дүние тынысқа кірген. Төңірек, ауыл, қотан тәтті ұйқының мұнарында, мал үйқының тербеуінде. Қотанда бырдай боп ақырын ыңыранып қой жатыр. Маужырап жусап иірілулі жылқы тұр. Жылқының шетінде, текемет үстінде қотанды күзетіп Балабайдың қызы мен екеуміз ғана ояу отырмыз. Ақырын домбыра шертіп Сәулім отыр. Шалқамнан көкке қарап, жұлдыз санағандай, мен жатырмын. Қасымызда қаңтарулы бәйге күрең қасқа айғыр тұр. Сұлу, жүйрік күрең қасқа айғыр қалғып кетіп, анда-санда ішін тартып, тамсанып қояды. Төңірек тым-тырыс. Тек Сәулімнің қолындағы ыңырсып толғанған домбыраның әні ғана ақырын сыңқылдап шығады. Домбыра сарыны ыңырсып, қалтырап, ақырын толғанады. Торғын, жұмсақ тұнық ауаны дірілдетеді. Нәзік, қалтырап толғанған әдемі дыбыс маужыраған қотанды, тыныс тартқан дүниені ақырын әлдилеп, жұмсақ тербеген тәрізді... Сәулім домбырасына «Зұлқияның әнін» салады. «Зұлқия» Ақмоладан шыққан белгілі ән еді. Зұлқия есімді бір бақытсыз әйелдің зары... Зұлқия зарлы, қасіретті әнін жас баладай өзін-өзі жұбатып отырып салған тәрізді...

...Оспанбайдың қызы едім мен Зұлқия,

Зұлқияның қолында гармония.

Әлди-ай!

Бір жаманға қор болып кеткенімше,

Бір жақсымен болайын компания,

Әлди-ай!

Қой, қой бөпем! Қой, бөпем!

Жылама, сәулем, әлди-ай!

Мың сиырды бастаған кер құнажын,

Қасірет ойлай бетіме түсті-ау әжім,

Әлди-ай!

Мал бердім деп бір жаман ие болад,

Қасіреттің ісіне бар ма лажым? —

Әлди-ай!

Қой, қой, бөпем! Қой, бөпем!

Жылама, сәулем, әлди-ай!

Қызыл шілік ауылым аралында,

Теңім емес сол жаман, барамын ба?

Әлди-ай!

Өзім теңді сол жаман адам болса,

Сау басыма сақина салайын ба?

Әлди-ай!

Қой, қой, бөпем! Қой, бөпем!

Жылама, сәулем, әлди-ай!

Кім тыңдайды қыз сорлы жылағанмен?

Көздің жасын көл қылып, бұлағанмен?

Әлди-ай!

Шыңырауға түскен соң шығу қиын,

Жалбарынып тәңірден сұрағанмен,

Әлди-ай!

Қой, қой, бөпем! Қой, бөпем!

Жылама, сәулем, әлди-ай!

Иә, өзін-өзі жұбатпаса, кім жұбатқан қыз сорлыны! Кім тыңдаған қыз сорлының жылағанын, кім көрген оның көз жасын!

Қотандағы қойдың ұйқысырап, ауыр, меңіреу ыңқылдап ыңыранғаны ғана, иірулі тұрған жылқының қалғып, оянып кетіп ауыр күрсінгені ғана Зұлқияның зарлы әнін, қасіретті өлеңін қостаған тәрізді... Маужыраған жер мен көкте үн жоқ... Жер мен көк меңіреу...

Міне, бұл — Балабай ауылында кешке ауылға иірілген жылқы мен қотандағы қойды күзетіп жүрген көп кештердің бірінің суреті.

Жапсарлас отырған бір ауылдарға, сол елдің болысы мен приставы келді.

Колчак, алаш заманында милиция бастығын «начальник» десе де, Баян маңындағы ел «пристав» дейтін.

— Неге келіпті? Не жинай келіпті? — деп Балабай аулы үрпиісіп қалды. Тез хабарласты.

— Соғысқа керек деп ауылнай бір ат, бір арба, бір кесек киіз, бір адамнан жинай келіпті. Бұйрықтары тығыз болса керек. Осы шытырлатып жатыр... — десіп келді.

Оның артынан іле «жараған ат-арбаны қолша алады екен», — деген хабар келді. Болыс та, пристав та қатаң деседі. Болыстары — қаржас Шорманның бір баласы.