Улпан / Ұлпан - Ғабит Мүсірепов / Габит Мусрепов

— Менің Есенейім әне, келе жатыр. Мені дүрелен алсын демесеңдер, осымен тоқтатайық. Жайлауға көшетін уақытымыз да етіп барады... Көріскенше күн жақсы... аман болыңдар! — деді де, Ұлпанға қарай жүре берді. Отырған топ тура келіп, қол қусырып, қош айтысты.

Күле білмейтін адамды күлімдей жүретін ету үлкен еңбектердің бірі болу керек. Сол бір еңбек Ұлпанның қолынан келіп еді. Есеней оған күлімдей келді.

— Ұрсып келемісің, жаным?

— Шаршадың ғой, жолбарысым-ау... тоқтатсаңшы.

— Бітті. Тараттым. Енді барлық тізгінді өз қолыңа ала бер.— Оң қолын Ұлпанның иығына сыртынан құшақтай салып Есеней үйіне жақындады.

— Ертең Мүсіреп ағайдың үйіне барамыз ба?

— Барамыз.

— Ендеше үйге кіріп дем ал. Шайды отауда ішерміз. Үлкен үйдің өзін шаң-топырақ басып кетті.

Ұлпан Есенейді риза көзімен бір сипап өтті де, сыртта қалды. Жұмысы бар екен. Кенжетайды шақыртып алды. Қонақтарды сезіндіру үшін біраз түйеге жүк арттырып, ауылдан шетірек апарып шөктіртіп еді. Кенжетайға соны нұсқады.

— Ана жатқан түйелердің ең арғы шеткісін көремісің? Бұйдасына қызыл байлаған атан. Соның жүгін бүгін Шынарға апарып беріп қайтарсың. Тобылдан ала келген базарлығым еді леп айтты де. Өздері ертең келеді дерсің. Басқа еш нәрсе демей-ақ қой,— деді. Жас жігіт Кенжетайдың алғаш көргенде қырындау ойы болғанын сезініп, содан бері оған ылғи бойын аулақ сала сөйлейтін. Бүгін аз ғана жылы сөйлесті. Кенжетай басын изеді де, кетіп қалды. Ұлпан да үйіне жайраңдай кірді.

Ертең Мүсіреп ағаның үйіне анық барамыз ғой? Айнып қалмайсың ғой?—деді Есенейге.

Мен бүгін де кетіп қалар едім...

Жоқ, мен ертең келеміз деп кісі жіберіп қойдым. Көлге барып суға түсіп кел жуынып.

«Ханша айтты — болды, хан бұйрығы — елді».

Жуынып келмесең, төсекке жатқызбаймын.

«Бүлдіршін кезін сүзбесе, буыршын бұйдасын үзбейді деуші ме еді?

Болды, болды. Жөнел! — Шынымен ойнатса Ұлпанның көзінің қалай ойнайтынын да көрді Есеней...

Жүк артқан түйе жетелеген Кенжетайды көріп Шынар үйіне кірмей есік алдында тұрып қалды.

Тайкенжем-ау, ауылға көшіп келе жатырмысың, бір жаққа көшіп бара жатырмысың? — деді Шынар, қайнысының атын аяғынан басына қарай теріс айтып.

— Ерегіскенде әкелгенімді қайта алып кетейін бе, осы! Тайкенжем деген Кенжетай деп атымды атағаның емес не? — деп Кенжетай шамданған болды.

Қойған атым бар ғой: «Бауырым» деген жаман ат па?

Шын бауырың болсам бетімнен сүй! — Кенжетай ат үстінен еңкейді, Шынар оның бетінен сүйді.

Жалындырмай-ақ сүйе салсаң болатын еді ғой... Мә, түйені шөктір де жүгіңді түсіріп ал!

— Жүгіңді? Қайдағы жүгім?

— Айттым ғой саған «Тобылдан әкелген базарлығым. Ертең барамыз!»—деді.

— Басқа не айтты?

— Түк айтпа!—деді.— Айтпайым!

«Базарлықты» кім жіберіп жатқаның Шынар, әрине, бірден түсінді.— Ұлпандағы! Ертең өздері келетін болған соң қысылып қала ма дегені ғой. Басқа біреу сондай қамқорлық істесе, Шынар оны маңайына жолатпас еді, Ұлпанның сыйлығына қуанып кетті.

— Апа, бері кел!.. Күйеу балаңның Тобыл базарынан алып түйемен жіберген дүниелігі жаңа келді... Кел, түсіріп алайық.

Жаниша да жүгіріп келіп еді, оған Шынар сыбырлап қана шынын айтты:—Ұлпан жіберіпті,— деп.

Түйеге артқан жүктің үстінен айқара жаба салған екі оюлы текемет пен шағын-шағын екі түкті кілемді жұлып тастап, әйелдер кілті аузында тұрған екі сандыққа жабылды. Кілем мен киіз арасында көрінген бірнеше көрпе-жастыққа да көздерін салған жоқ. Сандықтар сыңғырлап ашылады екен оны да естіген жоқ. Сандықтардың ішіне үңілді.

— Құдай-ау, аузы-мұрнынан шығып толып тұр ғой!

— Мынада бір қыздың жасауы бар ма, немене өзі? Шымылдықты қара!..