Улпан / Ұлпан - Ғабит Мүсірепов / Габит Мусрепов

Ол кезде аты қазақ суға жалаңаш түсетін. Бірі ақ денелі, бірі торғылт денелі екі келіншек табандары жарқ-жұрқ етіп көлге жүгіріп барып күмп берді. Біраз қолтықтарын жарқылдатып құлаштап жүзіп алды.

— Мең әй, өзіміздің ауылдан шыққалы шомыла алғаным жоқ.

— Үйде ше?

— Үйдегіні қойшы, тәңірі! Ырым ба, шариғат па, бірдеме ғой.

Жалаңаш жас денелер суда сылаңдасып жазылып, жадырасып кетті.

— Сең әй, шын бақытты .екенсің, Шынар,— деді Ұлпан, кеудесінен темен келетін суға аяқтап тұра қалып.

— Маңдайыма қалай сияр екен деп, кейде өзім де қорқам.

— Сенің, маңдайыңа сыймаған бақыт адыра қалсын да!

— Ұлпан, сен менің туған апам емеспісің осы?

— Өй, кезіңнен айналайын... жоқ, сен менің егізімнің сыңарысың! Тек сен жібек болып туыпсың да, мен — кендір болып туыппын.

— Қойшы, жоқты айтпай.

— Керерсің әлі...

Ұлпан құлаштай сермеп жүзіп кетті. Шынар оның, қолдан құйғандай мүсінді денесіне қызыға қарап аз ғана кідіріп қалды да, ол да жүзіп кетті. Ұлпан қатты жүзеді екен жеткізбейді. Кеудесі кейде көрініп, кейде көрінбей ырғи жүзіп барады. Жүзгені де өзінің мінезі сияқты батыл екен деп ойлады Шынар. Тарқатылған шашы арқасын жауып кетіпті. Ұлпан көлдің ортасына қарай жүзіп барып қайтты. Шынар жағадан ұзамай сумен еркелесіп жай жүзіп жүр.

— Мен суға батып кетсем ғой, сен шығара алмайсың? — деді Ұлпан.

— Жоқты айтатының не сенің?

— Сен батып кетсең, мен сирағыңнан сүйреп шығарып алар едім.

— Батпай-ақ қояйықшы, Ұлпан. Жүрегім дір ете түсті ғой.

Енді екеуі қатар жүзіп жағаға жақын ескен көкше құрақтың көлеңкесіне барып отырды. Құрақ түбі құм-қайраң, тайыз екен аяқтарын созып жіберді. Су болған шаштарын желкелеріне түйіп алып жатыр.

— Менің шашым, адыра қалғыр, айғырдың ту құйрығындай қалың... жуғанда болмаса, құрғақ күйінде тарай алмаймын,— деді Ұлпан.

— Мен тарай берем: қатты да емес, қалың да емес.

— Саған құдай шашты да дұрыстап берген ғой. Тобыл қаласында күнде моншаға түсіп, күнде тарап алушы едім. Елге қайтқаннан бері, шомылғанда болмаса, тараудан да қалдым. Бір татар кемпірі «шашты елі сумен жуарға болмай, біткиліп шығар» деп еді, құдай сақтап жүр әзір...

— Әй, монша дегені немене осы? Әсіреп ағакем монша салайық деп күнде айтып қояды. Мүсіреп ұмытып кете береді.

— Екеуі де қалада жүкші болған адамдар, моншаны түседі. Әсіреп қайынағаң енді бір аузына алса-ақ ағаның құлағынан басып көндірері Көзің ашылады! Қыстыгүні мен де келіп түсіп кетіп тұрар едім.

Монша дегенді мен қайдан білейін... күйген кірпіш тас керек, үлкен-үлкен бөшке керек деп Мүсіреп ағаңа қарай сырғытып қойды білем.

Әй, сен соңынан қалма! He керегін маған айтсыншы, күнде тапқызып берейін...

Жоқ, мен Мүсіреп ағаңның өзін жегіп көргім келеді.

Қайран, жегінге түскен Мүсіреп ағам-ай!..

Екеуі Мүсірептің арбаға жегіліп жүргенін көргендей мейрам күлісіп алды.

— Әй, мен ботамды қалай әкетем? Арбаға сыймайды, жетелеуге де болмайды. Қалайда тастап кеткім келмейді,— деді Ұлпан.

— Енесімен әкетесің.

— Енесімен?

— Енесімен әкетпегенде өзің, еміземісің?

— Кетші әрі...

— Кететіні жоқ. Енесімен әкетесің. Біз әлдеқашан ұйғарып қойғамыз.