Ворон / Қарғын - Дулат Исабеков

Ол алғашқы үш цифрды еркін алды. Төртінші цифрды тергенде саусағының дірілдегенін байқады. Бесінші цифрды саусағы сынып кетердей әрең айналдырды. Міне, ең соңғы сан. Бар-жоғы бір-ақ сан. Бар жоғы бір-ақ сан! Ол сұқ саусағын сегізге апарды, оны жайлап жоғары көтере бастады. Мүлдем тынысы бітіп қалғандай. Ақыры оны тез айналдырып жіберді де, көзін жұмып, демін ішіне тартып бұдан әрі не боларын күтті. Аппараттың бір қалыпты, ұзын дыбысы естілді. Екі, үш... Құлақ түбінен әлдене сытыр-сытыр сынды да, артынша ер адамның сұп-суық, немқұрайды үні естілді.

-Иә.

Бағила не дерін білмей тілін жұтып тұрып қалды.

- Иә!- деді ер адам зілді дауыспен.

Дәл сол дауыс! Жасын! Бағила демігіп кетті.

- Алло!

- Сәлематсыз ба?- деді Бағила ол трубканы тастап жіберер деп қауіптеніп, әрі екінші рет телефон соғуға шамасының жетпейтінін біліп.

- Сәлематсыз! Сізге кім керек?

- Қашан келдіңіз?

- Атам заманда. Бұл кім?

- Сіз... ұмытып қалдыңыз ба? Мен...

- Анығырақ айтсаңызшы! Кім дейсіз!

- Мен... Бағиламын...

- Ә-ә, иә, есімде... Келгелі бері телефон соғуға уақыт болмады. Бір шаруаңыз бар ма еді?

Бағила мұнан әрі сөйлеуге шамасы жетпей трубканы тастап жіберді. Жасынның соңғы сөзі оның осы көзге дейін талпынып, тасып келген көңілін су сепкендей басып, оған деген сезімдерінің бәрін шалғыдай жапырып өтті.

Ол ызаға шыдамай төсегіне кеп құлай кетті. Ойынан Жасынның "Бір шаруаңыз бар ма еді?"- деген өзекке мұз қатырардай суық сөзі кетпей қойды. "Неге оған телефон соқтым, неге?! Неткен ессіз едім. Сол керек саған, сол керек! Көптен іздегенің, естімек болғаның осы сөз еді ғой, ал естідің!"- деді ол өзін-өзі табалап.

Қанша уақыт еткені белгісіз, сыртқы есіктің сарт етіп жабылғанынан есін жиды. Келген адамның аяқ басысынан, киім шешісінен-ақ оның Сәргел екенін Бағила бірден таныды. Орнынан тез-тез тұрып, креслоны терезе жаққа қаратып қойды да, жаурынын есікке беріп, кітапқа үңілген боп қалды. "Иә",- деген Сәргелдің даусы естілді. Бағила оның телефонмен сөйлескенін естімейін деп есікті жауып кеп отырды. Оңашада күйкі ой ауған күннің көлеңкесіндей өте бере ме, бойын езіп бара жатқан әлгі бір күйініші мен ызасы Сәргел есікті сарт жапқаннан жел үрлеген тұмандай сәл сейіліп қалып еді.

Сәргелдің бері қарай жүргені естілді. Тура Бағиланың бөлмесіне қарай келе жатыр. Есік алдына кеп аз ғана аялдады. Жайлап есік ашылды. Есіктің ашылған дыбысы естілмесе де Бағила тәнімен сезіп отыр. Сәргелдің өзіне сөз жоқ тесіле қарап тұрғанын сезіп, Бағиланың өн бойы шымырлап кетті.

- Бағила,- деді Сәргел ақырын дауыстап. Оның бірдеңе деп айтарын біліп отырса да, қыз селт ете түсті.

Немере ағасына тура қарамауға тырысып, жартылай бұрылды. Жоғары қарамаса да Сәргелдің көзі шатынап тұрғанын көрді.

- Сені... телефонға,- деді ол батыра сөйлеп.

Бағила таң қалған пішінмен иығын бір қозғады да, Сәргелдің жанынан өте берді. Оның қытымыр даусы мен селтиіп тұрғанынан телефонға шақырған адамды мүлдем ұнатпай қалғанын жас қыз ауыз үйдегі аппаратқа бара жатып-ақ анық сезді.

- Алло,- деді ол ақырын ғана ұйқылы дауыспен.

- Мен ғой. Жаңа ренжіп қалдыңыз ба?

"Жасын! Тағы да Жасын! бір кешке жетер азабы аз болған жоқ қой, енді тағы не демек, неге шақырып тұр?"

- Сіз тыңдап тұрсыз ба?- деді қорғасындай салмақты қоңыр дауыс.- Тыңдап тұрсыз ба деймін?

- Иә... Не айтпақсыз?

- Әлгі кісі кім?

- Соны білгіңіз кеп телефон соғып па едіңіз?