Дон Кихот І - Мигель де Сервантес

Қасіретке кезіккен түнімді алмастырған күн, алайда, тез келе қоймады; ал дон Фернандо, өз ойымша, оның тезірек келуіне асық болған секілді, өйткені тәннің тілегін орындауың-ақ мұң екен, құштарлық құмары қандырылған жерден тезірек қараңды батыруға да деген құлшыныс пайда болады ғой. Бұлай деп отырған себебім, дон Фернандо қасымнан жылдамырақ кеткенді жөн көрді, сөйтіп өзін осында алып келген күтуші қыздың қулығы арқасында таң атар-атпаста-ақ көшеге шығып үлгерді. Менімен қоштасқан кезде (амандасқан шақтағы ыстық ықылас-пейілі біраз бәсең тартып қалыпты) адалдығына шүбә келтірмеуімді, берген сертінің шын екенін және одан айнымайтынын айтты, сосын соған көзімді жеткізгісі келгендей қолындағы қымбат сақинасын алып саусағыма кигізді. Сөйтіп, ол кетіп қалды, мен болсам, ренішті деп те, көңілді деп те айтуға келіңкіремейтін әрі-сәрі күйде қала бардым, дәлірек айтқанда, бастан өткерген жайымнан ыңғайсызданып, мазам болмай, қатты абыржып кеттім, өзімді дон Фернандомен бірге жатын бөлмеме сатқындықпен қамап тастағаны үшін қызметші қызды ұрсып-сөгуге арым жетпеді, бәлкім тіпті ұмытып та кеткен шығармын: себебі басымда болған жай жақсылық па әлде жамандық па — сол кезде оған өзім де анық көз жеткізе қойған жоқ едім. Қоштасарда дон Фернандоға енді оның дәл осындай жолмен маған күн сайын түнде келіп тұруына болатынын, өйткені енді өзімнің тек соныкі ғана екенімді және қашан мені қалыңдығым деп жария еткенінше осылай жолығыса беретінімізді айттым. Бірақ, ол ертеңіне келмеді, келесі күні түнде ғана келді, одан соң мүлдем көрінбей қойды, бір айдан астам уақыт бойы оны көшеден де, шіркеуден де — еш жерден кездестіре алмадым. Ешқайда кетпегенін, күн құрғатпай аң аулап жүргенін, — бұл оның сүйікті ермегі екенін айта кету керек, — өте жақсы білсем де, онымен жүздесу жөніндегі әрекетімнен түк өнбеді.

Әлі ұмыта қойғам жоқ, осы күндер мен сағаттар мені өкініш пен уайымға батырды, әлі ұмыта қойғам жоқ, осы күндер мен сағаттар ішінде дон Фернандоға күдікпен қарай бастадым, — ол да аз, оған деген сенімімді жоғалттым. Оған қоса, сол тұста қызметші қызыма оспадарсыз қылығы үшін алғаш рет ауыр-ауыр сөз айтқаным да есімде — мұндай сөзді ол менен бұрын-соңды естімеген болатын. Сонымен бірге, сол күндері көз жасымды жұта жүріп, көңілді боп көрінуге тырысып баққанымды да ұмыта қойғам жоқ, өйткені ата-анамның неліктен қапалы екенімді сұрап әуре-сарсаңға түсері анық-ты, ондай жағдайда оларды алдарқату үшін әлде бірдеңені ойлап табуыма тура келетін. Бірақ мұның бәрі бір қас-қағымда-ақ тәмам болды, сөйтіп әдеп сақтау рәсімі күйреп, ар-ұят жайындағы арман жайына қалып, төзім атаулы түгесіліп, көңіл түкпіріндегі күмәнді ойларым расқа шыққан басқа бір қас-қағым сәт туды. Бұлай болған себебі, ұзамай селомызда дон Фернандо көрші қалада тұратын көруге көз керек бір сұлу қызға үйленіпті деген қауесет тарап кетті, сондай-ақ қыздың ата-анасы текті әулеттен екені, бірақ осындай дәрежелі күйеуге үміт ететіндей қыздың жырғаған жасау-жабдығы жоқтығы да айтылып жатты. Қыздың есімі Лусинда екені, олардың үйлену тойы кезінде кісі таңғаларлық оқиғалар өткені де сөз етілді.

Лусинда есімін естіген бойда Карденьоның иығы селк етті, ернін тістеледі, қабағын қарс түйді, іле көзінен ағыл-тегіл жас парлап қоя берді, алайда Доротея әңгімесін үзген жоқ: