Дерт те емес, күйік те емес, жар да емессің,

Сен маған сағыныш боп жабысқасың.

Қайтсем екен сені ұстап қалу үшін?!

Сен маған шексіз дала сағымысың.

Мен өтермін, өтермін, өтермін мен,

Мәңгілік сен қаласың, сағынышым!!!

СИЫР АЙДАП ӨРІСКЕ ЕРТЕҢМЕНЕН

Сиыр айдап өріске ертеңменен,

Баратын ек тоғайға еркемменен

Тал басына шық тұрып, күннің нұры

Мың бояумен тоғайды көркемдеген.

Қарасаздың шыбығын жел тербеген,

Жел тербеген шыбықты мен тербегем.

Ойласамшы, сол шыбық терек болып,

Өзегімді бір кезде өртер деген...

Қарасаздың шыбығын жел тербеген

Жел тербеген шыбықты сен тербеп ең.

Сонда менің ойымда мұң бар еді,

Өзі келіп, бір күні серпер дегем.

Жақын өсіп жас шыбық бала талға,

Оянатын екеуі ала танда.

Тағдырымды сонда мен табыстаппын,

Сезімі бар, сенім жоқ алақанға...

Қарасаздың шыбығын сен тербеп ең,

Сен тербеген шыбықты мен тербегем.

Ойласамшы сол шыбық бір кездерде,

Өзегімді өзің боп өртер деген.

Сол тоғайға барып ем ертеңменен,

Қарсы алдымда терек тұр жел тербеген.

Бір тоғайда бірге өскен егіз едік,

Неге ғана шошыдың, еркем, менен?!

АҚҚУЛАР, ҚОШ БОЛЫНДАР

Аттанып бара жатыр аққу-қаздар,

Қош енді, қош болыңдар, гәкку-наздар!

Кеудемде күңіренген дастан қалды,

Киелі қанатымен аққу жазған.

Аққулар, кешіріндер, жазықтымын!

Қараймын керуеніне қажып бүгін.

Адасып кетті-ау бірге сендерменен,

Алапат күшім менен нәзіктігім!

Сыңқылдап соғылғанда қанаттарың,

Таба алмай қалды менің тағат жаным.

Үзілген жолдарыңа, қарақтарым,

Үзілген жанарымды сабақтадым.

Ақ көлдің айдын төсін шимайлаған,

Сұлулар, жатыр сені қимай далам.

Аққу боп неге ғана жаралмадым,

Адам боп өзіме-өзім сыймай барам.

Аққулар, алданыш па ең, арман ба едің?

Қош енді, қанатым жоқ самғар менің!

Нуларым сыңси жылап қалды-ау менің,

Суларым жетімсіреп қалды-ау менің!..

ӨКПЕ-НАЗ

Мына алла шыныменен қарғады ма?

Рахымсыз тұрмысым алдады ма?

Өмірлік досым деген мына адамға,

Беделім бес тиындық қалмады ма? Яу!

Көңіл қымбат алтыннан,

Білмес оны қандай жан.

Мен - бақытсыз бала құс,

Қанаты отқа шарпылған!

Ойым - қыс, жүрегім - жаз, көңілім - көктем,

Басым - бұлт қар жаудырып, нөсерлеткен.

Қамқоршым - қағаз, қалам, жүйрік қиял,

Жабырқау жас жүректі еңіреткен. Яу!..

Сайра, сайра, қызыл тіл!

Ерік сенде, өзің біл!

Деуші едің ғой, қалқажан:

“Өмір - күрес, көңіл - гүл!”.

ПОЭМАЛАР

АҚҚУЛАР ҰЙЫҚТАҒАҢДА

І

Өзен де жоқ сыймаған арнасына,

Жылға да жоқ даламен жалғасуға.

Таста тұнған жаңбырдың тамшысындай,

Қалай біткен мына көл тау басына?!

Мөлдірейді, қарайды қарға, шыңға,

Жалғыздықтан жамандық бар ма, сірә.

Қанша ғасыр өтті екен, қанша заман?

Қанша ұрпақ кетті екен, қаншама адам?

Қанша шырша есті екен, құлады екен,

«Жетім көлге» қараудан шаршамаған?

«Жетім көлден» су ішкен қанша марал,

Қанша киік қалды екен сай-салада?

Қанатынан үзіліп ән-самала,

Қаншама аққу кетті екен — аңсаған ән?

Ортаймаған «Жетім көл» толмаған да,

Болған өмір ұқсайды болмағанға.

Сызат та жоқ бетінде, сызық та жоқ,

Айдынына аққуы қонбаған ба?!

Қызғыштары қиқулап, қорғағанда,

Сорлағанға ұқсайды, сорлағанға,

Шүрегейлер айдынын қорлағанда,

Көкқұтандар қанатын қомдағанда...

Беу, дүние-ай, аққулар оралғанда,

Айдын көлдің иесі жол алғанда.

Жетісіп бір «Жетім көл» қалушы еді-ау,