Топан су басып кетсін қалғандарын.

Перзент сұрап несіне армандадың?!

Құрысын онсыз сенің жанған бағың!

Мылтықты әкел!

Атты ертте!

Жалған бәрі!

...Оятып дүниені дел-сал қылып,

Тамыздың таңы да атты тамсандырып,

Сай-сайдан бошалаған бозала тан,

Таудағы тіршілікке ән салдырып,

Еміндіріп, еріксіз қарсы алдырып,

Бұлбұлға дүниеге жар салдырып,

Тамыздың таңы да атты тамсандырып.

Қасқа таң.

Бұлбұл үні.

Көл бетінде,

Аққулар ұйықтап жатыр тербетіле.

Бас бағып жағада отыр жалғыз ана,

Таңданып тәкаппар құс келбетіне.

Тығып ап тұмсықтарын мамығына,

Айдын — төсек, аспанды жамылуда.

Арша, шырша, жартастар жағадағы,

Сұғынып, бәрі көлге табынуда.

Аласұрып, қан ойнап тамырында,

Ана-жүрек тыпыршып, қабынуда,

Не қыларын біле алмай, жабығуда.

Асқар белден күн нұры шашырады,

Шашырап, ол да көлге бас ұрады.

Құс аппақ, айдын аппақ, нұр да аппақ,

Аппақ нұр — аппақ нұрға қосылады.

Көл — көкке,

көк — көлге кеп асылады,

Ұйқысы аққулардың ашылады.

Сұлулыққа сұқтанып, қашып әлі.

Ана-жүрек солқ етіп, басылады.

Қызғанып, қызғыш байғұс шыр айналды,

Абыржып ана-көңіл мың ойланды.

Ғазиздің көзінде емес, көңілінде,

Айдын көл астан-кестен лайланды.

Дәстүр, ырым, жәйімен құдай қалды,

Жалғыз ұлдан басқасы былай қалды.

Айдынның аққуының орынынан

Кергендей, көзі тұнып, құмайларды.

...Аққулар...

Аққу мойын, сүмбе қанат,

Алаңсыз тарануда күнге қарап.

Айдынның еркелері, білмей тұрмын,

Етермін тағдырыңды кімге аманат?!

Жаны сұлу ақ еркем, ары сұлу!

Бір мамығы майысса ауырсынып,

Тарақ етіп тұмсығын, тарайды кеп,

Тарайды кеп, тарайды қауырсынын,

Құм тұрса да бір түйір ауырсынып,

Жаны сұлу ақ еркем,

ары сұлу!

Ақ қанатын сабалап, асыр салып,

Бірде суға сүңгиді басын малып. ...

Ойнасыншы, ойнасын ерке құстар,

Тыныштығын олардың қашырмалық.

Мерген отыр жағада.

Ей, ақша бұлт,

Жаулығыңмен оларды жасыр барып.

Бас бағады шыршаның қалқасынан,

Қаруынан қолында қан сасыған.

...Ал, аққулар,

Аққулар тарануда,

Сусып түсіп, су моншақ арқасынан.

Қарайды ана шыршаның қалқасынан.

«Сірә, сорлы жоқ шығар менен еткен,

Құлынымның қасынан неге кеткем?!

Ошақ қасы, от басы, көрмеппін ғой,

Дүние-ау, сен осындай керемет пе ең?!»

Ана отыр,

Озбыр ойлар қамалауда,

Қамалауда, әлдекім табалауда.

...Аққулар ақ айдынды қалдырды да,

Тартты кеп, ана отырған жағалауға.

Шошымай шолжаң өскен батырларың,

Ана отырған шыршаға жақындады.

Көзі тұнған бейбағың, топ аққуға,

Білмей қалды мылтықтың атылғанын.

Көздің алды көк түтін, ақыл жарым,

Білмей отыр жанағы тыныштықтың,

Сүт ұйыған тегешін сапырғанын!..

Ию-қию көл маңы, астан-кестен,

Жер айналып, тау құлап, аспан көшкен.

Жаңғырығып, жар салып, жартастар тұр,

«Жетім көлдің» қайғысын бастан кешкен,

Көріп-біліп, таныпты тастар да естен.

Алып аспан астына сыя алмай бір,

Айдын көлін аққулар қия алмай жүр.

Мөлдіреген «Жетім көл» көкке қарап,

Мөлтілдеген кез жасын тыя алмай тұр,

Айдын көлін аққулар қия алмай жүр.

Сан айналып, сұңқылдап ұшты-дағы,

Сапар жолға мезгілсіз түсті-дағы,

Бетін түзеп, батысқа бағыт алып,

Қарғыс атқан мекеннен күсті бәрі.

Тау жаңғыртып, тамаша құстың әні,

Қош айтысып көлменен, ұшты бәрі.

Көл бетінде көлбеңдеп, жаралы аққу,

Ұша алмайды, ұшпақ боп күш қылады...

Сыңар қанат сынық құс байлауда тұр,