Тынушы еді-ау, теңселген қара орман да.

Таянғанда аққулар қонар маңға,

Басушы еді-ау, байызын бар арман да!

Қанатынан аққудың балапандап,

Ән ұшатын сымпылдап тан атарда.

Сүйінші бер дегендей бір толықсып,

Сыбырлайтын «Жетім көл» Алатауға.

Тына қалып бұлбұл да жаға-талда,

Қарайтұғын айдынға, ақ отауға.

Таң мен күннің арасы таянғанда,

Таудың басы алаумен боялғанда,

Тірілетін таудағы бар тіршілік,

Қанатынан аққудың оянған ба?!

Көмейінде тәтті үні былай қалып,

Жаға-талда жас бұлбұл тұр ойланып.

Жетті аққулар.

Түгендеп «Жетім көлін»,

Жағалауда ұшып жүр шыр айналып,

(Бірден көлге қонбайды құлай барып.)

Сондайтұғын, аққулар сондайтұғын,

Асығыстық оларда болмайтұғын.

Қомағай көкқұтандар секілденіп,

Жалп беріп, жағаға кеп қонбайтұғын.

Сондайтұғын, аққулар сондайтұғын,

Ақ мүсін айдынға кеп орнайтұғын.

Әлдилеп ақ төсінде, бермей тыным,

Ақ айдын ақ мүсінін тербейтұғын.

Бұл келте мылтық алған саятшы емес,

Тірі жан аяқ басып келмейтұғын.

Аққулар аман-есен қайтқанынша,

Суына «Жетім көлдің» шөлдейтұғын.

(Суымен сырқаттарын емдейтұғын.)

Ұрпақтан ұрпақ алып жалықпастан,

Сондай бір дәстүр бар-ды қалыптасқан.

Заманнан заман өткен, жаңарған жұрт,

Аққуын айдын көлдің налытпастан

Дәстүрін аттамаған, анық басқан.

Сондай бір дәстүр бар-ды жарық шашқан,

Бір ұрпақ бір ұрпаққа алып қашқан.

Қайсыбір қиын-қыстау ай, күндерде,

Шойырылтып, түссе-дағы қайғым белге,

Алаңсыз аққуымды атпасын деп,

Жатқа да дастарқанды жайдым төрге,

Аққулар ұйықтағанда айдын көлде...

...Оралмады аққулар осы маңға,

Жылдар өтті, байғұстар шошынған ба?

«Жетім көл» жетімсіреп қала берді.

Арман-ай, аққуымен қосылар ма?!

II

Бала жатыр төсекте, албыраған,

Әке жатыр еденде, қалжыраған.

Түн күзетіп ана отыр, қос жанары

Шарасыздан шаршаған, жаудыраған.

Түні мынау - тамыздың маужыраған,

Тауың анау — шымылдық салбыраған.

Биік барып жаралған жер бетінен,

Сол байырғы «Жетім көл» келбетімен.

Айдынында аққулар ұйықтап жатыр,

Сайдан соққан самалмен тербетілген.

Жер бетінде тыныштық, көл бетінде,

Қауышыпты қара орман, көл де, түн де

Бала жатыр төсекте күйіп-жанып,

Баласының ана отыр күйін бағып.

Қайдағы бір қатыгез, сұрқай ойлар,

Миын қарып барады, миын қарып.

«Сарқытыңдай өлімнің қалған қарға,

Екеу болса, дүние-ай, арман бар ма!..»

Арагідік назарын аударады,

Төрт бүктеліп еденде қалған жарға.

Қауіптеніп түндерге, таңдарға да,

Үн шығармай іш құса, зарлауда ана.

«Мана, күндіз, тәуіп шал не деп кетті?!

Әлде өтірік, әлде шын демеп кетті...

— Аққуменен баланы аластандар,

Деді-дағы жәйімен жөнеп кетті...»

— Тұрсаңшы,

таяу қалды таң атуға,

Неткен жансың санасыз жаратылған?!

Манағы тәуіп шалдың айтқан сөзі,

Ұмытылып кетті ме санатыңнан?

...Айналайын аққудың қанатынан,

Қайтеміз, ол да адамға бола туған.

«Жетім көлге» барып қайт таң жамылып,

Таң атқанша қалайда тауға ілік.

Біреулердің көзіне түсіп қалып,

Дүрліктірме жұртынды, салма бүлік!

Кім білсін, мүмкін, бәрі жалған үміт...

—Апыр-ай, қалай барам, қалай барам?!

Атармын аққу құсты қалай ғана?!

Айдынның аққулары ұйықтағанда,

Өрген мал, өскен шырша абайлаған,

Барлығы қасиетке қарайлаған,

Оқ атам қасиетке қалай ғана?..

Бармаймын, бара алмаймын, қалай барам?!

Адуынды жан екен алған жары:

—Жалғыз ұлдан артық па, жалған бәрі!

Балам өлсе, бақыттың керегі не?!