Путь Абая. Книга II / Абай жолы. II кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

– Жоқ, Дәркембай, осы Дәндекең дұрыс айтады. Ел арасы қашық. Сырт пен бауыр аралығы елсiз. Мен Дәндiбайдың қаупiн дұрыс көрем. Қой, олай болса, қастарыңда тым құрса бiр сергек жас жiгiт болсын! – деп, өзiнiң маңында жүрген Баймағамбеттi шақырып алды.

– Баймағамбет! Сенi мен жол жүргiзгелi тұрмын. Қазiр, мынау екi кәрiңмен бiрге, осылардың малын айдасып, Байқошқардағы бiздiң ауылға бар. Содан кейiн астыңа атыңды мықтап сайлап ал да, осы малдарын айдасып отырып, Ералыға, жатаққа өз көзiңмен амандап апарып, түгел табыс етiп қайт. Әйгерiмге сәлем айт, мынау екi ақсақалды күтiп, сыйлап жөнелтсiн. Және сандықта жатқан алтыатар бар, саған соны берсiн. Ал, қарттар! Ел-жұртыңа сәлем айт! – дедi. Кәрi достарын осымен аттадырды.

Дәл осы кезде, сонадай бiр шетте Тәкежан бөгде бiр кеңесте болатын. Оның қазiр қасында отырған адамдары, Бауыр елiне мәлiм, атақты екi ұры – Серiкбай мен Тұрсын. Бұл екеуiнiң жастары құрбылас, денелерi де кескен теректей, тұтас балғын – бiр бiтiмдес. Өздерi әрi жас, әрi тынымсыз жатпас, анық сойқанды ұрылар болатын. Сондай болуына, бiр жағынан осы Тәкежанның өзi де себеп едi. Екi ұрыны да алыстан шыжымдап, өзi сақтайтын. Бауырдан қыстау берiп, сол жаққа орнықтырған да өзi. Ендi осы екеуiн оңаша алып, Тәкежан жаңа ғана малын әкетiп бара жатқан Дәркембайларды нұсқаған.

Екi ұрысын сiлейте боқтап алып:

– Екi ит, мынау сұм жатақта кегiм кетiп барады. Сол кегiмдi сен екеуiң жоқтап әпермесең, жау қуғанда жалғыз қазық ұрсын, екi сүмелек! – деген.

Тұрсын сөзiн салмақтап, тiлiн шайнап сөйлейтiн және тәйтiк сөздi, қылжақпас.

– Уай! Тәк-к-к-е-жанай, қолым-д-ды ғана босатшы. Әк-к-еңнiң... Жатақты ма? – деп, қазiр-ақ бiр кердi бастағысы келдi.

Серiкбай бұл жатақпен осы жолда даулы болған. Мойнында айыбы да бар. Сондықтан асыққысы келмедi. Ол арам ойлайтын, тақыс едi.

Әзiр емес, қыстың бiр бес бораны жалынсын деп тақыс есеп сездiрдi. Тәкежан осыны құптады. Екi сойқан ұрымен ұғысып тарасқан-ды.

Балқыбек сиязында болыс, би болмаса да, Абайдың қызу араласқан iсi жатақ iсi болды. Ендi өз мiндетi жоқ. Ел мен ел арасының даулары, тартыс арбасулары, бақталас, бәсекелерi қандай екенiн көрмек. Бiр жағы ұлық, бiр жағы төбе би алдында сол күйлер қалай жүрiп, қалай бiтiп-тынып жатқанын бiлмекке Абай бiраз күн аялдап қалды.

Осы орайда, көлденең ағайынның ендiгi бiр үлкен жұмысы басталды.

Бұл – сияздағы аса бiр даулы жұмыс. Ол қалың Керей мен Найман арасындағы, биылғы өткен қыстан берi ұлы дүбiр, үлкен тартыс боп келген "Салиқа-қыз-дауы".

Қожагелдi Керейдiң жетiп отырған қызы Салиқа Түкi Сыбанның жесiрi едi. Былтырғы жыл соның атастырған күйеуi, тең тұсы өлгенде, ендi қызды жесiр деп, Сыбан қайнағаға қаратқан. Ол қайнаға жасы алпысқа келген, қос қатыны бар адам. Қалыңмал түгел берiлiп қойған. Отауын тiгiп, жасауын жасап отырған қызды, қарт күйеуi үшiншi қатын етiп алмаққа тақайды. Сонда өжет, өр көкiрек қыз елiнiң барлық Қожагелдi, Шақантай iшiндегi үлкендерiне хатпен, сәлеммен арыз етедi. "Сүйегiңдi қорлама, басында ырқыңа көндiм, елiм. Жас басымнан бағымды байлама. Әкемнен де жасы үлкен шалға көп қатынның бiрi қып берме!" дейдi. Қыздың зары халыққа жетедi. Керейдiң ер азаматы, жас-желеңi: "қыз қорлыққа түспесiн" деп, көп қызынады. Кәрi ақын қобыз бен домбыраға қосып:"Салиқа қыздың туған елiне айтқан арызы" деп, аса бiр мұңды жырмен арман ағытады. Аз күн iшiнде сол Салиқа шерi Керейдiң кәрi-жасы түгел айтатын ән боп тарайды. Қой шетiнде күзетшi, ат үстiнде жылқышы, ойын-сауықта, той-топырда қыз-келiн, жiгiт-желең, балаға шейiн айтатын болады. Мұңды қыз Керейдiң iшiндегi Шақантайдан өзiнiң тең тұсын, құштарын табады. Сүйтiп, Керей" қызды жылатпаймыз" деп, бұрынғы құдалықты ендi амалсыз бұзбаққа бекiнедi.