Путь Абая. Книга II / Абай жолы. II кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

Жиреншелер бұрынғыдан да дәмелене түстi.

– Сол, байлауы сол!

– Дегенiн ет Сыбанның! – дестi.

Абай осы арада ғана қатты құбылып, шұғыл ақырып қалды.

– Оттапсың, екi төбет! – деп боқтап жiбердi.

Екеуiнiң жасы өзiнен аз үлкен болса да, Абай кейде қалжың, кейде ашу аралас, бұларды сөге беретiн. Екеуiнiң енелерiн шiрене сыбап алып, жылдам сөйлеп, қайнаған ашумен қаптап кеттi.

– Өзiм деп, сенерiм деп, қанат тұтып, қатарыма алғаным сенбiсiң? Айналып, жүрiп-жүрiп кеп, айтар ақылың "арам жейiк" болды ма, екеуiңнiң!? Бұған бет бұрар болсам, екеуiңдi ертпей-ақ, Тәкежанды таңдасам болмас па едi? Сендер "Керей-найман әдiлет таппай, әрекет тапса, өлмесе ома қапсын" десең, мен оларды елiм деймiн. Үш жүздiң баласының алдында қалың қазақ қауымына менi әкелiп, құлқының үшiн құрбан еткелi отырсың ба? Өлтiрiп кеп отырмын десеңшi! Жеткен жерлерiң осы ғой! Бар аулақ! – дедi де, тұрып жүре бердi.

Бұл кезде:" ұлықтар, ұлықтар келдi, сенi күтiп қалды ғой, Абай!" деп, Тәкежан, Ысқақ Абай алдына аптығып келiсiп едi. Абай саспай жүрiп барып, жиын iшiне кiрдi. Шалғынды кiшкене дөңестiң дәл төбесiне шықты. Екi Оязбен амандасып, екi жақтағы Керей-найманның Барақ пен Тойсарыдай екi даугерiне де сәлем бердi.

Жиренше арқылы Абайға пара ұсынған Барақ, қазiр көтерiңкi отыр. Ол осы iс жөнiндегi арам ойды ерте ойлаған. Осыдан бiрнеше күн бұрын, Абай "Жиреншелердi көмекке алам" деп өтiлген жерде ойлаған-ды. Сонда Абайға "билiктi бiр өзiң айт" деген сөздi қырмен, әдейi айтты. "Керей Абайға пара жөнiнен сөз салып, жексұрын көрiне берсiн" деген. "Ал, Жиреншеге параны атап, аузын өзiм оңай аламын" деп, оны елеусiз еткен боп, әдейi тасаға тастаған. Бұдан бұрынғы бiр жүгiнiсте де Жиреншенi паралап, сырмiнез боп қойған-ды.

Ендiгi отырыста Абай тек қысқа ғана емеуiрiн жасап, сөздi өзi бастамай, әуелi даугер би Бараққа сөйлеттi.

Бұрын сөйлеген Барақ та, артынан сөйлеген Тойсары да бұл күндерге шейiн екi жақтың айтып келген, қиғаш қия дауларын айтып тоқтасты. Екi жағы да: "құдайға бердiк, өзiңе бердiк, әдiлiңдi айт, ара ағайын, ақтық сөзiңдi әруағына тапсырдық!" десiп тоқтаған.

Абай осыдан ары өзi сөйлеп кеттi.

Көңiлде қобалжу, қысылу болғандықтан, оның түсi қазiр ақшыл тартқан. Басындағы тымағын алып, малдас құрған күйде, тымағымен қоса мықынын таянып отыр. Кең ақшыл маңдайында және қырлана түскен ұзынша мұрнының ұшында жiпсiген суық тер бiлiнедi. Бiрақ үнi зор, лебi екпiндi, батыл. Қатты сөйлегендiктен әр сөзiн жай айтса да ойы мен тiлi тұтқырланбайды. Еркiн ағылғандай.