Путь Абая. Книга II / Абай жолы. II кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

"Осы мен ақын болармын!" деген Ерболға айтқан сөзi қазiр ұзақ, сұлу, елсiз тыныштық жол бойында өз iшiнен үздiксiз күй тауып келедi.

Абай Ордадан шығып, дәл Қарауылға жеткенше, түстiк жерге барғанша, айықпай, айнымай жыр шерттi, өлең тебiренттi. Қай жерде, қалай келе жатқанын мүлде ұмытып кеткендей. Тек Қарауыл суының бойына iлiнген кезде ғана түс-қиялдан аз оянып, селт еткендей болды. Бұл ояну да рақат едi. Елдi, жердi қыс бойы қатты сағынып қалған екен. Әсiресе өзiнiң ең ыстық көрген өзенi – Қарауыл.

Көз алдынан тiзбек-тiзбек елес суреттер өтiп келедi. Ең алғаш Тоғжанды көргенде осы өзеннiң бас жағындағы, анау алыста көкшiл тартқан – Түйеөркеште көрген. Осы Қарауыл суы тасып жатқан. Ашулы ағыс тулап өтiп жтқан шақта, Абай Тоғжанды ең алғаш рет жазықсыз бала тазалығымен ынтық, ыстық құшағына алған. Сол Тоғжан, күйдiрген, арманды еткен Тоғжан бүгiн, мiнi, жылдар, зарлар, мұңдар бәрiн сағым етiп ұшырды. "Ол жоқ, ол бекер. Мен әлi сол ғана уыз жас қалпымдамын. Сондай ақ, кiршiксiз көңiлмен сенi қайта таба алам. Сүйiп, сүйсiндiрiп, бақытты ете алам" деп келiп тұр.

Өлең қиял серпiнi ендi анық ойға әкеп соқты.

Абай ендiгi сырына Ерболды ерекше сенiммен тартты. Түннен берi көңiлiне келген байлауын айтты. Бұнысы кешеден бергi алай-түлей құйын сезiмнiң, сыбыр бiлмес, шолақ, берiк байлауы.

Сырын iрiкпес досына түннен бастап, бүгiн таңертеңнен бергi және жол бойындағы қиял сезiм құйынын айтып кеп, ең аяғында:

– Ербол, кiнәлама, ұқ менi! – деп алды.

Әр кезде оқыс iске бекiнсе, Ерболға алдымен түсiнiктi болғысы кеп, осылай бастайтын. Ербол әлдененi сезгендей сықсия қарап, жымиып күле түстi. Досын ұғып та, танып та келе жатқан сияқты. Абай оның пiшiнiн баққан жоқ едi. Айта бердi:

– Mенi ендiгi тiршiлiк бұрын баспаған бiр жағаға тартты. Мен татпаған, маған бұйырмаған бiр дәуренге мезгеп кеттi. Барам, тiлегiм осыған ауды. Мен Айгерiмдi жар етемiн, аламын! – дедi.

Жолдасының Әйгерiмге құмар болып аттанғаны Ерболға айқын едi. Дәл, бiрақ " аламын " дегенiн күтпегендi. Аңырып қарап, тез жауап бермей, ойланып қалды.

Екеуiнiң ендiгi жолдағы әңгiмесi осы болған.

Шыңғыс асып, күн бата Шалқарда отырған Ұлжан аулына жеткенде екi жiгiт Абайдың осы байлауына бiржолата тұрақтап, келiскен едi.

Шалқар деген кең төскей, мол жайлау құлпырып тұр екен. Өзенi тұнық, бұлағы тастай суық, көгалы ұшан-теңiз, ұзыны мен көлденеңi бiрдей құнан шаптырымдай. Шалқар десе Шалқар едi. Күндiз-түн айықпай, самал боп есетiн арқаның майда қоңыр желi Шалқарда, әсiресе рақат лебiндей майысып, желпитiн. Төсiнде бетегелi белестерi бар – жасыл жiбек толқынындай. Осы Шалқарға биыл қонған ауылдар көп екен. Абайлар өз аулын тапқанша талай қалың ауылдарды аралап өткен. Бұнда осы қоныстың иелерi Бөкеншi, Борсақ руларынан басқа, биыл көңiл жарастығымен кеп қонған Жiгiтек ауылдары да бар. Ұлжан аулын қоршай көшкен Ырғызбай, Жуантаяқ, Қарабатырлар бар. Бiрен-саран Көкше де келiп қоныпты.

Сыбаға әкелген қадiрлес абысын-ажын бәйбiше-келiн Ұлжан аулын басып жатқан болу керек. Абайлар тақай бергенде, бiрнеше арбаларға тиелген бiр топ қатындар шығыс жақтағы Сүйiндiк қонысына қарай тартты. Тағы бiр қалың топ – салт атты әйелдер батысқа қарай тартып барады. Сарыкөл жақтан, Жiгiтек ауылдарынан келген қонақтар сияқты.

Абай мен Ербол осы топтардың айығар кезiне жеткендерiн терiс көрiскен жоқ.

Қонақтарын өзi тысқа шығып аттандыртқан Ұлжан әлi үйге кiрген жоқ екен. Абайларды үлкен үйдiң сыртында көп қатындар, жас жiгiттер, балалар тобымен қарсы алысты.

Жұрт жаңа. Майысқан, балауса көк әлi жапырылмаған. Ауыл-үй маңы тап-таза. Сол сияқты Ұлжанның өзiнен бастап, айналасында тұрған келiн, абысындар мен балалардың үстi-басы да тап-таза, өңшең жаңа киiмдер киiнген.