Путь Абая. Книга II / Абай жолы. II кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

– Есбике күңнiң, Бәшiбек құлдың сiңiрi шыққан қызы жаман түйенiң жабуындай, жалбыраған қайыршы киiмiмен ақ үйлер жаққа келмесiн. Ән не теңi, шықпасын үйiнен! – деп кетiптi.

Ән ауыл үстiнде самғап тұр. Бiрақ оны тақап тыңдай алмай, алыстан шөлiркеп, арманды боп жүрген тек Есбике, Баяндар ғана емес. Желi басында ертеден қара кешке бие сауған Бүркiтбай да қасындағы көмекшiсi бала жiгiт Баймағамбетке әр биенi саууға отыра бере ауыр-ауыр кейiстер, мұңдар айтады.

Ақырын ғана қоңыр үнмен, бөгде бiреулер естiп қоймасын дегендей, жалтаң көзденiп айтады. Түксиген сары қасы бар, өткiр көк көздi бала жiгiт Баймағамбет, қарт Бүркiтбайдың мұңын соншалық ден қойып тыңдайды.

– Ән салады! Күндiз-түнi ән салады. Сол жаз бойы қонақ болған әншiнiң жүзiн Бүркiтбай әлi көрдi ме десеңшi! Жоқ, жоқ, жоқ! Көруге мұршам кәнi!

Құлқын сәрiден әкелiп байланған елу биенi күнiне он сауамын. Желi басына байлаулы құлынмен бiрге байланып, арқандаулы аттай күнiм өтiп келедi. "Ұлжан үйi қымызсыз болмасын, Айғыз үйiнiң сабасы толы тұрсын, қонақ үйде екi саба емiзiктеп тұрсын, Қалиқанiкi қымызсыз болмасын" деп-ақ құртты.

Ымырт жабылғанша, өзiң көрiп жүрсiң, бұл ауылдың биесi ағытылмайды. Биенi ағыта сала шешiнуге мұршам жоқ, үйге бара жығылам! – дейдi. Алыстан ән шырқай түскенде, Бүркiтбай шала-шарпы естiп тоқтап қалады да, шелегiн көтерiп келесi биеге қарай жүредi. Баймағамбет, ноқталы құлындардың бiрiн апарып байлап, бiрiн шешiп әкелiп, енесiне жағыздырғанда, алыстан ән елесiн тыңдай түседi.

Келесi сәтте, биенiң бауырына тағы кiре отырып, екi қолы жыпылдап, қос емшектi тартып жатып, тағы да өзiнiң ауыр мұңын айтып жатқан ашаң жүздi, қартаң Бүркiтбайдың шерiн тыңдайды. Жиырма жыл, табандаған жиырма жыл Бүркiтбай бие сауыпты. Шыр бiткен Бүркiтбай болсайшы. Айғыз бенен Қалиқа бiр тостаған қымыз жұтқызса, "құлқының құрғыр" деп, сұғын қадап тұрып, зәрiн қоса жұтқызады.

"Атау кереңдi iшкiр, саумал iшсең жетпей ме, сауғаныңнан бұрын қымызды өзiң құртасың"– деп қақылдап тұрғаны. Мен босам, екi тiзем сары су, шор боп барады. Екi қолым, осы сауыннан, сарып болған қойдың аяғындай, әбден желге толып болды. Түнде жатқанда, аяқ-қолым қақсағанда таңды таңға ұрамын. Баймағамбет Бүркiтбайдың күндегi сауыншы көмекшiсi болмаса да, оның, қол-аяғының аурулығын бiлушi едi.

Өзi адамға жаны ашығыш, бауырмал қалпымен Бүркiтбайға кейде ақыл айтып көмек еткiсi келедi. Қойсаңшы, тастасаңшы осы сауыны құрғырды. Басқа бiрдемесiн iстесең болмай ма, Бүке! – дейдi. Бүркiтбай күлейiн десе де, кейiстi жүзi жадырай алмай, тек ащы мысқылмен жымия түседi. Ой, байғұс бала-ай! Тастамаймын деймiн бе, бiрақ қайда барып, не кәсiп ете аламын.

Балаларым, Бейсембай мен Ағай боса әлi жас. Өзiм басқа еңбекке, мынау тобан аяқ болған күйiмде, шор болған дiмкәс күйiмде неге жараймын? – дейдi. Ауылдан әлi де ән, әсем шырқау ән самғап келедi. Кейде үзiле жаздап, әлсiз баяулап бiр кетiп, кейде қайтадан қара үйлер жақ шетке, желi басына, бұлақ жағасына тағы шырқай жетiп, талай жанды әр алуан толқынға салады.

Бiрден мұң, бiрден көздiң жасын, бiрден ауыр арман "аh ұруын" тудырады. Өзен жағасында қолау тайға мiнген қоңқақ мұрын, арық бала Байсүгiр тайының шоқтығына еңкейе жабысып, ауылдың сыртына тақап кеп, ән тыңдап тұрып қапты. О да бай аулдың сонау шетiндегi төрт қанат, тозған, құрым үйдiң қозышы баласы.

Осы ауылдың баяғыдан бергi кедей көршiсi, қазiр құяң болып, жер төсекте сарғайып, инелiктей қатып жатқан қартаң ғарып Байторының баласы. Қозыға елең-алаңда кеткен бала, аузына ас та тимей, аш жүрсе де, ән тыңдауда аштығын ұмытып, тайының үстiне жабысып, ұзақ тұрып қапты. Ауылға келiп, тайдан түсiп, үйге тақап тыңдай алмайды.