Путь Абая. Книга II / Абай жолы. II кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

– Адвокат пен Абай iс аяғы алыс болмас деп үмiт айтады. Бiрақ ештеңе мәлiм емес. Одан берi де адвокат: "мұндай тергеу арты көлденең бiреудiң кепiлдiкке алуымен аяқтайтыны да болады. Сағатында әзiр тұру керек. Қала ұлығы бiлетiн беделдi адамнан, мың сомдай "залог" салып, Абайды кепiлге алатын кiсi әзiрлеп "қой" дедi. "Іс жақсылыққа сайғанда, осымен бiтуге болады" дейдi. Кепiлге алатын кiсi, үй-мекенi бар, сауда иесi адам болса, мақұл деседi. Сонымен келдiм! – дедi.

Бұндағы жұрттың бәрi анық аңғарды. Ерболдың көңiлiндегiсi Тiнiбектiң не өзi, не баласының бiрi болу керек. Бәйбiше бұндай iстердiң бұрын да неше рет болғанын бiлушi едi. Ендi отырып өкiнiш айтты.

– Ойбай қарағым-ай! Ендi бұның сәтi қалай болды? Үйде өзiң бiлесiң, бай да жоқ, екi бала сапарда. Қолда ақша да жоқ. Үй иесi болар, кепiлге шығарар, бақыр басты еркек жоқ қой! – дедi.

Бұл хал Ербол мен Мәкiштi де тығырыққа қамады. Ербол Абай үшiн ең сәтсiз бiр кез осы болғанын аңғарып, қысылып отыр.

– Япыр-ай! Шын қысталаң осы болмасигедi! Мал әкелдiруге ел алыс, жайлауға шығып кеттi. Кепiлге аларлық жанашыр болса үйде жоқ. Әбiгер үстiнде ел жақтан да қамсыз келiп едiк. Кепiл дәл осы күндерде керек боп қалса қайттiк? Бәйбiше, тым құрса осында көңiл жетер, өздерiңе ұқсас, үй мекенi бар қазақ саудагерiнiң бiреуiне сәлем жолдаңыз. Сөзiңiздi өзiм апарайын! – дедi.

Ендiгi ақыл анығында осы ғана. Бәйбiше мен Мәкiш қаладағы көңiл жетер дос-жар саудагерлердiң екеу-үшеуiн кезек-кезек атады. Бiрақ олардың да тегiс сауда сапарында екенiн естерiне алды. Мәкiш қатты кейiспен қабақ шытып:

– Жаз болса арбасын шықырлатып, бiрi "ел" деп, бiрi "ылди" деп, өрiп кетедi ғой бұлар. Тынымы болушы ма едi?! – дедi.

Үй iшiнiң дағдарысы ауыр. Осыны бiрталайдан сабырмен байыптап, бағып отырған Салтанат ендi барлық бұндағы жандарды таң қылғандай, тез бiр байлау айтты. Ерболға қарай сөйледi:

– Абай мырзаның досы тек сапардағы кiсiлер ғана болмас. Достыққа достық қарыз дейдi ғой. Әкем әкесiнiң де Абайдың өзiнiң де дос бейiлiн көп көрдiм деушi едi. Бiздiң мына анамыз екеуiмiзден Абайға сәлем жеткiзiңiз. Бұл жолғы не хажетi болса да бiз атқарамыз. Кепiлге Әлдекеновтi салсын! – дедi.

Бұл соншалық сенiмдi айтылған байлау үй iшiне мақұл көрiндi. Ербол аса ырза болып:

– Қарағым, қарындасым, бұның ер азамат айтпайтын асыл жауап болды. Ер басына азаттық әперетiн достықтан озған не болады! Алғыс деген аз сөз! Оны мен айтып қайтейiн. Құдай бұйырса, Абай аман-есен шықса, өз аузымен өзi айтсын. Мына хабарыңа мен тек қуанып қана қайтқалы отырмын! – дедi.

Салтанаттың жұқалаң қызғылт нұрлы, ақша маңдайы мен ұзынша қырлы мұрнында, ақ бұғақты, жұп-жұмыр иегiнде толқын бiлiндi. Уыз жастық ажар бар. Жүзi қызыл шапақтап, күлiмсiрей реңденедi. Жылтырай таралған қалың шашы, қызғылт реңдi. Сәндi салмақпен баяу төңкерiле қарайтын үлкен қой көздерiнде, назды, нәзiк сүйкiмдiлiк бар. Аппақ жұмыр саусақты, үлпiлдеген ақ бiлектi сұлудың алтынды бiлезiктерi, көп жүзiктерi де әсем. Құлақтағы шiлтерлi, алтын сырғалары тынымсыз жалтырайды. Күтiмдi таза сұлу шұғласын ол да сәндей түседi. Қыз аты Салтанат екенiн бiлгенде, Ербол iшiнен: "Салтанат десе Салтанат екен. Сырт сыпаты да, қасиетi де шын Салтанат қой" деп аса хұрметтеп кеттi.

Абай iсiнiң артында жүрген достарының соңғы бiр қам-қарекетi осы болған. Бiр жағынан адвокат қарекетi, екiншiден қуғыншы Ерболдар арызы, оның үстiне Абайдың өз жауабы – баршасы қосылды да, ақыры, областное правление дейтiн жандарал кеңсесiнде тергеу өтпек болды. Ай жарымдай жатып қалған Абай iсiнiң сот арқылы емес, әмiр иесi орындар арқылы жүретiн тергеуi.