Путь Абая. Книга II / Абай жолы. II кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

Лосовский бұл жауапқа қатты күлiп жiбердi де:

"Ендi айтысатын не қалды?" дегендей екi алақанын жазып, ұлықтарға қарап, иығын көтердi.

Сахара қазағы әкiмшiлiк адамы емес, қарапайым кiсi Абай алдында ұлықтардың бұдан ары сөз созуы лайықсыз. Абайдың iсi де осымен бiтiп болған.

Каталашкада осы тексеруден соң, Абай бiр-ақ күн түнедi. Ертеңiнде таңертең тұтқын есiгi ашылды.

Бiрақ Абай жазықсыз боп, ағарып шыққан жоқ. " қызмет бабында iс жүргiзген уезд начальнигi Кошкинге сол қызмет үстiнде тәртiпсiздiкпен бөгет жасағаны үшiн алты ай абақты жазасына барабар, мың сом штраф кесiлсiн " деген үкiм бопты.

Бұл үкiм патшалық орындарының абырой-айдынын сақтап және чиновник Кошкиннiң сахара халқы көзiндегi беделi сақтап қалмақ болған. Сол себептi оның жұмысын киргиз Құнанбаев iсiнен бөлек қарауға ұйғарыпты.

Сонымен халық көзiне озбыр, содыр көрiнген, сотқар ұлықтың кiнәсы көрсетiлмей, оның бүкiл елге еткен зорлығына қарсы әдiл ашу бiлдiрген адам жазаға iлiнiптi.

Бұл жайды Ақбаспен өзара сөз қылғанда, Михайлов ызалы жиренiш бiлдiрген.

– Қандайлық зорлық! Бұндағы халықтың үнсiздiк, момындығын бұдан былай тағы талай Кошкиндер, әлi де келтекпен басқа соғып, қорлай берсiн деген қылмысты әрекет қой! – деп едi.

Өзiнiң абақтыдан босануы болмаса, бұндайлық iшкi лас сырдың ештеңесiн бiлмеген Абай, тек құтылғанына ғана ырза болатын.

Абай iсiн жаңағы үкiммен аяқтатса да, ұлықтар екiншi бiр iстi бөлiп шығарыпты. Ол – Оралбай мен Базаралы, Қауменовтер жұмысы деп аталып, бұдан былай ерекше тергеуде қалды.

Сонымен Базаралы өзi қашқын болмаса да, ендi елдегi болыстар арқылы "надзор" астындағы адам болған. Не Оралбай ұсталса, немесе өшiккен болыстың бiрi жамандап нұсқаса, ол жардан құлағалы тұрған кiсi.

Абай босанып далаға шыққанда, көшеде үш әсем жирен ат жеккен жаңа қара күйме тосып тұр едi. Iшiнде отырған Мәкiш, Салтанат, Ербол үшеуi – Абайға қарсы қуана ұмтылысты. Мәкiш, Ербол екеуi Абаймен құшақтасып амандасты.

Салтанатты Абай танымаушы едi. Сыпайы ғана амандық айтысып, қос қолдарын созысып, кезек қысысып қойды. Ербол бұл күнге шейiн Абайға Салтанат жайын айтпаған. "Әлде не ойлайды. Намыс етiп, қыздың пұлын, кепiлдiгiн алмай қоя ма?" деп жасырып келген едi. Сонысын ол Мәкiшке айтып қойған. Ендi бiраз дағдарыспен үнсiз тұрған Абайға, Мәкiш күлiп, иiлiп жанасты да:

– Бұл бойжеткен – Салтанат. Атын бұрын естiп пе едiң? – деп сұрағанда, Абай естiгендiгiн бiлдiрiп бас идi. Мәкiш содан әрi:

– Ендеше алыстағы атағынан, жақындағы достығы асып тұрған замандасың осы! Сенiң жоқтаушыңның бiрi және ұлық алдында залог салып, алып шыққан кепiлiң де өзi! – дедi.

Абай таңданғаннан үн қата алмады. Сүйсiнер ме, намыс етiп ыза болар ма, мәлiм емес. Бiрдеменi сұрай бастаса, сол екi мiнездiң бiрi оқшау шығып кететiнiн сездi де, үнсiз отырып қалды. Тек қана Салтанаттың қолын қатты қысып, өз қолын кеудесiне қойды да, ешбiр сөз қатпай, тағзым еттi. Салтанат қып-қызыл боп, ұяң нұрлы көзiн төмен салып тұр едi. Ол бiр жауап күткен тәрiздi. Мәкiш шапшаң болатын. Абайдың үн қатпағанын құптаған жоқ.

– Абайжан!Ақылың бар едi ғой. Бiр ауыз жылы жауап қатпағаның ба? Не қылғаның? – дедi.

Абай осы кезде, "арбаға отырайық" деп, екi әйелге қолымен белгi еттi. Оларды сүйемелдеп отырғыза келдi де, кейiн өзi қастарына отырып:

– Ақыл менде ғана емес, Салтанатта одан да көп болар. Бiрақ, бұрынғылар айтыпты ғой "ақыл адам көрiгi, ақылдың сабыр серiгi" деп. Одан бөтен мен әзiр не айтайын. Сол мақұл емес пе, Салтанат! – дедi.

– Қуанышта шашылмаған лайық қой. Айтқаныңыз орынды ғой! – деп қыз күлiп қойды.

Ендi бiраз уақытта шеткi аттардың мойнын қала сәнiмен тұқырта қайырып тастаған жеңiл күйме Абайды ар жақтағы Тiнiбек үйiне қарай шапқылатып, қоңыраулатып алып жөнелдi.