Путь Абая. Книга II / Абай жолы. II кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

Сол жiгiт кiтапханаға Абай кiргенде, қасында отырған паң жүздi көршi әйелiне Абайдың келе жатқанын көрсеттi. Залдың iшiндегi оқушының бiразына естiртiп, даурыға түсiп, тұрпайы бiр әзiл айтты. Ол әзiлi, кең шапан киiп, бұнда отырған жұрт үлгiсiнен басқаша көрiнiспен келген, сахара қазағы Абайды қағытқан сөз едi.

– Бұл не ғажап! Гоголь кiтапханасына қашаннан берi түйелер жiберiлетiн болған? – дедi.

Абай бұл кезде кiтапханашы қартқа қол берiп амандасып, өзiне керек кiтабын ендi атағалы тұр едi. Жаңағы тұрпайы әзiлдi құлағы шалысымен, чиновник жаққа салқын ызамен, жалт етiп бiр қарады. Чиновникке жақын отырған бiрер жас оқушы оны қостап, ойсыз күлiп қалған екен. Бiрақ жiгiттiң қасындағы тәрбиелi, көрiктi әйел күлген жоқ. Чиновникке тұңғиық қара көк көздерiн кейiспен бұрды. Қабағын аз шытынып, жiгiттiң әдепсiздiгi үшiн қызарып кеттi. Абайдың алғашқы ашуы бiр-ақ сәтке бiлiнгендей едi. Ендi күлкiлi мысқыл жүзбен жiгiтке бұрылды да, лезде жауап қатты:

– Чиновник мырза, түйе кiрсе несi бар, бұнда ол түгiл есек те отырыпты ғой! – дедi.

Чиновник бiр қуарып, бiр қызарды да, үнi өштi. Оның қасындағы әйел шалқия түсiп, қатты күлiп жiбердi. Абайға соншалық мейiрлi жүзбен, көз қиығымен бiр қарап, бетiн басып, төмен иiлдi. Абайдың сөзiн естiген оқушының бәрi де қатты күлiстi.

Таныс қартына Абай бүгiнгi керегi – "Русский-вестник" журналының белгiлi саны екенiн айтты. Кiтапханашы ол журналдың кiсi қолында екенiн бiлдiрiп үлгiргенше, бұл екеуiнiң қасына орта бойлы, кең маңдайлы, қаба қара сақалды бiр адам тақап келдi. Ол бағанадан берi Абай кiргелi бұл кiтапхананың сахарадан келген сирек оқушысына қадала қарап, аңысын аңдып отыр едi. Жаңағы Абай мен жеңiлтек чиновник арасында болған өткiр қағысуды да түгел естiген болатын. Қазiр сол кiсi Абайдың алдына келдi де:

– "Русский-вестник" менде. Мен қарап болдым. Сiзге бере аламын. Тек сұрайтыным, сiзге ол не үшiн керек едi? Қай жерiн оқымақсыз? – дедi.

– Ол журналда Толстойдың жаңа романы басылыпты, соны оқымақ едiм! – дедi.

– Сiз Толстоймен таныс па едiңiз? Неге оны ғана керек еттiңiз? – дедi.

Абай бұл кiсiге ендi бұрылды. Жүзiнен, барлық келбет-қабiлетiнен өзiн сынап барлап тұрған, маңызды адам екенiн байқады. Сыпайы жымиып, iлтипат бiлдiрдi.

– Мен Толстойды бұрын аз оқыған едiм. Бiрақ орыс халқының шын дана, ақылды адамы деп естимiн. Сол ақылды адам қандайлық өсиет айтады екен, ұққым келедi!

Абайдың жаңа танысы журналды Абайға берiп тұрып:

– Бiлмек талабыңыз жақсы екен. Мен сiздi бұдан бұрын, басқа бiр жағдайда көрiп едiм. Областное правлениеде. Рас, ол кездесу қызықты жағдай емес болатын. Сiздi мен сыртыңыздан, бұрын да бiлушi ем. Бүгiн мынау орында сiздi көруiм, шынды айтсам, артық әсер еттi! – дедi. Өзiнiң жөнiн айтып, Абайға қолын созып, – танысайық, Михайлов Евгений Петрович! – дедi.

Абай оның қолын шапшаң алып, қатты қыса түсiп:

– Ибрагим Кунанбаев! Мен сiздi жақсы бiлемiн. Достарыңыз маған сiздiң жайыңызды көп айтқан. Танысқаныма қуаныштымын! – дедi.

Осыдан соң екеуi де кiтапханадан шығып, Ертiс жағалаған көшемен ылдилап жүрiп кеттi. Шапанын желбегей салған Абай, қамшысы мен тымағын артына ұстаған. Екеуi де баяу басып, әңгiмелесiп келедi. Бұлардың арт жағында, Абайдың "бiр орыспен сөйлесем деп, көше бойы жаяулап бара жатқанын" лайықсыз көрген Баймағамбет салт ерiп келедi. Олар осы бетте, су жағасындағы ақ тиiрменнiң қасында тұрған ұзынша тасболат ақ үйге жеттi. Михайлов парадный есiктi Абайдың алдынан ашты да:

– Бiздiң үйге кiрiңiз. Менiң әлi сiзбен бiраз сөйлескiм келедi! – дедi.

Баймағамбет Абайдың бұл үйде отыра түсетiнiн аңғарды да екi атты алып, Ертiс жағасына кеттi. Михайлов көп бөлмелi үйдiң сырттан кiретiн, есiкке жақын кең, жарық бiр бөлмесiнде жалғыз тұрады екен.