Путь Абая. Книга IV / Абай жолы. IV кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

– Шатақ сол, мынау Көкеннің Уағы мен қырық руы құралып алып, егеске шығыпты. Арасында қаладағы ұлыққа арыз айтқыш, сөзін бұлдағыш Серке деген бір пысығы бар дейді. Солар Тобықтының жерін кесіп алғызғалы жер өлшегіш бір төрені шығарып отырған жоқ па? "Жемтемір" дей ме, "земтемір" дей ме, сол бір пәлесі келіп, анау Бұғылыдағы Есболат, Тасболаттың, Қарамырза мен Дүзембеттің алдын кесіп алыпты. Енді қарала ағашын сүйретіп, біздің мынау Сақ-Тоғалақтың алдына кепті. Өзіміз көктеу-күзеу етіп отырған исі Олжайдың сол Көкен болысымен шектес құдықтарын, қоныстарын өлшеуге алыпты!

Абайға бұл сөздер бұрында бір мәлім жай болатын. "Олжайдан қай құдықтар, Есболаттан қай жерлерді кесіп алмақ?" – деп сұрады.

– Бізден анау Басжымба, Аяқжымбаны, Көпсақаудың Қарағанын, Шолақеспені Білдеге шейін кесіп алмақ. Содан әрі Обалы, Қоғалы, Қарақұдық, Төреқұдықтың үстін басып отырып, анау Шаған мен Семейтаудың жапсарына шығады. Қысқасы, бар өрісімізді кесіп алғалы жатыр. Бір старшын, бір болыс емес, не бір ру емес, исі Тобықтыға соқтығып отыр! – деп бір тоқтады.

Абай ендігі жайды аңғара бастады. "Тобықты боп Уақпен шайқасамыз" демекші. Әзімбайға енді оның нақтылы сөзін айтқызбақ болды.

– Ал сонымен, жұрт не қылмақ? Сендер не істемексіңдер?

– Жұрт болғанда, бұл жолғы Тобықты тобын Оразекең бастап отыр! – деп, Абайдың ызасына тиетіндей, әдейі бір пәленің шетін шығара сөйлеп кетті.

– Ең үлкен жау – елдің жауы, ең үлкен дау – жердің дауы деген бар ғой! Оразекең ел намысын жоқтап, Тобықты атынан Көкеннің жаңағы еліне, анау Серкесымағына сөз салыпты. "Жемтеміріңді тоқтат! Ел мен ел боп сөзге келісейік!" – деп, үш кісі жіберіп, сөз салған екен. Уақ: "Тобықтыдан көргеніміз жеткен. Әділет тапқамыз жоқ, не болса ұлықтың заңы шешсін", – деп, құйрығын сыртқа салды. Оразбай соған орай: "Уақтың арбакеш, егінші жатақ жалшысынан есе ала алмай қаламыз ба?! Атқа мінсін Тобықтының намысы бар азаматы!" – деп ұран салыпты. Елді жиып: "Уақты шабамын", – деп, қол құрап жатыр. Ағама: "Барымтаға аттанатын ат, сойылы сайлы азаматын әкелсін. Мен барымды салдым, "ерді намыс, қоянды қамыс өлтіреді", келсін, жиылсын!" – деп жар салыпты. Міне сол, Оразбайдың жасағына барамыз! – деп, Әзімбай Әйгерім ұсынған қымызға жаңа ден қойды.

Қысыр сауылып отырған көктем шағы. Саба шағын болса да, Әйгерімнің бұл қонақтарға құйып әкеліп, сапыртып бергізіп отырған күміс тегенедегі салқын қымызы мол еді. Абай әлгі сөзді тыңдап бола бере, әуелі бір қысқа ғана мысқыл айтты:

– Ауыз – дарбаза, сөз – самал, – деп қойды да, – есесің де бөсесің ғой, Тобықтының сотқары! – деді.

Қымызын ішіп аяқтай бере, Әзімбай міндетін ада қылып болған-ды. Оның өзі тілемесе де, әкесі "Абайға барып білдіре кет!" деген соң, осында соғып, пәле тілеп, аттанып бара жатқанын айтқан. Енді Абайды сөйлетіп, сыр тартқысы келеді. Әсіресе бұл барып түскен жерде Оразбай: "Абай не деп жатыр?" – дегенді сұрамай қоймайды.

Соны жаңа еске ала отырып, Абайға ақылдасқан кісі боп, түсін жылытып, жөн сұрайды.

– Жә, Абай аға, біз не істейтінді естідіңіз! Ал енді шабуылға әзірленіп, ат мініп, қару асынып жатқан халқыңыз, туысыңыз мынау, не айтасыз? Оразбайдың осы басшылығына не дейсіз?

Абай бұл тұстағы шырғаны сезіп отыр. Бірақ әдеті бойынша ойдағысын жан баласынан іркіп көрген емес. Екінші және өз ішінде Тобықтының жуан содырлары бастап отырған осы істі теріс көреді. Көкеннің еңбек сауған елі бұл тұста әділ ашуға бекінген. Абай оны ішімен ғана емес, сыртымен де қостауға, құптауға әзір. Оразбай Әзімбайдан естіп ашуланбаса, тулай берсін. Абай оның көзіне де ойдағысын айтады. Соны ойлап, Әзімбайға қысқа ғана сыр түйгізді.