Путь Абая. Книга IV / Абай жолы. IV кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

Абай ұйқыдан селт етіп, шошынып оянғандай болды. Басын жастықтан сәл көтеріп, үй сыртындағы дабыр-дұбырға құлақ салғанда, ойда жоқ бір оқыс дыбыстар естілді. Көп аттылар дүбірлете жүріп кеп, сойылдарын жерге тастап жатыр. Жерге түскен ағаштардың сатыр-сұтыры естіліп, кермеге сығылыса келген көп аттылардың үзеңгілері шалдырап тиіседі. Аттардың ауыздық, сағалдырықтары сытырлап шылдырайды. Абай түсінен шошып оянған жоқ, өзі жатқан түңлігі жабық үлкен үйге осылайша топтана келген көп аттының суық жүрісінен сескеніп, бас көтерді.

Киімшең жаңада ғана жантайған еді. Күн түс кезі тәрізді. Енді шынтақтап бас көтеріп, сыртындағы биік төсектің Әйгерім отыратын алдыңғы жағы, төменірек тұсына бет бұрыңқырап жөн сұрады.

– Немене, келгендер кім, білдің бе?

Әйгерім есіктің алдында сыртқа қарап, жүзін далаға шығарып тұр екен. Келгендерге алаң боп тұрып, Абай сөзін естіген жоқ. Даладан Әйгерімді хабарлап, үлкен әкесіне қарай оқшау бір жаңалықты тез айтпақ боп: "Әке, әке!" – деп, Әбіштің кішкене қызы Рахила жүгіре кірді. Әйгерім енді үйге айналып, орнына келе жатыр. Рахила одан бұрын Абайға жүгіріп жетті. Бұған құшағын жайып, қарсы алған үлкен әкесінің мойнына ұмтылып, өзі де құшақтай тұрып, хабарын асығып сөйледі:

– Ойбай, әке!..

Абайды ендігі Рахила шамалас немерелерінің бәрі "аға", "ата" демей, "әке" деп атайтын болған.

– Әке деймін, көп-көп ұрылар келді! Сойылдары бар. Олар кіммен төбелеседі?

Абай әлі де сескенген жүзімен Әйгерімге бұрылды.

– Олары кім, сен білдің бе?

Әйгерім онша сескенбеген тәрізді.

– Араларында Шырақ бар! – деді.

Абай оның қай қайнысын "Шырақ" дейтінін есіне түсіре алмады.

– Қай Шырақ?

– Мына кіші Қасқабұлақтағы Әйнекемнің баласы! – деп, Абайды тыныштандыра, жымия қарады.

Қоныс атын атаған соң ғана Абай Әйгерімнің Әйнекесі Тәкежан екенін, "Шырағы" – оның баласы Әзімбайдың аты екенін есіне алды. Осы кезде түрулі есіктен Әзімбайдың еңкейіп кіріп келе жатқан қаба қара сақалды қызыл жүзі байқалды. Ісіне түскен қызыл қабағы, кесек біткен жайылыңқы жуан тұмсығы көріне берді. Табалдырықтан аттай, ақырындау үнмен сыздана сәлем берген Әзімбай Абайға бір ғана рет салқын қарап, жалт етті де, төрге қарай адымдады. Оның артынан жөндекілеу киінген он шақты кісі керуенше тізіле кіріп, шұбатыла сәлем берісіп жатты Бұл адамдар көбінше Әзімбайдан жас. Сақал, мұрттары аз келген өңшең біркелкі азамат екен. Тағы бір сырт ажардағы өзгеше қалыптары бойынша, бұлар ұзын бойлы, жоталы, не балуанға немесе барымта, төбелеске бейім, өңшең атан жілік, атпал азаматтар көрінеді.

Өздерінің тағы бір сырт белгісі: бәрі де көне шекпен, тозыңқы шапан, ескі тымақ, етік киіскен. Кедей малшы көршіге ұқсайды.

Бар қонақ жайғасып болған соң, Абай Әзімбайға таңдана қарап:

– Қайдан жүрсің, не жүріс? – деп қана, бар жөнді Әзімбайдың өзі айтуын тосты.

Әзімбай Абайды таң қылып, әуелі "мырс" беріп күліп алып, жөнін айта бастады. Сөзінен күлкі емес, анық пәленің иісі аңқиды.

– Жүрісіміз суық жүріс, бір шатаққа барамыз. Ағам сіз естімесе "жолшыбай соғып, білдіре кет" деген соң әдейі келдім. Өзіңіз осы мына жақында шығып жатқан пәлені естімеп пе едіңіз?

– Қандай пәле?

– Ойпыр-ау, ел шабысып, егес болысқалы жатқан жоқпа?

– Не деп отырсың, тамызықтатпай жөніңді айтшы! – деп, Абай қатты ақырып қалды.

Әзімбайдың аузынан шығып жатқан суық сөздерімен қатар жүзінде ылғи айықпаған бір күлкі, қызық, жеңсік белгісі қатар отырғанға Абай жиренішпен ашулана қараған. Әзімбай әлі де Абай жаққа көзінің астымен күлімсірей қарайды. Түк те саспастан отырып, анық жайды ұғындыра сөйледі.