Путь Абая. Книга IV / Абай жолы. IV кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

Кім істегені белгісіз, әйтеуір жеті-түнде, барлық жұрт ұйқыда жатқан шақта ояз жатқан үй лау етіп өртене бастайды. Ояз бен өзге ұлықтар жалаңаш-жалпы зорға қашып шығады да, қағаз атаулы өртеніп кетеді. Барлық жұмыс сонымен тоқтап, сияз тағы тарқап, ұлықтар қалаға қайтады. Жер дауы, Тобықтылардың айласы бойынша, аяқталмай қалады. "Енді мінеки, қыс бойы сол Көкеннің елі баяғы арыздарын қалпына келтіріп, тағы заңмен жеңіп алуға жеткен ғой. Жаңағының "жемтемір" деп көкіп отырғаны орысша "землемер" деген жер өлшейтін шенеунік. Сол кеп іске кіріскенде, енді Оразбай "тағы да бір атым шықсын" деп тағылық бастаған ғой!" –деп, Абай бір ойын түйген. Болғалы тұрған бүліктің бар сырын анық аңғарып, кейін осы жұмыста өз басы: "жаңағы Әзімбайға қарсы алысатын орай келер–ау", – деп те бір ойлаған еді.

Қарақұдық дейтін кең төскей қонысқа Оразбай көп ауыл боп қоныпты. Ортада өз аулы ұзын желіге қысыр байлатқан. Қонақ үйді көп тіккен. Әр үйлердің арасына әлденеше жерден керме тартқызған. Әрі бастау, әрі мол құдық бұл ауылға ең жақын жерде. Өзінің балалары Хасейін, Қасымжан, Елеу дегендерін және де бөлек-бөлек ауыл етіп, жаңағы құдық басынан қашандау, шашырата қондырған.

Жамағайын інісі Дослан аулы сияқты бірнеше ауылды және айналасына қамау, қоршау етіп жайғастырыпты. Бүгін таңертеңнен бері Оразбайдың осы кең сартөскейдегі көп аулының үсті қалың топ-топ болып жиналып, келіп-кетіп жатқан әр рудан, әр қоныстардан шыққан салт аттылар сансыз көп болған. Бейнебір үлкен той, не ас берген қалың нөпір, құжынаған жиналыс байқалады. Сол таңертеңнен кешке дейін Оразбайдың өзінің үш үлкен үйінде бүгінгі "жиынның басы" аталатын өңшең ақсақал, қарасақал "гу-гу" кеңесте болды. Бұнда жан-жақтан келген топтардың өңшең басты, беделді атқамінерлері. Ал қастарына еріп келген қара топыр қосшы, сойыл соғарлары болса, олардың бәрі жаңағы көрші отырған отау ауылдарға орналасып, ошарылып жатыр.

Оразбайдың үлкен үйінде бүгін осы Қарақұдыққа ол ұрандап жиған көп Тобықтының сан жуандары отыр. Ата ұлынан атап айтса: Олжайдан, Сақ-Тоғалақтан, Есболаттан, Қарамырза, Дүзбембеттен және тіпті, жер шамасы шалғай болса да, Оразбайдың сәлем ұранымен жанылған Мырза-Мамайдан да бар.

Осы елдің бәрінің аузында Оразбайдан тараған бір ғана желік пен пәле тілеген суық сөз жүр. Оны Әзімбай осында келе жатып Абай үйіне соққанда: "Оразбай айтып жіберген сөз", – демей, өз сөзі қып айтып шыққан-ды.

"Жау үлкені – елдің жауы, дау үлкені – жердің дауы" деп бір лаурайды. Соған ілес Оразбай және айтқан: "Уақпен менің алты аласы, бес бересім жоқ. Өз басым үшін емес, Тобықты намысы үшін, ел бағы үшін атқа мінемін! Уақ болса, елге жаулық етіп отыр", – деген сөзді және де көптің аузына таратып жатыр.

Сан жерде әр топтың ортасына қойған ақсақал, қара-сақалы, жігіт-желеңі, жас-кәрісіне шейін осыны айтқызады. Қазіргі топтардың әралуан, әр үйде қайталай түсіп, қадағалап айтып жатқан бір шырға сөзі тағы бар. О да Оразбайдан тараған болса да, бір Оразбай емес, Тобықтының бар байының аузынан шығарлық сөз.

Бұнда не дейді? "Уақ Тобықтының күз күзеуін, қыс отарын, көктемгі кең жайылысы, өрісін алып жатыр. Кімдікін алып жатыр? Тобықты әруағына меншікті болған қоныс-өрісті алып отыр. Ендеше, намысын шабақтап, өртеп тұр. Осы көктем, күзеу Қарақұдық, Төреқұдық, Обалы, Қоғалы, Шолақеспе, Қанай Қарағаны, Басжымба, Аяқжымбам– бәрі-бәрі Оразбайдың әкесі Аққұлы ғана меншіктеген жер ме еді? Құнанбай ғана пайдаланып па? Байсал, Бөжей немесе Молдабай, Бурақан ғана өріс-қоныс етіп пе еді? Құдай қані, тілесе Тобықтының бар атасының ұлы бірде күзек етіп, бірде қысқы жылқысына отар етіп немесе осы бүгінгідей көктемде өріс етіп пайдаланып келмеп пе еді?! Сол жеріңді алғалы отыр! Қазақ қазақ болғалы іргелі дауынан үлкені – жер дауы емес пе? Сол жер үшін, желік үшін емес, өзім үшін емес, көбің үшін, міне, туыңды көтердім, алдыңа түстім!" – дейді Оразбай.