Путь Абая. Книга IV / Абай жолы. IV кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

Абайдың уайымын, Әбіштің өлімін талай қазақ баласынан, тіпті талай "туыспын" деген аталас жақыннан әлдеқайда көп уайым еткен қазақтан жынысы бөлек жандар да болды. Ол әсіресе Павлов еді. Әбіштің жат хабары келген соң Павлов Абайдың қасында үш күн ұдайымен, таңертеңнен кешке шейін болып өткен. Абай жүрегі қабынып, соңғы кезде бір шақта талықсып та кетіп еді. Өзінің көз алдында қападан, қасіреттен осындай өрт шалғандай күйге түскен Абайды Павлов өз әкесіндей аяды. Оңаша қалса болды, үнемі жұбату айтатын.

Бір рет үйіне барып қайтып, Әбіштің соңғы төрт-бес жыл бойындағы бұған жазған талай хаттарын әкеп берді: "Осы хаттарға көңіл бөліңіз, Ибрагим Кунанбаич! Абдрахим қандай биік, қасиетті санаға жеткен жан еді. Соны, осы бір маған жазған хаттарынан танырсыз, андарсыз да. Уайым еткенмен, жұбаныш та етерсіз. Сабыр да табарсыз деймін. Себебі жүз жасайтын жан жоқ. Аз өмірде қаншаны біліп, биіктеп өскенін, шырқай ұшқанын көріңіз! Жақсылығын көзбен көріп, оймен танудың өзі де "балам" деген атаға көп жұбаныш бол ар деп білем!" – деген.

Әбіштің хаттары әдемі, ұқыпты боп берік оралған күйде Абай төсегінің бас жағынан жай тапқан. Дәл осы күндерде тағы да дос жүрегімен Абайға аса терең ой түсіріп, жаңағы Павловша жұбата біліп хат жазған ескі досы Евгений Петрович Михайлов еді.

Көп жыл бұрын Семей әкімдері тайдырып жіберген жақсы жан бұл күнде білім соңына түсіп, Зайсан жақта, Алтай алабында жүр. Бірде кезбе өмірге, кейде жазу еңбегіне беріледі. Евгений Петрович соңғы жылдардағы Әбіш жайын оның хаттарынан біледі екен. Ал мынау хатында өзінің есіне алғаны Әбіштің бала шағы. Михайловтың өзі қолынан жетектеп апарып кіргізген орыс школының ішінде Әбіштің ең алғаш көрсеткен мінездерін жазыпты. Бұның бауырына жабысып, әкесіндей көріп, таныс емес школды, бар жандарды жатырқаған ауыл баласының суреті шебер тілмен сипатталған екен.

Сол Әбіштің азғана өмір ішінде жүзге келген қазақ шалынан бетер көпті көріп, көпті білгенін айта отырып жұбатады Михайлов.

Енді бір кезек тағы да Абай өзімен-өзі қалған сәттерінде Әбішке екінші әкесіндей болған тамаша дос Михайловтың сөздері де өлең қатарына ауысады.

Көргені мен білгені

Жүзге келген шалдан көп.

Бізге уайым жегені,

Арманда боп қалды-ау деп, –

деп, қатар жолдар үлкен оймен көп сезімді сараң таратып, іркіле берді.

Осындай Әбішпен бір өзі оңаша сырласқандай, арыздасқандай сәттерін Абай ендігі тірлік тынысындай күнделік мерзімі етіп алып еді. Әлі жан баласы көрмеген, ешкім оқып білмеген бір Әбіштің өзіне жолдаған талай күйлі сырлар көп туған.

Мағаш келген соң да, Абайдың қапа мен қазада туған ақын шабыты іркілген жоқ, дами берді. Тек Мағашты үш күндей оңаша алып отырып, Әбіштің бар айтқан арызын, арманын есітті. Қыс бойғы бар мінезін, қалай ауырып, қалай үзілгеніне шейін – бәрін де ұзақ-ұзақ айтқызып еді.

Сол орайда Мағаш Абайға жолдаған, Мағышқа арнаған Әбіштің арызын, қоштасу сөзін көрсеткен. Қай күні жазылғанын ол айта алмайды. Бірақ, Мағаштың ойынша, Торжорға атты бәйгеге қосқан күні бұған осы арыздасу сөзін көрсеткенмен, дәл осы күнде жазған болмау керек. Өйткені бұл кезде Әбіштің әл-шамасы мүлде азайып кеткен-ді. Қарындаш ұстап, қағаз жазуға шамасы қалмаған болатын. Тегі, бұрын жазып, ерте әзірлеп, ең соңғы сағатта әкесіне, жарына жеткіз деп қойғандай.

Осы сөздерді естіген соң да, Абайдан азаматын жоқтаған ел атасының мұңы толқып шығады.

Тәуекел зор, ақыл мол,

Қорықпай тосқан тағдырын.

Қиынсынбай елімді ол,

Білдірмеген бір сырын.

Ата-ананың қызметін,

Алған жардың қарызын,

Өтемей кеткен бейнетін,

Қағазға жазған арызын...

Мағашпен оңаша ұзақ әңгіме соңынан және де сөз бен шер шығармай, ауыр дертті ақын жүрегі ендігі сырласы қағазына жас аралас жырын, сырын төгеді.

Жиырма жеті жасында,

Ғабдрахым көз жұмды.

Сәулең болса басыңда,

Кімді көрдің бұл сынды! –