Өлерінде анасы:

«Көзімнің ағы-қарасы —

Менен туған қыз болсаң,

Мұсылманның, шырағым,

Етегін ұста»,— деп еді.

Шын мұсылман анасы,

Әйел де болса ер еді.

Шешесінің бұл сөзі

Көңіліне келеді.

Бірнеше күн өткесін,

Қарлығадай сұлуың

Қобландыға келеді,

Батырларды көреді.

Екі батыр зарланып,

Жатқаннан соң байлауда,

Кәміл пірі жебеді.

Пірлері медет бергесін,

Қобландыны көргесін,

Нұры шарпып батырдың,

Балқыды сұлу денесі.

Қобландыдай батырдың

Аруағы асады.

Қобландының айбаты

Арыстанға ұсады.

Ілгері аяқ баса алмай,

Аяғын кейін басады.—

Қарлыға қайтты үйіне.

Қарлығадай сұлудың

Көңліне түсті түйіні.

Түйінді шешпей жүруге

Сұлуға болды қиын-ды.

Қиын емей, немене,

Қобландыдай батырға

Ғашық болып сұлуың,

Жата алмады үйінде.

Жылай берді енді өксіп,

Қобланды еске түскенде.

Үйінен шығып паналап,

Тар көшені сағалап,

Аяғын басып жүре алмай,

Көрінгенді саялап,

Қобландыға келді жағалап.

Екеуі жатса лабақта,

Ай тумас жақтан ай туды,

Күн тумас жақтан күн туды.

«Бұл несі?»— деп қараса:

Қара тамды ағартқан —

Қарлыға қыздың сәулесі.

Қарлыға келіп сөйледі:

«Есіктің алды ақтақыр,

Ақтақырда мал жатыр.

Байлауда жатқан қос батыр,

Есермісін, сермісін?

Бекер жатқан ермісің?

Қолыңды шешіп, қашырсам,

Еліңе барып мақтанып,

Қарлыға қыз қашырмай,

Өзім қаштым дермісің?

Мейіз берсем, жермісің?

Далада жатқан жылқымды

Айдап қашқан ермісің?»

Қараман сонда сөйледі:

«Менің өзім нашармын,

Кілттің аузын ашармын.

Бұл бейнетті көргенше,

Шеш қолымды, Қарлыға,

Рұқсат берсең, қашармын».

Қобланды сонда сөйледі:

«Ай, қаш, залым, қасымнан,

Қиямет салма жасымнан.

Дәулет құсты ұшты деп,

Тіліне дұшпан көнбедім.

Өшті болған әкеңнен

Өшімді алмай кетпеймін.

Кекті болған әкеңнен

Кегімді алмай кетпеймін.

Жаз жайлауым — Көздікөл,

Қыс қыстауым — Қараспан,

Ат ізінен адаспан.

Алты жаста ат міндім,

Он үш жасқа мен келдім.

Аман қалған жоқ еді

Қызылбас тиіп жанасқан.

Таңбам әліп Қыпшақпын,

Мұсылманда жоқ еді

Өзімнен артық күші асқан.

Таулар күйіп, тас жанған

Қобланды деген зарпыма,

Қорған болып отырғанмын

Туғаннан-ақ халқыма.

Асықпасаң, Қарлыға,

Бір мінерсің Бурылдың

Жайдақ сауыр артына.

Әуелі Құдай ағындым,

Ата-анамды сағындым.

Жауға бенде болғаным —

Жау жақындап келгенде,

Қара басып өзімді,

Ұйқы басып көзімді,

Ықылас ата, Шашты Әзіз,

Омар менен Оспандай

Жеті пірді жаңылдым,

Жеті пірді жаңылып,

Ішім толып пұшманға-ай <қосылма>,

Жазым түстім дұшпанға-ай.

Егер пірді жад етсем,

Дұшпан батыр болар ма?

Қош, Қараман, аман бол!

Қайтасың ба елдерге?

Бізден сәлем дегейсің

Азаулы деген көлдерге,

Асқар-асқар белдерге,

Қараспан тауды жайлаған

Қалың Қыпшақ елдерге!

Ел ішінде сәлем де

Замандас құрбы, теңдерге,

Ит жүгіртіп, құс салған,

Найза ұстаған ерлерге.

Және де сәлем дегейсің

Тұлпар мініп, ту алған

Елдегі жолдас бектерге.

Мені жауда қалды деп,

Аяққа кісен салды деп,

Үлкен аға, кіші іні

Зер салмасын біздерге.

Аһ, дариға, дүние-ай,

Асқар-асқар белдерім,

Азаулы деген көлдерім,

Қараспанды жайлаған

Қалың Қыпшақ елдерім!

Ол елде де көп еді,

Көсіліп найза көп ұстап,

Жекелеп шапқан ерлерім.

Қызылбастың елінде

Қол-аяғым байлаулы,

Пенделікпен жатырмын.

Жазым болып, көз жұмсам,