Қысылған жерде дем берер

Ықлас ата, Шашты Әзіз,

Жеті кәміл пірім-ай,

Сарт болып-ақ кеттің бе?

Жалғыздық қайғы басымда,

Жолдасым жоқ қасымда.

Мұндай қайғы көріп пе ем

Өзімнің өмір жасымда?

Кәміл пірлер, жар болмай,

Салғаның ба уайым?

Бір өзіңе сыйындым,

Жарлықаушы Құдайым!»

Бұл сөзді айтып Қобланды,

Қорамсаққа қол салды,

Бір салғанда мол салды,

Көп оғына жол салды.

Әр оғының басында

Жолым үйдей шоқ қалды.

Қалмақы ердің қасы деп,

Нақ кіндіктің басы деп,

Қыз айтқан жердің тұсы деп,

Өлер жерің осы деп,

Салдыр-гүлдір еткізіп,

Оқ масаққа жеткізіп,

Қобланды тартты бір оқты,

Бір де болса ірі оқты.

Жанына азап берілді,

Азап емей, немене,

Көбіктінің бөксесі

Кеудесінен бөлінді!

Атта қалып бөксесі,

Оқпен ұшып кеудесі,

Қобландыдай батырдың

Қабыл болды тәубесі.

Жәрдем беріп бабасы,

Шамасы келер күн болса,

Қылуға қайрат жарады.

Көбіктідей батырдың

Жерге түскен кеудесі

Екі қолымен еңбектеп,

Артында қалған шоқпарға

Тағы да кетіп барады,

Шылбырын қолға алады.

Оқпен түскен кеудесі,

Қару қылар шама жоқ,

Жан-жағына қарады.

Қобланды келіп қасына,

Заманақыр тақалды.

Саудагер сатар бақалды <қосылма>,

«Қыз жау деген осы»,— деп,

Айтып отыр мақалды.

Екі қолдап Көбікті

Жұлып отыр сақалды.

Болмады енді қашпасқа,

Ізденіп болмас дос басқа.

Балдағы алтын болатпен

Қобланды тартты қақ басқа.

Шалқасынан сылқ етіп,

Жерге түсті сор қасқа.

Ақыл айтып өлтірткен

Айла қанша қыз жасқа!

Көбіктіні өлтіріп,

Сәтіне ісін келтіріп,

Көк бесті атты жетелеп,

Жүретін жолын төтелеп,

Қарлығамен қосылып,

Жібектейін есіліп,

Қарлығамен екеуі

Аударыспақ ойнайды.

«Қобландымен бірге өлсем,

Армансызбын, Алла»,— деп,

Күліп-ойнап барады.

Осы барған жолында

Биік-биік қыр екен,

Оқпанды сай, жыра екен.

Сайымұлы Қараман —

Алдыңдағы тоғайда

О да күтіп тұр екен,

Шыға келді алдынан:

«Шешен сөйлер дауға,— деп,—

Қайрат қылдың жауға,— деп,—

Олжа салғын, құрдасжан,

Беріңіз бізге сауға»,— деп.

Қобланды сонда сөйледі:

«Жая менен жал құрдас,

Шекер менен бал құрдас.

Көбіктінің көп жылқы

Олжа қоспай ал, құрдас».

Қараман тағы сөйлейді:

«Мал саттым базар бөзіне,

Салса, жылқы тоқтайды

Арқаның бөрі көзіне.

Жаман-жақсы десең де,

Наз қыламын өзіңе,

Олжаның келдім кезіне.

Құлағың сал сөзіме,

Тағы да сауға өзіме:

Көбіктінің көрдім өлгенін,

Өлтіріп ердің келгенін.

Көбікті қызы Қарлыға

Жөн еді қоса бергенің».

Қобланды сонда сөйлейді:

«Құртқа баққан Тайбурыл —

Астымда дөнен мінгенім.

Тайбурылды мінгесін,

Дұшпанға теңдік бермедім.

Он үш жасқа келгенше,

Басыма келген кемшілік

Көбіктіден көргенім.

Көп қайғының ішінде

Менің бүйтіп жүргенім.

Мынау тұрған Қарлыға

Ата-ана, ел-жұртын

Қиып шықты мен үшін.

Артықша тиіп пайдасы,

Көбіктінің өлгені —

Қарлыға қыздың айласы.

Көбіктінің көрдің өлгенін,

Тәңірім бақыт бергенін.

Қызметі белгілі,

Артықша мақтап қайтейін,

Өзі сүйсе, бергенім».

Сол уақыттар болғанда,

Қарлыға тыңдап тұрғанда,

Қараман келіп сөйлейді:

«Мұңлық пенен Зарлық,— деп,—

Түйенің көркі нарлық,— деп,—

Жүктің көркі сандық»,— деп,

Қарлығадай сұлуды

Жетелеп алып жөнелді:

«Құрдасжан берді, алдық,— деп,—

Татулыққа қандық»,— деп.

Мінген аты дөнен-ді,

Көкке тойған көбең-ді.

Байдың қызы жамылар