Улпан / Ұлпан - Ғабит Мүсірепов / Габит Мусрепов

— Сең мен не істесем, соны істе!— деді Ұлпан Шынарға сыбырлап.

Ұлпан үлкендерге бұрылып бір тізелеп сәлем етті. Шынар да соны істеді. Ұяла-ұяла, бетін жаулығымен бүркемелеп сәлем етті.

— Көп жасаңдар... Құтты қадам тілейміз...

Бір жігіт үлкен үйдің киіз есігін ашқалы оңтайланып тұр екен. Айтолқын соған жақындап келіп:

— Аш!—деді.

— Өзім де ашайын деп тұрғаным жоқ па?

— Ашсаң, ашсайшы енді!

— Сен кейін тұр! Осы үйдің, бәйбішесінен бұрын кірейін деп пе едің? Кейін тұр!—Жігіт Айтолқынды шынтағымен ысырыңқырап жіберді.

Ұлпан үйге сәлем етпей кіріп еді. Төр жақта Есенейге жақын төрт-бес ақсақал отыр екен Ұлпан оларға да сәлем етпей, Есенейден аз-ақ темен барып отырды. Манадан бері Ұлпан не істесе, соны істеген Шынар төрге шығуға іркіліп қалып еді, Ұлпан: «Бері кел!»— деді. Шынар амалсыз үлкен үйдің теріне шықты. Қызарып кетіпті, көзін көтермей, есікке қарай бір қырын отырып қалды. Шынардың қасына Несібелі бастаған құдағилар отырды.

— Мүсіреп Сибан емес, Түрікпен... Саған Сибанның тері бәрі бос, Шынар,— деді Есеней қалжыңдап.— Сен тіпті мына шалдарға сәлем етпесең де болады.

Ең төрде отырған, күректей ақ сақалы күмістей жарқыраған, қарт адам:

— Ойнап айтсаң да олай деме, Есеней. Атаң Беспай үлкен келінін түрікпен жігітке жай берген жоқ та... ерлігі үшін берген. Мүсірептің өз әкесі Еламан да Сибанды қалмақтан қорғап жүріп қаза тапты. Еламанның моласындай таудай қара обаны қай Сибанның басына орнатып едік!— деп қарт күңіреніп кетті.

— Ойбай, қойдым, Бақа, қойдым.

Енді иемді айтып Ұлпанның көңілін көтеріп отырам деп Есеней қысыла бастағанда, сәлем беріп Мүсіреп келді. Ұлпан да, Несібелі де Мүсірепке тұра келіп ізет көрсетіп амандықты. Мүсіреп Несібеліге екі қолық бірдей созып амандасты да, Ұлпанды иығынан құшақтай тұрып маңдайынан сүйді.

— Құтты қадамың болсын, Ұлпанжан!..

— Мына Түрікпен қайтеді?—деп Есеней қызғанған болды.

— Онда сенің жұмысың болмасын! Жайыңа отыр — деді Мүсіреп.

— Әй, ойыны жарасқан құрбы-замандастар-ай!— десіп шалдар да мәз болып қалды.

— Ал, жоғары шық.

— Жоқ, мен Несібелі құдағиымның қасына отырамын.

— Әй, сең нағыз жындының өзісің... Ұлпанды қарындасым дейсің де, оның шешесін құдағи дейсің! Осыныңда шұнамдай қисын жоқ қой!

— Миың болса, ойла да тап!

— Түу, мынаған сөз етпес!

Мүсіреп Несібелінің қасына отырып, Артекеңнің амандығын сұрастыра келіп:

— Қайран Артекем, келе алмаған екен— деп тоқтады.

Келе алмады, шырағым. Дені сау, Мүсіреп інім келіп кетсін деп әкем сәлем айтты,— деді Несібелі.

— «Қайраң көл» басына барып қонған соң жайлауда тұспа-тұс боламыз. Сонда барып қайтамын.

— Шынар да барады,— деді Ұлпан.— Біз де барамыз.

Мүсіреп аузына түсе кеткен бір ескі әнмен:

— Есенейдің басында алтын ноқта!..— деп азғана созып тұрған болды да, әнді көтеретін жеріне даусы жетпесін сезініп өзіне өзі:— ноқталандың, Мүсіреп, сен де тоқта...— деп салды.

Мүсіреп елең шығара да білмейді. Өлең айта да білмейді, даусы жоқ. Бірақ, өзі серілеу адам болған соң әнші-өлеңшімен көп кездескен. Ән мен өлеңді ұғына тыңдайтын. Жадында көп нәрселерді жатқа ұстап қалған адам. Реті келіп қалған соқ Есенейге сол жаттамаларының бірін айта салды.

— Уа, екеуіңнің басыңа да алтын ноқталарың жарасып тұр. Біреуің Артықбай батырдың қызы, біреуің Шақшақ бидің қызы болсаң, Сибанның маңдайына құдайдың өзі бере салғаны да, қолдарыңды қақпаспыз. Ноқталарыңның, бауы берік, бәріңе де қайырлы, құтты болсын!— деп Бақберді қарт қолын жайып батасын берді.

— Ақсақал-ау, мұныңды Мүсірепке арнап айтсаң бір жөн еді, мені қоса ноқталап бердің, ғой!— деді Есеней.