Ақыр соңында оларға священниктің айтпағанды айтып, Дон Кихоттың көрсетпегенді көрсеткені сонша, Дон Кихоттың делқұлы екенін мойындамаған жағдайда өздерінің одан да асқан делқұлы боп шығарына жасауылдардың көзі анық жетті; сөйтіп, олар ақыры бұл істі жылы жауып қойғанды мақұл көрді, сондай-ақ әліге шейін тыншу таппай бір-бірімен өшіге өжектесумен жүрген шаштараз бен Санчо Панса арасында бітуажа болуға ықылас білдірді. Сөйтіп әділ сот өкілі ретінде олар бұл шаруаға белсене араласып, екі жақты да бірдей қуантпағанымен, біршама қанағаттандырған шешім шығарды: бұл шешім бойынша қуынушылар ерлерін алмастырып алатын болды да, айыл-ноқталары өздерінде қалатын болды; ал Мамбрин дулығасының мәселесі былай шешілді: священник Дон Кихотқа көрсетпей құпия түрде шаштаразға легені үшін сегіз реал ұстатты, ал анау алдауға түскені жайында енді қайтып өмір бақи арыз айтпайтыны жөнінде ант-су ішіп, қолхат жазып берді. Сөйтіп, ең маңызды және ең күрделі деген екі дау осылай тынды, енді тек дон Луистің үш малайының үйге қайтуға, ал төртіншісінің дон Фернандо қайда барса да қасынан қалмай еріп жүруге келісімдерін алу ғана қалған-ды; сәті түскен кездейсоқтық және бекетте бас қосқан ғашықтар мен ержүректердің таңғаларлық тағдыры бұлардың жолын аршып, кедергілерінен арылта да бастағандықтан, олар бұл істі аяғына шейін апарып, оң нәтижеге қол жеткізгенді жөн көрді және ақыры солай болып та шықты: малайлар дон Луистің өтінішін орындауға келісім берді, бұған Клараның қатты қуанғаны сонша, жүрегін кернеген шаттығын алабұртқан ажарынан-ақ аңғаруға болатын. Көз алдында өтіп жатқан оқиғалардың мән-жайын Зораида онша терең ұғына қоймады, дей тұрғанмен, көңіліндегі әлденендей бір түсініксіз кірбіңнің орнын маңайындағы өзі зер сала бақылап, қадағалаумен болған адамдардың, соның ішінде әсіресе өзі көзі жаудырап қарап отырған және өмірінің жалғыз қуанышы мен жұбанышына айналған испан жігітінің бет әлпетіндегі өзгерістерге орай тап сондай бір түсініксіз қуаныш алмастырып тұрды. Священниктің шаштаразға ақша тарту еткені қожайынның назарынан қалыс қалмаған-ды, сондықтан барлық шығыны мен зияны толық өтелмейінше Росинантты да, Санчоның есегін де ауладан шығармауға ант етіп, Дон Кихоттың жамбас ақысын, сондай-ақ бүлінген местер мен төгілген шарап ақысын төлеуді талап етті. Священник мұны да бірыңғайлап жіберді: барлығын дон Фернандо төледі, — айта кетерлігі, өз тарапынан, аудитор да Дон Кихот үшін төлем жасауға шынымен-ақ құлшынған еді; осының арқасында бекетте татулық пен тыныштық орнады, енді ол, Дон Кихот айтқандай, біріне-бірі балағат жаудырып, қырқысып жатқан Аграмант қосынына мүлдем ұқсамайтын, мұнда Октавиан тұсындағыдай тыныштық пен алаңсыздық үстемдік етіп тұрған-ды, жұрттың бәрі бірауыздан мұны священниктің асқан кеңпейілділігі мен шешендігінің, сондай-ақ дон Фернандоның шамадан тыс шүленгірлігінің арқасы деп тапты.

Ал, Дон Кихот болса, өз еркі өзіне тигенін, біресе атқосшысы тарапынан, біресе өз тарапынан туындаумен болған шатақтардан құтылғанын сезіп, сапарды әрмен жалғайтын және өзіне парыз һәм қарыз етілген ұлы істі аяғына жеткізетін шақ туды деп санады, сөйтті де іске шындап кіріспек ниетте Доротеяның алдына барып тізерлей кетті, бірақ анау оған орнынан тұрмайынша бір ауыз сөз айтуға да рұқсат етпеді, — оның көңілін қалдырғысы келмеген Дон Кихот орнынан көтеріліп, былай деді: