Дон Кихот І - Мигель де Сервантес

— Ондай еш нәрсе әкелгем жоқ, бәйбіше, есесіне одан гөрі маңыздырақ та мәндірек бір нәрсе әкелдім, — деп жауап қатты Санчо,

— Оныңа өте қуаныштымын, — деді әйелі, — қане, көрсете ғой, құрбым, әлгі маңыздырақ та мәндірек нәрсеңді, сондай көргім келіп тұр, сонда жаным кішкене жай табар, әйтпесе соншама ұзақ қаңғып жүрген кезіңде өзіңді күте-күте әбден торығып, титықтап біттім.

— Үйге барған соң көрсетем, бәйбіше, — деп мәлім етті Панса, — ал әзірше қанағат тұтар нәрсең мынау: құдай қош көріп, шытырман оқиға іздеуге қайта шығар болсақ, онда көр де тұр, көп ұзамай-ақ мен граф атанам немесе аралдың, арал болғанда, әншейін қу медиен бірдеңенің емес, ең жақсы аралдың губернаторы болам.

— Айтқаның келсін, шалым, оның да бізге пайдасы тимесе зияны тие қоймас. Айтпақшы, арал деген не нәрсе өзі, соны айтшы маған, онша ұға алмай тұрмын.

— Есекті балмен жемдемейді, — деп шорт кесті Санчо, — кезі келгенде білерсің оның не екенін, вассалдарың өзіңді мәртебелім деп әспеттеп тұрған кезде аузыңды ашып қаларсың әлі.

— Ау, не шатып тұрсың, Санчо? Қайдағы мәртебе, арал мен вассалды айтып тұрсың? — деп дауыстап жіберді Хуана Панса (Санчоның әйелін осылай атайтын, күйеуімен қандас туыстығы болмаса да, әйелдері күйеулерінің әулет есімін алуы Ламанчада дәстүрге айналған нәрсе).

— Алып ұшпа, Хуана, аптықпа, саған осы шындықты айтқанымның өзі жетіп жатыр, әзірше жан баласына тісіңнен шығарушы болма. Ал, жалпы, біліп қойғаның артық етпейді, әлденендей бір кезбе рыцарьдың, шытырман оқиға іздеушінің атқосшысы болғаннан артық рақат ештеңе жоқ екен. Рас, көбіне-көп көңілің ұнататындай шытырман оқиға ұшыраса бермейді: жүз реттің тоқсан тоғызында бәрі керісінше боп шығады. Мұны өз басымнан өткердім, себебі кей кездерде мені көрпеге салып қақпақыл қылды, кей кездерде жұдырық жегізді. Бірақ, солай бола тұрса да, шытырман оқиға кезігер деген дәмемен тау-тасты кезіп тентіреу, орманда адасып жүру, жартасқа өрмелеу, қамал-сарайларға бару, көңілің қалаған бекетке тоқтау және жамбас ақыға соқыр тиын да төлемеу деген қандай ғанибет десеңші!

Санчо Панса мен жұбайы Хуана Панса екеуі осы рәуіште әңгіме-дүкен құрып тұрды, ал бұл кезде Дон Кихоттың күтушісі мен жиені оған күтім жасап, шешіндіріп, ескі кереуетіне әкеп жатқызған еді. Анау бұларға мәнсіз де мағынасыз жанармен көз тігіп, өзінің қайда тап болғанын біле алмай дағдарды. Жиеніне мұны осында жеткізудің қаншалықты қиындыққа түскенін баяндап берген священник, ағасын жақсылап бағып-қағуы керегін, екеуінің де мейлінше қырағы болғаны жөн екенін, әйтпесе тағы да қашып кетуі мүмкін екенін айтты. Осы жерде ана екеуі қайтадан айқайға басып, рыцарьлық романдарға қайтадан қарғыс жаудыра бастады, осындай қисынсыз сандырақтарды жазып шығарғандардың жанын жаһаннамға жіберуін сұрап жаратқанға қайтадан жалбарына бастады. Қысқасы, священниктің сөзінен олардың көңілі алай-түлей болып, бойын үрей билеп алған-ды, өйткені беті сәл-пәл бері қараған бойда-ақ ағасы мен қожайыны қайтадан тайып тұрады-ау деп қауіп ойлаған, сол қауіптері ақыры бекер болмай шықты.