Сборник стихов Мукагали Макатаева / Мұқағали Мақатаев өлеңдер жинағы - Мукагали Макатаев / Мұқағали Мақатаев

Сан рет бұлбұл әнін қайталады.

Қара орманға қарашы қалғып тұрған,

Қайрымдылық күтеді барлық қырдан.

Сінлің-бұлақ әнеки, жылай-жылай

Сынғыр үнін сылқ үзіп, қарлықтырған.

Болар-болмас желбіреп боз жалауы,

Шың басында бір елім қозданады.

Шың басында, Ананың құрсағында,

Басталмаған бір өмір қозғалады.

Бір өмір тұр құрсақта оянғалы,

(Опат болды Жамалдың ой-арманы).

Құшағына құз қанша тартқанымен,

Екі бірдей өмірді жоя алмады.

Ақ кебінін ажалдың жамылмады,

Ақ шырағы өлімнің жағылмады.

Қайта оралып ғайыптан ғазиз Ана

Жатағына келді де дамылдады.

Құрман отыр, отыр ол сесі биік,

Құрап отыр жас талдан бесік иіп.

-Жарқыным, неменеге тұнжырайсың?

Ұрыдан ұрпақ қалса, несі күйік?!

Несіне түнересің, аһ ұрасың?!

Түнерме, тұңғиыққа батырасың.

Қиядан қыранымды ұшырмасам,

Қара жер қарс айрылып қақырасын!

Несіне түнересің, аһ ұрасың?!

- Белгілі енді сенен айнымасым,

Ей,батыр, қашан маған қайрыласың?

Енді маған ел шетін көрсетпесең,

Менен де, сәбиден де айрыласың.

Қарама ондай кейіппен ұнатпаған,

Ит емен босағаңда шуақтаған.

Иесіз таудың елігі емеспін ғой,

Кез келген жыраларда лақтаған.

Ғашық етіп ғаламды келбетіне,

Жаз жамырап болған кез жер бетіне.

Аспанның астындағы алып бесік

Асқар тау абдырап тұр тербетіле.

Жалаң аяқ самал жүр сай-салада,

Шыңылдаған шыңдар бір қайсар аға.

Бұлдыраған бұлақтар - бұйығы іні,

Жасыл өңір, жалпақ жаз - жайсаң Ана.

Бұл аймақтан күн нұрын аямайды,

Сағым болып желпиді, аялайды.

Жер бетінде тыныштық болса егер,

Осынау тауға келіп саялайды.

Шыңдарында найзағай дамылдаған,

Құздарыңда қорқыныш мамырлаған.

Талма түсте тау ару ұйқыдағы,

Боз көрпесін бойына жамылмаған.

...Талма түс...

Тастөбеге күн шығады,

Тар үңгірде әлдекім тұншығады.

Ет жүрегін Құрманның езіп ұстап,

Арын келіп әлдене шымшылады.

Ол үңгірге беттейді, бата алмайды,

- Әрі кет! - деп ары оны бақандайды.

Берекесін қашырған берместердің

Берен-мылтық, мінеки, от алмайды.

Құрақ ұшып Құрман тұр, елеңдейді,

Құлын даусы Жамалдың бебеулейді.

Ол өмірден түскен бір пенде еді ғой,

Пенде еді ғой... Апырау, неге өлмейді?!

Ғазиз Жамал құлындай шыңғырады,

Құз шатынап, талықсып, шың жылады.

Бебеулеген бейбақтың беймаза үні

Тас жігерін Құрманның құм қылады.

Бір түседі атынан, бір мінеді,

(Не сыйлайды тағдыры, кім біледі?!)

Тайыншадай теңселіп тентек болғаң,

Телміреді, бір сәтке ділгіреді.

Бір дел-салдық басып тұр тау-алыпты,

Бар тыныштық осында қамалыпты.

Құжыр-құжыр жартастар ұмсынады,

Ұғатындай ұлы бір жаңалықты.

Самал да жоқ сайдағы сыбырлаған,

Қалт кідірді құрақ та қыбырлаған.

Құздан құзға сол сәтте жаңғырығып,

Үні шықты сәбидің шырылдаған.

Таң-тамаша табиғат аңырады,

Таң-тамаша таудың да тағылары,

Құрбысының үніне құлақ асып

Қуанып тұр арқардың ақ лағы.

“Иә, алла, көрдім бе, көрмедім бе?!

Иә тәңірім, бердің бе, бермедің бе?!

Шырылдаған үніңнен айналайын,

Шыныменен өмірге келгенің бе?!

Қызым болсаң, қырымда құралайсың,

Ұлым болсаң, ұлы бір мұрадайсың.

Естисің бе, есі жоқ, ей, дүние,

Менен неге сүйінші сұрамайсың?!

Қызым болса, қырмызы қызғалдағым,

Ұлым болса, түнекті бұзған жалын.

Бақытыңды осы бір, ей, дүние,

Қи маған, қырын қарап қызғанбағын!”

Шарасында шатынап, көзі жайнап,

Көңілінде дауыл тұр, сезім ойнап.